Prace dyplomowe – prace licencjackie i magisterskie – Prezentacja prac magisterskich i licencjackich. Prace dyplomowe z najlepszych polskich uczelni.

Aspiracje społeczno – polityczne młodzieży

5/5 - (1 vote)

Pod wpływem środowiska człowiek przystosowuje się i upodabnia do otoczenia i na to otoczenie oddziałuje. Społeczeństwo składa się z różnych grup tworzonych przez ludzi powiązanych jakąś koniecznością życiową więzią społeczną. Wspólna nauka, zabawa, praca, wspólne interesy, to przykłady więzi społecznej. Nic tak nie rozwija osobowości, jak aktywna postawa życiowa, świadomy stosunek do obowiązków społecznych, kiedy jasność czynów i słowa stają się powszechną normą zachowania.

Termin „polityka” jest używany powszechnie. Potocznie mówi się o polityce rządu, partii, związku zawodowego, stowarzyszenia gminy czy szkoły, mając na myśli kierowanie sprawami państwowymi, partyjnymi, związkowymi, stowarzyszeniowymi, lokalnymi, szkolnymi itp. Dzisiaj polityka potocznie utożsamiana jest ze sprawami państwowymi. Zdolność jednostek, grup społecznych i organizacji do tworzenia polityki to podmiotowość polityczna. Wyraża się ona w samodzielnym uczestnictwie w życiu politycznym, zgodnie z własnymi interesami, w wywieraniu wpływu na zachowanie innych ludzi.

W poniższej tabeli pokazano, czy badana młodzież chciałaby pełnić w przyszłości funkcje społeczne.

Tabela 24a. Plany odnośnie przyszłej aktywności w pełnieniu funkcji społecznych

Plany odnośnie przyszłej aktywności w pełnieniu funkcji społecznych	Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych		Razem
	Liczba osób	%	Liczba osób	%	Liczba osób	%
Tak	1	3,2	7	22,6	10	32,2
Nie	2	6,4	1	3,2	8	25,8
Nie mam zdania	1	3,2	2	6,4	12	38,7

Tabela 24b. Plany odnośnie przyszłej aktywności w pełnieniu funkcji społecznych

Plany odnośnie przyszłej aktywności w pełnieniu funkcji społecznych	Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych		Razem
	Liczba osób	%	Liczba osób	%	Liczba osób	%
Tak	2	6,4	–	–	10	32,2
Nie	5	16,1	–	–	8	25,8
Nie mam zdania	8	25,8	1	3,2	12	38,7

Jak obrazuje powyższa tabela, dwie osoby (6,4%) z samooceną adekwatną uznały, że nie są zainteresowane pełnieniem w przyszłości funkcji społecznych, jedna (3,2%) myśli o tym poważnie oraz jedna (3,2%) nie ma na ten temat zdania.

Wśród badanych o samoocenie zawyżonej – sytuacja wygląda nieco inaczej. Aż siedmiu badanych (22,6%) uznało, że w przyszłości chciałoby pełnić funkcje społeczne, dwóch (6,4%) nie posiada zdania na ten temat, a jeden (3,2%) nie jest tym zupełnie zainteresowany.

W grupie osób o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych, ośmiu respondentów (25,8%) odpowiedziało, że nie posiada na ten temat zdania, pięciu (16,1%) – nie chce pełnić takich funkcji oraz dwóch (6,4%) – myśli o tym bardzo poważnie.

Natomiast osoba o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych uznała, że nie jest zdecydowana i nie ma zdania na ten temat.

Porównując grupę badanych o samoocenie adekwatnej i zawyżonej, można zauważyć wyraźny związek wpływu samooceny na budowanie aspiracji, gdyż większość ankietowanych o poziomie samooceny zawyżonym, poprzez udzielone odpowiedzi, wykazuje wysokie aspiracje społeczno – polityczne, natomiast osoby o samoocenie adekwatnej – mniejsze.

