Prace z bezpieczeństwa – Strona 6 – Prace dyplomowe

Wyniki badań rozwoju e-usług publicznych w Polsce

5/5 - (1 vote)

W tabeli 3-4 przedstawione są wyniki badań. Wskazują one na wzrost dysproporcji w poziomie rozwoju e-usług publicznych w Polsce i krajach Unii Europejskiej. Polska nie poczyniła znaczącego rozwoju w przeciągu ostatnich 6 miesięcy (19% -1 edycja, 21% – II edycja)., na tle UE jest krajem o jednym z najniższych wskaźników rozwoju e-usług publicznych. Oznacza to, że wg skali oceny, sektor publiczny i administracja rządowa nie zaspokaja nawet potrzeb informacyjnych obywateli.

Kraje, które stosunkowo niedawno wstąpiły do UE charakteryzuje bardzo wysoki wskaźnik rozwoju e-usług publicznych. Pełnią rolę wiodącą w rozwoju e-usług publicznych w UE obok taki krajów jak Wielka Brytania, Francja, kraje skandynawskie. Dla Irlandii wskaźnik ten wynosi 85% i jest najwyższy spośród wszystkich krajów UE. Hiszpania plasuje się na szóstej pozycji ze wskaźnikiem równym 64%. Portugalia zajmuje ósme miejsce ze wskaźnikiem sięgającym 58%. Na tle tego podstawowego porównania widać, jak istotny i potrzebny jest duży nacisk na rozwój e-infrastruktury, e-usług publicznych i społeczności informacyjnej.

Tabela 3-4 Poziom rozwoju e-usług publicznych w Polsce i krajach Unii Europejskiej

Kraj	Październik 2001	Kwiecień 2002	Październik 2002
Szwecja	61%	81%	87%
Irlandia	68%	85%	85%
Dania	59%	69%	82%
Finlandia	66%	70%	76%
Norwegia	63%	63%	66%
Hiszpania	50%	58%	64%
Francja	49%	61%	63%
Wielka Brytania	50%	63%	62%
Portugalia	51%	56%	58%
Włochy	39%	51%	57%
Austria	40%	49%	56%
Holandia	37%	42%	54%
Islandia	38%	50%	53%
Grecja	39%	54%	52%
Szwajcaria	–	35%	49%
Niemcy	40%	46%	48%
Belgia	23%	43%	47%
Luxemburg	15%	22%	32%
Polska	–	19%	21%

Źródło: Cap Gemini Ernst & Young

Kolejny etap badań obejmował porównanie poziomu rozwoju kluczowych e-usług publicznych zdefiniowanych w ramach czterech grup usług (patrz Rys. 3 – 7). W Polsce najbardziej rozwinięte są usługi o charakterze obsługi płatności na rzecz budżetów lokalnych i budżetu centralnego. Usługi obsługi przychodów budżetowych są jedyną grupą przekraczającą poziom informacji, wskaźnik wynosi 30%. O tak wysokim poziomie decyduje wdrożony system obsługi obowiązkowych ubezpieczeń pracowniczych w ZUS. W krajach UE usługi te są również na wysokim poziomie rozwoju, rezultat dla tej grupy wynosi 82%. Kolejne grupy usług nie przekraczaj ą wskaźnika informacji, a jedynie pojedyncze usługi z tych grup osiągają poziom rozwoju wyższy niż 25%. W większości przypadków spotykamy się z 2 – 3 krotnie większym poziomem rozwoju e-usług publicznych w krajach Unii Europejskiej w stosunku do Polski.

Rysunek 4 – 7. Obsługa przychodów budżetowych…

Źródło: Cap Gemini Ernst & Young

Statystyki dotyczące społeczeństwa informacyjnego charakteryzują się szybką dezaktualizacją. Potwierdzają to dynamiczne zmiany w okresie ostatniego roku w rozwoju e- usług publicznych w Europie. W tym samym czasie w Polsce praktycznie nie zrealizowano żadnych większych inicjatyw w tym obszarze. Rozwój e-usług w Unii Europejskiej osiągnął już wskaźnik 60%, co oznacza wzrost o 15 punktów procentowych począwszy o października 2001 roku.

W tym samym okresie zanotowany wzrost w Polsce wyniósł tylko 2 punkty procentowe, z 19% do 21%. W przypadku utrzymania się tej tendencji polska e-administracja będzie się stale oddalać od standardów UE. Na rys. 3-8 zaprezentowana jest dynamika zmian w obszarze e-usług publicznych w Polsce i UE na przestrzeni ostatniego roku. Nie napawa to zbytnim optymizmem i wskazuje, że należałoby bezzwłocznie zintensyfikować prace nad rozwojem społeczeństwa informacyjnego w Polsce.

Gdy potrzebujesz pomocy w napisaniu pracy z bezpieczeństwa, to polecamy serwis pisanie prac z bezpieczeństwa

Cele założenia Unii Europejskiej

5/5 - (1 vote)

Unia Europejska jest w wielowiekowej historii kontynentu europejskiego zjawiskiem bez precedensu o rozmiarach epokowych. W ciągu wieków Europa podzielona na drobnej i średniej wielkości państwa, skłócona na tle roszczeń terytorialnych i ideologicznych, rozdarta przez wojny religijne i rozczłonkowana przez nacjonalizm państw „suwerennych” podobna była do gniazda żmij, mimo tego, że była kolebką cywilizacji i uniwersalnego porządku prawnego wywodzącego się z Rzymu.[1]

Pierwsze koncepcje polityczne i gospodarcze Europy formułowane były już w minionych stuleciach. Jednak dopiero po zakończeniu II wojny światowej powstały warunki dla urzeczywistnienia integracji w Europie, rozumianej jako świadome tworzenie mechanizmów regulujących procesy gospodarcze i w znacznie mniejszym stopniu – współpracę polityczną określonej grupy państw. Te uwarunkowania miały bardzo różnorodny charakter i łączyły w sobie przesłanki tak natury politycznej, gospodarczej oraz społecznej.

W wyniku II wojny światowej ukształtowany został nowy układ sił, tak w skali światowej, jak i przede wszystkim w Europie. Europa Zachodnia straciła swoją pozycję dotychczasowego politycznego i gospodarczego centrum świata na rzecz Stanów Zjednoczonych.[2] Kryzys gospodarczy i polityczny, który po II wojnie światowej dotknął kraje Europy Zachodniej oraz radykalizacja społeczeństw i wzrost sił komunistycznych zmusiły pretendujące do roli przywódcy świata kapitalistycznego Stany Zjednoczone do udzielenia pomocy tym krajom.

Przedstawiony w 1947 roku Plan Pomocy Europie, zwany potocznie Planem Marshala, przewidywał udzielanie kredytów amerykańskich, pod warunkiem jednak, że państwa uczestniczące w tym planie opracują wspólny program odbudowy i rozwoju swoich gospodarek oraz podziału tych kredytów. Reakcją państw zachodnioeuropejskich było powołanie, jak podaje w publikacji „Unia Europejska” Lucjan Ciamaga, Organizacji Europejskiej Współpracy Gospodarczej ( OEEC ) 16 kwietnia 1948 roku, która miała być partnerem Stanów Zjednoczonych przy realizacji Planu Marshala. Członkami tej organizacji było 16 państw Europy Zachodniej, amerykańska, brytyjska i francuska strefa okupacyjna Niemiec (RFN przystąpiła w 1949 roku) oraz Triest. Członkami stowarzyszonymi były: Kanada, Stany Zjednoczone (przystąpiły w 1950 roku), Jugosławia (przystąpiła w 1955 roku). Finlandia od 1957 roku brała udział w pracach OEEC w charakterze obserwatora [3] w dziedzinie energii atomowej. Tym samym Organizację Europejskiej Współpracy Gospodarczej przekształcono w 1960 roku w Organizację Współpracy i Rozwoju Gospodarczego.

W 1950 roku francuski minister spraw zagranicznych – Robert Schuman, wystąpił z memorandum dotyczącym utworzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Istota tego planu sprowadzała się do poddania całości produkcji podstawowych i strategicznych gałęzi przemysłu Francji i RFN – górnictwa węgla oraz hutnictwa żelaza i stali – kontroli międzynarodowej organizacji, do której mogły przystąpić inne państwa. W ten sposób Francja chciała zminimalizować niebezpieczeństwo odrodzenia się nieuniknionej ekspansji gospodarczej i militarnej Niemiec.[4]

Wyrazem tych wczesnych dążeń integracyjnych na jakże ważnych dla przemysłu ciężkiego płaszczyznach, był podpisany 18 kwietnia 1951 roku w Paryżu przez 6 państw: RFN, Francję, Włochy, Belgię, Holandię i Luxemburg, traktat powołujący do życia pierwszą Europejską Wspólnotę Węgla i Stali i posiadał klauzulę czasową mówiącą, że został zawarty na 50 lat. Traktat ten regulował kwestie współpracy między RFN a mocarstwami zachodnimi oraz zawierał zapisy dotyczące przystąpienia RFN do NATO i rozszerzenia Paktu Brukselskiego w Unię Zachodnioeuropejską.