Przyglądając się badanym o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych oraz ankietowanym o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych widać, że większość z nich nie ma na ten temat zdania, przejawiają oni także brak zainteresowania uczestnictwem w życiu społecznym.

Podsumowując wszystkie odpowiedzi na ten temat, można zauważyć, że zdania ankietowanych są bardzo podzielone. Dwunastu badanych (38,7%) nie potrafi określić swego zdania na ten temat, dziesięciu (32,2%) marzy o tym, aby w przyszłości pełnić funkcje społeczne oraz ośmiu (25,8%) nie jest tym w ogóle zainteresowanych.

Każdy z nas czyniąc coś, pragnie w jakimś stopniu mieć satysfakcję ze swoich dokonań, jak również uznanie wśród bliskich i znajomych. Dwie kolejne tabele zawierają opinie uczniów na te tematy.

Tabela 25a. Potrzeba satysfakcji ze swoich dokonań

Potrzeba satysfakcji ze swoich dokonań	Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych		Razem
	Liczba osób	%	Liczba osób	%	Liczba osób	%
Zdecydowanie tak	3	9,7	5	16,1	22	71
Raczej tak	1	3,2	5	16,1	9	29
Raczej nie	–	–	–	–	–	–
Zdecydowanie nie	–	–	–	–	–	–

Tabela 25b. Potrzeba satysfakcji ze swoich dokonań

Potrzeba satysfakcji ze swoich dokonań	Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych		Razem
	Liczba osób	%	Liczba osób	%	Liczba osób	%
Zdecydowanie tak	13	41,9	1	3,2	22	71
Raczej tak	3	9,7	–	–	9	29
Raczej nie	–	–	–	–	–	–
Zdecydowanie nie	–	–	–	–	–	–

Trzy osoby (9,7%) o samoocenie adekwatnej wskazały, że satysfakcja z własnych dokonań jest dla nich bardzo ważna oraz jeden badany również uznał, że jest to dla niego ważne, ale już nieco mniej.

U osób o samoocenie zawyżonej, głosy rozłożyły się bardzo równomiernie. Pięciu badanych (16,1%) stwierdziło, że jest to dla nich bardzo ważne, a pięciu innych (16,1%), że również, ale w mniejszym stopniu.

W grupie ankietowanych o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych, sytuacja jest bardziej wyrazista, gdyż zdecydowana większość młodzieży uznała, że satysfakcja ze swych dokonań jest dla nich zdecydowanie istotna, natomiast tylko trzech respondentów (9,7%) stwierdziło podobnie, – że jest to dla nich ważne, lecz w mniejszym stopniu.

Osoba o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych uznała, że satysfakcja ze swoich czynów jest dla niej zdecydowanie ważne i motywuje ją do dalszych działań.

Porównując grupy badanych posiadających samoocenę adekwatną i zawyżoną, należy stwierdzić, iż dla obu grup satysfakcja jest bardzo ważna i motywuje ich do podejmowania kolejnych wyzwań.

U osób o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych oraz u ankietowanych o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych, sytuacja jest podobna, gdyż większość badanych zaznacza, że satysfakcja z własnych dokonań jest dla nich bardzo istotna.

Podsumowując należy stwierdzić, że dla większości badanych, bo dla dwudziestu dwóch (71%) – satysfakcja z własnych czynów jest bardzo ważna, natomiast dla dziewięciu respondentów (29%) ma to już mniejsze znaczenie. Należy podkreślić, iż w badanej grupie nikt nie zaznaczył odpowiedzi, że nie jest to dla nich ważne.