Wkrótce też rozpoczęły działalność instytucje kierownicze EWWiS: Wysoka Władza (10 sierpnia 1952 roku) i Wspólne Zgromadzenie (10 września 1952 roku).[5]

Podstawowym celem EWWiS było stworzenie wspólnego rynku węgla i stali, a w ten sposób warunków do bardziej racjonalnej specjalizacji i największej wydajności produkcji. Miała ona nadzorować pracę przedsiębiorstw węgla i stali, zajmować się ich dofinansowaniem, rozstrzygać spory i odwołania od decyzji. Jedną z głównych zasad miało być zapewnienie wolnej konkurencji między przedsiębiorstwami całej Wspólnoty. Państwa członkowskie zobowiązywały się do stopniowego zniesienia wszystkich ceł i kontyngentów ograniczających przepływ surowców i produktów przemysłu węglowego i stalowego, kapitału inwestowanego w tych przemysłach oraz siły roboczej, wprowadzenia jednolitych taryf transportowych i innych ograniczających praktyk.

W lutym 1953 roku holenderski minister spraw zagranicznych Johen Willen Beyen zaproponował rządom Belgii, RFN, Włoch, Francji i Luxemburga zainicjowanie kolejnej fazy integracji europejskiej aż do utworzenia wspólnego rynku unii celnej. Beyen był zdania, że trudno wyobrazić sobie konkurencję integracyjną w dziedzinie politycznej i militarnej bez postępującej współpracy na płaszczyźnie gospodarczej i socjalnej. Trwałą integrację zapewniają bowiem tylko powiązania gospodarcze. [6]

Podczas obrad międzynarodowej konferencji w Messynie w czerwcu 1955 roku ministrowie spraw zagranicznych państw Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali powierzyli Komitetowi Ekspertów pod przewodnictwem belgijskiego ministra spraw zagranicznych Paula Henriego Spaaka przygotowanie założeń integracji ekonomicznej państw europejskich, rozszerzających zakres współpracy rozwijanej dotąd na rynku węgla i stali o następne płaszczyzny, w tym o kwestię pokojowego wykorzystania energii jądrowej. W maju 1956 roku podczas konferencji w Wenecji ministrowie „szóstki” EWWiS przyjęli dokument znany jako „Raport Spaaka”, który zawierał projekt powołania Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG) i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Euroatom). Raport stał się podstawą do dalszej dyskusji nad pogłębieniem integracji europejskiej. [7]

25 marca w 1957 roku w Rzymie Belgia, Holandia, Luxemburg, RFN, Włochy i Francja, czyli kraje tworzące EWWiS, podpisały dwa traktaty zwane Traktatami Rzymskimi: Traktat ustanawiający Europejska Wspólnotę Gospodarczą (EWG) oraz Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (Euroatom). Oba traktaty weszły w życie 1 stycznia 1958 roku po ratyfikowaniu ich przez sygnatariuszy Traktaty Rzymskie zostały zawarte na czas nieokreślony.

Celem EWG było utworzenie wspólnego rynku europejskiego, a celem Euroatom-u zapewnienie kontroli i współpracy w zakresie pokojowego wykorzystania energii atomowej. Ponadto wraz z Traktatami Rzymskimi zawarto Konwencję Wykonawczą dotyczącą przyłączenia krajów i terytoriów zamorskich Francji, Belgii, Holandii i Włoch do Wspólnot Europejskich. Traktaty Rzymskie zakładały rozwój współpracy gospodarczej między sygnatariuszami poprzez stopniowe eliminowanie ceł wewnętrznych i ujednolicenie ceł zewnętrznych oraz wprowadzenie mechanizmów przepływu kapitału, siły roboczej i dóbr. Wprowadzenie tych rozwiązań zaplanowano w trzech kolejnych 4-lenich etapach. Traktaty Rzymskie stały się fundamentem integracji europejskiej, tworząc jej instytucjonalne ramy oraz określając cele i zasady członkostwa. [8]

W ten sposób w myśl Planu Beyena i Raportu Spaaka dokonało się merytoryczne poszerzenie dotychczasowej współpracy. Do trzech istniejących wspólnot należało sześć tych samych państw, ponadto wspólnoty posiadały niemal identyczną strukturę instytucjonalną. Dlatego też zachodziła potrzeba ujednolicenia instytucji wspólnotowych warunkowana dodatkowo względami finansowymi oraz procedurami administracyjnymi.

Na konferencji mediolańskiej w maju 1985 roku rozpoczął się cały cykl negocjacji nad traktatem zmieniającym wspólnoty oraz nad przygotowaniem nowego traktatu o współpracy politycznej i bezpieczeństwie europejskim. Realnym efektem negocjacji stał się tzw. Jednolity Akt Europejski podpisany w Luxemburgu 17 lutego 1986 roku (JAE). Akt ten stanowi najbardziej istotny, od chwili powołania Wspólnot, dokument prawny o charakterze konstytucyjnym. Znaczenie JAE polega na tym, że jego sygnatariusze dają wyraz swej zdecydowanej woli przekształcenia całości stosunków wzajemnych w Unię Europejska, której podstawą będą Wspólnoty i wspólna polityka zagraniczna. Najważniejszym celem JAE stało się zrealizowanie do 31 grudnia 1992 roku wspólnego rynku wewnętrznego, tj. stworzenie „przestrzeni bez wewnętrznych granic”. W JAE poza kreowaniem rynku wewnętrznego przewidywano poszukiwanie sposobów:

zapewnienia ściślejszej spoistości pomiędzy regionami europejskimi i tym samym przezwyciężenia nierówności między nimi,
doskonalenia polityki społecznej,
wzmocnienia współpracy monetarnej,
wprowadzenia norm zapewniających ochronę środowiska oraz odnoszących się do badań naukowych i rozwoju technologicznego. [9]

Decydujące znaczenie dla przyszłości Wspólnot Europejskich i szeroko pojmowanej integracji europejskiej miał podpisany 7 lutego 1992 roku wynegocjowany w Maastricht Traktat o Unii Europejskiej, znowelizowany w 1997 roku Traktatem Amsterdamskim.

Unia wspiera się na trzech filarach. Pierwszy o charakterze gospodarczym – to Wspólnoty Europejskie: dawna EWG, obecna Wspólnota Europejska, Europejska Wspólnota Węgla i Stali oraz Europejska Wspólnota Energii Atomowej. Drugim filarem jest Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa. Trzeci obejmuje zadania z zakresu Spraw Wewnętrznych i Wymiaru Sprawiedliwości.

Unia Europejska (struktura) po Traktacie z Amsterdamu 18 sierpnia 1997

UNIA EUROPEJSKA
I FILAR	II FILAR	III FILAR
WSPOLNOTA EUROPEJSKA	WSPÓLNA POLITYKA ZAGRANICZNA I BEZPIECZEŃSTWA	WSPÓŁPRACA W ZAKRESIE WYMIARU SPRAWIEDLIWOŚCI I SPRAW WEWNĘTRZNYCH
3 WSPÓLNOTY a) EWWiS b) EWG c) EUROATOM – Rynek Wewnętrzny – Unia Celna – Unia Gospodarczo –Walutowa – Wspólna Polityka Rolna i Strukturalna – Swobodny przepływ osób (wizy, azyl) – Ochrona konsumenta – Ochrona zdrowia – Badania i rozwój (szkolenie i kształcenie profesjonalne) – Polityka socjalna – Polityka regionalna – Transport – Traktat z Schengen	POLITYKA ZAGRANICZNA – ochrona wspólnych wartości – umacnianie bezpieczeństwa – zachowanie pokoju zgodnie z zasadami Karty ONZ, Aktu Końcowego z Helsinek, Karty Paryskiej – popieranie współpracy międzynarodowej – konsolidacja demokracji, rządów prawa, poszanowanie praw człowieka i jego podstawowych wolności – podstawowych wolności BEZPIECZEŃSTWO – wspólna polityka obronna państw UE	– Policja (EUROPOL) – Współpraca celem zapewnienia bezpieczeństwa wewnętrznego w Europie – Współpraca sądownicza w sprawach karnych i ekstradycji – Zwalczanie terroryzmu międzynarodowego – Handel narkotykami i tzw. „żywym towarem” – Ochrona granic zewnętrznych UE – Współpraca między służbami celnymi
* Pewne kwestie – szczególnie praw, a także wymiaru sprawiedliwości w sprawach cywilnych obywateli Unii zostały poszerzone i przeniesione z filaru III – go, co jednocześnie oznacza poddanie ich jurysdykcji Trybunału Sprawiedliwości.	* Utworzono Urząd Sekretarza Generalnego Rady pełniącego funkcję Ministra Spraw Zagranicznych Unii Europejskiej * Problematyka II – go filaru znowelizowana przez Traktat Amsterdamski, TYTUŁ V TRAKTATU o UNII EUROPEJSKIEJ	* Trybunał Sprawiedliwości objął swoja jurysdykcją sprawy związane ze współpracą sądowniczą w sprawach karnych i ekstradycji