Tabela 26a. Potrzeba uznania wśród bliskich i znajomych

Potrzeba uznania wśród bliskich i znajomych	Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych		Razem
	Liczba osób	%	Liczba osób	%	Liczba osób	%
Zdecydowanie tak	1	3,2	4	12,9	13	41,9
Raczej tak	2	6,4	5	16,1	14	45,2
Raczej nie	1	3,2	1	3,2	4	12,9
Zdecydowanie nie	–	–	–	–	–	–

Tabela 26b. Potrzeba uznania wśród bliskich i znajomych

Potrzeba uznania wśród bliskich i znajomych	Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych		Razem
	Liczba osób	%	Liczba osób	%	Liczba osób	%
Zdecydowanie tak	8	25,8	–	–	13	41,9
Raczej tak	6	19,4	1	3,2	14	45,2
Raczej nie	2	6,4	–	–	4	12,9
Zdecydowanie nie	–	–	–	–	–	–

Jak obrazuje tabela, dwie osoby (6,4%) o samoocenie adekwatnej, raczej liczą się z uznaniem bliskich i znajomych. Jedna osoba (3,2%) wskazała, że jest to dla niej zdecydowanie ważne, a jedna (3,2%) uważa, że raczej nie ma to dla niej większego znaczenia.

Wśród osób o samoocenie zawyżonej, najwięcej osób, bo pięć (16,1%) uznało, że raczej ważne jest dla nich uznanie bliskich, cztery osoby (12,9%) przyznały, że zdecydowanie liczą się z bliskich opiniami oraz jedna (3,2%) stwierdziła, że raczej nie ma to dla niej znaczenia.

Łatwo zauważyć, że wśród badanych o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych zdania na ten temat są podzielone. Osiem osób (25,8%) stwierdziło, że uznanie bliskich jest dla nich zdecydowanie ważne, sześć (19,4%) stwierdziło, że raczej się z ich uznaniem lub jego brakiem liczą oraz dwóch (6,4%) odpowiedziało, że raczej nie.

Osoba o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych stwierdziła, że raczej ważne jest dla niej uznanie wśród bliskich jej osób.

Porównując grupę o samoocenie adekwatnej i zawyżonej, można zauważyć, że obie grupy raczej liczą się z opiniami bliskich dla siebie osób. Zaś w grupie osób o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych oraz o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych, sytuacja jest nieco inna, gdyż w grupie pierwszej, większość badanych stwierdziła, że zdecydowanie liczy się z uznaniem swych najbliższych. Zaś dla drugiej grupy jest to ważne, ale w mniejszym stopniu.

Można więc zauważyć, że dla badanej grupy raczej ważne jest uznanie bliskich – tak stwierdziło czternastu respondentów (45,2%). Trzynastu badanych (41,9%) uważa, że jest to dla nich zdecydowanie istotne, a tylko czterech (12,9%) uznało, że uznanie raczej nie ma dla nich większego znaczenia. Należy zaznaczyć, że nikt z badanych nie odpowiedział, ze w ogóle nie zależy na uznaniu.

Następne pytanie brzmiało: „Czy bierzesz pod uwagę, aby w przyszłości być aktywnym politycznie?”

Tabela 27a. Opinie na temat przyszłej aktywności w życiu politycznym

Opinie na temat przyszłej aktywności w życiu politycznym	Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych		Razem
	Liczba osób	%	Liczba osób	%	Liczba osób	%
Biorę poważnie to pod uwagę	–	–	2	6,4	3	9,7
Rzadko się nad tym zastanawiam	–	–	5	16,1	8	25,8
Raczej nie będę się angażować politycznie	2	6,4	3	9,7	11	35,5
Nie biorę tego pod uwagę	2	6,4	–	–	9	29

Tabela 27b. Opinie na temat przyszłej aktywności w życiu politycznym

Opinie na temat przyszłej aktywności w życiu politycznym	Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych		Razem
	Liczba osób	%	Liczba osób	%	Liczba osób	%
Biorę poważnie to pod uwagę	1	3,2	–	–	3	9,7
Rzadko się nad tym zastanawiam	3	9,7	–	–	8	25,8
Raczej nie będę się angażować politycznie	5	16,1	1	3,2	11	35,5
Nie biorę tego pod uwagę	7	22,6	–	–	9	29

Wśród osób o samoocenie adekwatnej, głosy rozłożyły się równomiernie. Dwóch badanych (6,4%) uznało, ze raczej nie będzie się angażować w życie polityczne, a dwie osoby (6,4%) nie bierze takiej możliwości pod uwagę.