Źródło: Opracowanie własne

[1] D. Lasok, „Zarys prawa Unii Europejskiej”, Toruń 1999; str. 11

[2] L. Ciamaga, „Unia Europejska”, Warszawa 1998; str.11

[3] K. Michałowska-Gorywoda, „Wspólnota Europejska”, Warszawa 1994; str.248

[4] L. Ciamaga, „Unia Europejska”, Warszawa 1998; str. 131

[5] A. Głowacki, „Integracja europejska – wybór problemów”, Szczecin 2000

[6] J. Ruszkowski, „Unia Europejska – geneza i ewolucja integracji europejskiej.”, Szczecin 2000

[7] A. Głowacki, „Integracja europejska – wybór problemów”, Szczecin 2000; str. 10

[8] S. M. Amin, „Instytucje i porządek prawny Unii Europejskiej”, Toruń 1999; str. 152 – 157

[9] Z. Doliwa-Klepachń, „Wspólnoty Europejskie. Analiza oraz wybrane dokumenty.”, Białystok 1993; str. 121

Gdy potrzebujesz pomocy w napisaniu pracy z bezpieczeństwa, to polecamy serwis pisanie prac z bezpieczeństwa

Wrota Polski prace projektowe budowy rządowego systemu e-government

5/5 - (1 vote)

praca magisterska z 2006 roku

Firma konsultingowa Infovide we współpracy z McKinsey & Company podpisała umowę z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych i Administracji w celu opracowania koncepcji architektury Wrót Polski (e-PUAP) oraz wsparcia MSWiA w realizacji tego projektu. Głównym celem Wrot Polski jest usprawnienie przepływu informacji i ułatwienie załatwiania spraw między urzędami, firmami a obywatelami za pomocą kanałów elektronicznych. Przez wdrożenie projektu powstanie spójna koncepcja polskiej platformy e-government, która umożliwi stopniową integrację systemów w celu świadczenia usług administracji publicznej. Wartość kontraktu wynosi 9 mln zł.

Firma Infovide jest odpowiedzialna za aspekt techniczny projektu. Ich zadaniem jest opracowanie koncepcji architektury i funkcjonalności, określenie wydajności systemu oraz wymagań dotyczących bezpieczeństwa. Dodatkowo, zostaną opracowane założenia projektowe dotyczące integracji rejestrów publicznych i zarządzania dokumentami elektronicznymi.

Realizacja projektu e-PUAP ma na celu stworzenie podstaw dla sprawnie działającej administracji publicznej opartej na nowoczesnych rozwiązaniach informatycznych. Jest to jedno z kluczowych przedsięwzięć, które będzie stanowić koncepcję rozwoju e-government w Polsce. Dzięki Wrotom każdy obywatel będzie mógł w prosty sposób składać deklaracje podatkowe, wnioski o nowy paszport czy prawo jazdy. Jest to istotny krok w kierunku tworzenia Społeczeństwa Informacyjnego – mówi Tomasz Wieczorkowski, Dyrektor Generalny Sektora Administracji Publicznej w Infovide SA.

Projekt Wrota Polski jest pierwszą próbą realizacji zaleceń Unii Europejskiej zawartych w programie „eEurope 2005”, który ma na celu rozwinięcie usług elektronicznych, w tym e-governmentu, e-learningu oraz dostępu do szerokopasmowego Internetu – dodaje Arkadiusz Wargin, kierownik projektu z Infovide.

Eksperci McKinsey & Company są odpowiedzialni za opracowanie analizy barier prawnych, które mogą wpływać na wdrożenie i funkcjonowanie e-PUAP, a także opracowanie ram organizacyjnych działania platformy. Wykorzystując najlepsze praktyki zagraniczne krajów, które wdrożyły koncepcję e-Government, McKinsey & Company opracuje propozycję zakresu odpowiedzialności i sposobu współpracy między jednostkami administracji centralnej i samorządowej a klientami e-PUAP zaangażowanymi w proces przesyłania i przetwarzania dokumentów.

Konsorcjum Infovide i McKinsey & Company planuje zakończyć pierwszy etap projektu do końca września 2006 roku. Głównym rezultatem prac będzie specyfikacja docelowej architektury i opis zamówienia. Następnie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji ogłosi przetarg na wykonawcę systemu. Prace implementacyjne e-PUAP rozpoczną się w 2007 roku, a jego pełne uruchomienie planowane jest na rok 2008. Infovide będzie świadczyć usługi wsparcia dla MSWiA podczas realizacji tego kompleksowego przedsięwzięcia.

Na całym świecie odnotowano ogromny postęp w wdrażaniu programów usług publicznych dostępnych przez internet. Strategicznym celem projektu e-PUAP, w tym Wrót Polski, jest dostosowanie administracji publicznej do rosnących oczekiwań i wymagań obywateli. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji planuje zainwestować ponad 34,5 mln zł w projekt e-PUAP – powiedział Marek Słowikowski, Dyrektor Departamentu Informatyzacji w MSWiA.

Wdrożenie projektu budowy rządowego systemu e-government w Polsce jest jednym z kluczowych kroków na drodze do nowoczesnego, efektywnego i transparentnego państwa. Wprowadzenie tego systemu ma na celu usprawnienie komunikacji i wymiany informacji między obywatelami a administracją publiczną, zapewnienie łatwiejszego dostępu do usług publicznych oraz zwiększenie efektywności działania instytucji państwowych. W tym referacie omówię znaczenie wdrożenia projektu Wrota Polski – Prace Projektowe Budowy Rządowego Systemu e-government oraz korzyści, jakie płyną z takiego rozwiązania.

Współczesne społeczeństwo cyfrowe stawia przed administracją publiczną nowe wyzwania. Obywatele oczekują szybkiego, prostego i bezpiecznego dostępu do usług publicznych, a także możliwości komunikacji z urzędami przez Internet. Właśnie dlatego rozwój e-government stał się priorytetem dla wielu krajów, w tym również dla Polski.

Wrota Polski to projekt, którego celem jest stworzenie centralnego punktu dostępu do usług publicznych i informacji administracyjnych. System ten umożliwi obywatelom szybkie i intuicyjne korzystanie z usług administracji publicznej poprzez platformę internetową. Będzie to miejsce, gdzie obywatele znajdą wszystkie niezbędne informacje dotyczące instytucji publicznych, procedur administracyjnych, a także będą mogli złożyć wnioski i składać dokumenty online.

Prace projektowe budowy rządowego systemu e-government są niezwykle ważne z kilku powodów. Po pierwsze, umożliwią one usprawnienie i usystematyzowanie procesów administracyjnych. Poprzez wprowadzenie elektronicznych formularzy, obywatele będą mogli załatwiać wiele spraw bez konieczności osobistego stawiania się w urzędach. Będzie to oszczędność czasu zarówno dla obywateli, jak i dla pracowników administracji.

Po drugie, projekt ten pozwoli na znaczne zmniejszenie biurokracji i poprawę jakości obsługi obywateli. Dzięki centralnemu systemowi, informacje będą dostępne w jednym miejscu, a procedury będą bardziej zrozumiałe i przejrzyste. Obywatele nie będą musieli szukać różnych formularzy czy informacji po różnych urzędach, co przyczyni się do zwiększenia satysfakcji z korzystania z usług administracji publicznej.

Po trzecie, rządowy system e-government umożliwi również poprawę kontroli i transparentności władzy. Elektroniczne przepływy informacji będą monitorowane, co pozwoli na wykrywanie nadużyć i nieprawidłowości. Dodatkowo, obywatele będą mieli dostęp do informacji publicznych, co wpłynie na zwiększenie przejrzystości działań administracji publicznej.

Wdrożenie projektu Wrota Polski – Prace Projektowe Budowy Rządowego Systemu e-government przyniesie wiele korzyści. Po pierwsze, umożliwi oszczędność czasu i zwiększenie wygody obywateli. Dzięki możliwości załatwiania wielu spraw online, nie będzie już konieczności czekania w długich kolejkach czy biegania między różnymi urzędami.

Po drugie, system e-government przyczyni się do poprawy jakości obsługi. Procedury będą bardziej uproszczone i zrozumiałe, a elektroniczne formularze i dokumenty znacznie ułatwią kontakt z administracją publiczną.