W grupie ankietowanych posiadających samoocenę zawyżoną, sytuacja wygląda nieco inaczej. Pięć osób (16,1%) stwierdziło, że rzadko się nad uczestnictwem w życiu politycznym zastanawia, trzy (9,7%) raczej nie będzie się angażować, a dwóch badanych (6,4%) myśli o tym poważnie.

Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych mają podzielone zdanie na ten temat. Siedmiu badanych (22,6%) nie bierze takiej opcji pod uwagę, pięciu (16,1%) raczej nie będzie się angażować w życie polityczne, trzech (9,7%) rzadko się nad tym zastanawia oraz jedna (6,4%) poważnie myśli, aby wiązać swą przyszłość z polityką.

Jedna osoba o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych wskazała, że raczej nie będzie się angażować w życie polityczne.

Porównując grupę osób o samoocenie adekwatnej i zawyżonej, wyraźnie widać, iż aspiracje społeczno – polityczne tych pierwszych są zdecydowanie wyższe i ujawniające się w przedstawianiu przez nich wyraźnej chęci do angażowania się w politykę. Natomiast biorąc pod uwagę grupę badanych o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych oraz osób o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych widać, iż w grupie pierwszej występują większe aspiracje społeczno – polityczne, zaznaczające się w większej chęci zaangażowania w życie polityczne.

Biorąc pod uwagę wszystkie odpowiedzi, najwięcej osób – jedenaście (35,5%) uznało, że nie będzie się angażować w życie polityczne, dziewięć (29%) nie bierze takiej możliwości pod uwagę, ośmiu ankietowanych (25,8%) rzadko się nad tym zastanawia, a trzech (9,7%) właśnie z życiem politycznym wiąże swe plany życiowe.

Kolejna tabela obrazuje, kto ze znanych osób zaangażowanych w życie polityczne i społeczne jest dla badanych najbardziej wiarygodny.

Tabela 28a. Najbardziej wiarygodne osoby zaangażowane w życie polityczne i społeczne

Najbardziej wiarygodne osoby zaangażowane w życie polityczne i społeczne	Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych		Razem
	Liczba osób	%	Liczba osób	%	Liczba osób	%
Papież Jan Paweł II	2	6,4	2	6,4	4	12,9
Jerzy Owsiak	1	3,2	–	–	1	3,2
Janina Ochojska	1	3,2	–	–	1	3,2
Jolanta Kwaśniewska	–	–	1	3,2	1	3,2
Aleksander Kwaśniewski	–	–	–	–	1	3,2
Andrzej Lepper	–	–	–	–	1	3,2
Marek Borowski	–	–	–	–	1	3,2
Nie ma takiej osoby	2	6,4	7	22,6	23	74,2

Tabela 28b. Najbardziej wiarygodne osoby zaangażowane w życie polityczne i społeczne

Najbardziej wiarygodne osoby zaangażowane w życie polityczne i społeczne	Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych		Razem
	Liczba osób	%	Liczba osób	%	Liczba osób	%
Papież Jan Paweł II	–	–	–	–	4	12,9
Jerzy Owsiak	–	–	–	–	1	3,2
Janina Ochojska	–	–	–	–	1	3,2
Jolanta Kwaśniewska	–	–	–	–	1	3,2
Aleksander Kwaśniewski	–	–	1	3,2	1	3,2
Andrzej Lepper	1	3,2	–	–	1	3,2
Marek Borowski	1	3,2	–	–	1	3,2
Nie ma takiej osoby	14	45,2	–	–	23	74,2

Wśród osób o samoocenie adekwatnej, głosy rozłożyły się między Papieżem Janem Pawłem II, który otrzymał dwa głosy uznania (6,4%), a Jerzym Owsiakiem i Janina Ochojską, którzy otrzymali po jednym głosie (3,2%). Dwie osoby (6,4%) wskazały, że nie ma takiej osoby, która byłaby wiarygodna.