Po trzecie, wdrożenie tego systemu wpłynie na zwiększenie przejrzystości i kontroli władzy. Obywatele będą mieli łatwy dostęp do informacji publicznych, a elektroniczne przepływy dokumentów umożliwią monitorowanie działań administracji.

Wreszcie, rządowy system e-government ma potencjał do poprawy efektywności administracji publicznej. Zautomatyzowane procesy i elektroniczne formularze pozwolą na bardziej efektywne wykorzystanie zasobów i zmniejszenie biurokracji.

Podsumowując, projekt Wrota Polski jest niezbędny dla dalszego rozwoju polskiej administracji publicznej. Jego wdrożenie przyczyni się do usprawnienia komunikacji między obywatelami a administracją, poprawy jakości obsługi, zwiększenia przejrzystości działań władzy oraz efektywniejszego wykorzystania zasobów. Projekt ten jest kluczowy dla budowania nowoczesnego, efektywnego i przyjaznego dla obywateli państwa.

Unia Europejska szansą dla Polski

5/5 - (1 vote)

archiwalna praca dyplomowa na temat Szans i zagrożeń przystąpienia Polski do Unii Europejskiej

Po przemianach roku 1989 polska polityka zagraniczna zwróciła się w kierunku integracji europejskiej. Kwestia polskiego uczestnictwa w Unii Europejskiej pozostawała ponad bieżącymi podziałami politycznymi. Od 1991 roku działania podejmowane przez kolejne rządu zmierzały do zapewnienia przyszłego członkostwa naszego kraju w Unii. W cieniu tych negocjacji i rozmów pojawiły się zarówno entuzjastyczne głosy, jak i poważne wątpliwości.

Co tak naprawdę skłoniło Polskę oraz inne kraje Europy Środkowej i Wschodniej do podjęcia starań o zbliżenie się do Unii Europejskiej? Ogromną zaletą „piętnastki” jest tworzony od 50-ciu lat rynek wewnętrzny. Między państwami nie istnieją bariery celne, wszystkie przedsiębiorstwa są traktowane w jednakowy sposób. Z chwilą wejścia Polski do Unii Europejskiej nasza gospodarka stanie się integralną częścią wspólnego rynku europejskiego, a polski przedsiębiorca będzie mógł bez przeszkód oferować swoje towary na jednolitym dla wszystkich państw członkowskich rynku liczących obecnie 280 mln potencjalnych klientów.

Mimo, że Polska jest krajem dynamicznie rozwijającym się w wielu dziedzinach życia ustępujemy krajom Unii Europejskiej. Przystąpienie pozwoli nam korzystać w pełni z ich bogatych doświadczeń w kształtowaniu systemu demokratycznego i gospodarki wolnorynkowej. Wspólny budżet stanie się dla Polski źródłem pomocy finansowej w wymagających ciągle dużych nakładów strefach życia społecznego.

Członkostwo w Unii Europejskiej przyniesie także wiele nowych możliwości obywatelom Polski, traktaty tworzące Wspólnotę Europejską zawierają bowiem wiele postanowień odnoszących się bezpośrednio do sytuacji każdego mieszkańca „piętnastki”. Podstawowym pojęciem obejmującym ten szeroki zbiór jest swoboda przepływu osób. Pozwala ona wybrać dowolne miejsce zamieszkania i podjąć pracę w każdym kraju Unii.

Unia Europejska stawia na edukację swoich obywateli. Istnieje wiele programów, skierowanych zarówno do dzieci i młodych ludzi uczących się, jak i dorosłych pragnących zmienić profil zatrudnienia.

Członkowie Unii muszą spełnić także wiele warunków dotyczących ochrony środowiska naturalnego. Prostą tego konsekwencją jest poprawa warunków życia nie tylko obywateli państw członkowskich, ale także i przyszłych pokoleń, którym przyjdzie mieszkać w Paryżu, Berlinie czy Warszawie.

Nie można zaprzeczyć, że „piętnastka” dba o swoich mieszkańców, zapewniając im wysoki standard życia, stale podnosząc jego warunki i rozszerzając ich wolności obywatelskich. Wejście Polski do Unii jest niepowtarzalną szansą na nadrobienie w krótkim czasie zaległości gospodarczych i społecznych, powstałych przez 50 lat utraty suwerenności. Niewątpliwie proces, którego jesteśmy teraz świadkami będzie długi i wymagać będzie wielu trudnych decyzji i wyrzeczeń. Jednak , aby rozwiać wątpliwości dotyczące tego, czy warto go podejmować wystarczy wybrać się na krótką wycieczkę do któregokolwiek z państw – członków Wspólnoty Europejskiej. Szybki rzut oka na żyjących tam ludzi przekona nas, że nie są oni zastraszeni widmem utraty suwerenności, lecz raczej cieszą się z wysokich zarobków i ochrony socjalnej, jaką zapewnia im zarówno państwo, jak i instytucje Unii Europejskiej.

Strategia informatyzacji Rzeczypospolitej Polskiej – ePolska

5/5 - (1 vote)

Z dniem 10 marca 2003r. Ministerstwo Nauki i Informatyzacji opublikowało „Strategię informatyzacji Rzeczypospolitej Polskiej – ePolska”^[1]. Różni się ona od poprzedniej strategii, zmienia cele działań, integrując je w trzy główne grupy:

dostęp – przeważająca większość obywateli i firm powinna posiadać możliwości techniczne korzystania z oferowanych treści i usług w sieci;
treść – wymóg istnienia treści oznacza, że w Internecie znajduje się oferta, która może mieć wartość dla potencjalnego użytkownika, począwszy od prostych informacji, a skończywszy na usługach, w których ma miejsce interakcja usługobiorcy i instytucji świadczącej usługę;
zdolność – zdolność wykorzystania dostępnej oferty, która wymaga zarówno odpowiednich umiejętności posługiwania się komputerem – piśmienności informatycznej – jak i przełamania bariery psychicznej- zaakceptowania Internetu jako wygodnego i bezpiecznego narzędzia, ułatwiającego życie. Priorytetem dla Polski powinno być osiągnięcie stanu w którym każdy absolwent szkoły średniej potrafi posługiwać się komputerem i Internetem;

W wymienionych trzech obszarach określono 12 projektów priorytetowych, w tym cztery o największym znaczeniu w ciągu najbliższych 3-5 lat:

powszechny Internet szerokopasmowy dla szkół;
Wrota Polski (administracja publiczna dla społeczeństwa

informacyjnego);

polskie treści w Internecie;
powszechna edukacja informatyczna;

Strategia zawiera w sobie harmonogram realizacji priorytetów. Jego analiza skłania jednak do wniosku, że Strategia jest w dużej mierze listą życzeń, zakłada, że np. do końca 2005 roku 5% gospodarstw domowych będzie miało dostęp do szerokopasmowego Internetu i każde gospodarstwo domowe będzie wyposażone w telefon. Biorąc pod uwagę faktyczne istnienie monopolu na rynku komunikacyjnym oraz ogromne nakłady jakie muszą ponieść firmy, aby wej ść na ten rynek, koniec roku 2005 jest datą nierealną.

W dokumencie zawarty jest również przegląd obecnych inicjatyw związanych z informatyzacją^[2]. Pokazuje jakie prace zostały już rozpoczęte i co udało się zakończyć.

Strategia wspomina również o dwóch interesujących projektach: „Wrota Polski” oraz „Wrota Polski do Europy”. Ten pierwszy omówiony jest szerzej w kolejnym podpunkcie niniejszej pracy. Drugi natomiast zakłada, że wiedzę i doświadczenie pracowników jednostek administracji odpowiedzialnych za wykorzystywanie funduszy unijnych należy udostępniać wszystkim potencjalnym wnioskodawcom, w sposób dla nich najdogodniejszy. Jedną z metod może być wykorzystanie Internetu, zarówno do udostępniania formularzy, jak i prezentowania wzorcowej dokumentacji oraz wymiany dokumentów w celu ich recenzji i pomocy w polepszeniu jakości oferty. Projekt ma umożliwić zwiększenie skuteczności Polski w uzyskiwaniu dofinansowania z europejskich funduszy przedakcesyjnych, a po przystąpieniu do Unii – z Funduszu Spójności i funduszy strukturalnych oraz przeciwdziałanie niewykorzystywaniu przysługujących funduszy z powodów technicznych np. nieumiejętności wypełnienia wniosków.

^[1] Ministerstwo Nauki i Informatyzacji, Warszawa 2003

^[2] patrz Załącznik nr1

UNIA EUROPEJSKA

BEZPIECZEŃSTWO

praca magisterska z 2006 roku

archiwalna praca dyplomowa na temat Szans i zagrożeń przystąpienia Polski do Unii Europejskiej