W grupie osób o samoocenie zawyżonej, aż siedmiu badanych (22,6%) uznało, że wśród osób zaangażowanych w życie polityczne i społeczne nie ma osób wiarygodnych. Dwóch badanych (6,4%) oddało swój głos na Papieża Jana Pawła II i jeden (3,2%) na Jolantę Kwaśniewską.

Wśród osób o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych, również najwięcej osób, bo czternaście (45,2%) wskazało na fakt, że w życiu politycznym nie ma takiej osoby, która byłaby dla nich autorytetem. Po jednym głosie (3,2%) otrzymali Andrzej Lepper i Marek Borowski.

Osoba o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych swym uznaniem obdarowała Aleksandra Kwaśniewskiego.

Można więc stwierdzić, że najwięcej osób, bo dwadzieścia trzy (74,2%) uważa niestety, iż wśród osób zaangażowanych w życie społeczno – polityczne, nie ma nikogo, kto byłby dla nich autorytetem. Cztery głosy (12,9%) uznania trafiły do Jana Pawła II i po jednym (3,2%) do Jerzego Owsiaka, Janiny Ochojskiej, Jolanty Kwaśniewskiej, Aleksandra Kwaśniewskiego, Andrzeja Leppera i Marka Borowskiego.

Podsumowując opinie młodzieży na temat aspiracji społeczno – politycznych, należy stwierdzić, iż większość badanych nie jest zdecydowanych, czy chcieliby pełnić funkcje społeczne, obok tych, którzy są zdecydowani w tej kwestii i marzą o tym, aby w przyszłości zaangażować się w życie społeczne. Najwięcej ankietowanych sądzi, iż bardzo ważna jest dla nich satysfakcja z własnych dokonań, jak również bardzo liczą się z uznaniem swych bliskich i znajomych. Badani stwierdzili, że raczej nie będą angażować się w życie polityczne obok tych, którzy nie biorą takiej możliwości pod uwagę. Większość respondentów stwierdziło niestety, iż wśród osób zaangażowanych w życie polityczne nie ma takiej osoby, która byłaby dla nich autorytetem i wiarygodną osobą. Tylko czterech (12,9%) badanych uznało, że taką osobą jest Papież Jan Paweł II.

Reasumując wszystkie odpowiedzi należy stwierdzić bezkompromisowo, iż osoby, których samoocena jest zawyżona posiadają wysokie aspiracje społeczno –polityczne, natomiast badani o samoocenie adekwatnej – mniejsze.

Charakterystyka wybranych działań promocyjnych firmy Coca-Cola

5/5 - (1 vote)

Od roku 1991 największymi reklamodawcami w Polsce stają się tak znane międzynarodowe koncerny, jak Coca-Cola, Procter & Gamble, Unilever, Benckiser, Henkel, Master Foods, Pepsico, Danone, Nestlé i S.C. Johnson. Od roku 1996 wyraźniej zaznaczają swoją obecność sieci telefonii komórkowej (Era i Plus; wcześniej – ale z mniejszym wysiłkiem finansowym – debiutował Centertel). Końcówka dekady lat 90 to wyraźniejsza promocja firm ubezpieczeniowych oraz funduszy emerytalnych.

Koncern Coca-Coli to firma, która korzysta z wszystkich kanałów reklamowych. Jej reklamy pojawiają się w prasie, radiu, telewizji, atakują z billboardów i internetowych banerów. Reklamy tej firmy są bardzo mocno złączone z cyklem rodzinnego życia. Coca-cola towarzyszy konsumentom w święta takie, jak Boże Narodzenie czy Nowy Rok. Ten napój popijają sławni ludzie sportu, gwiazdy kina i piosenki.

Podstawą reputacji i dobrego imienia firmy Coca-Cola jest zaufanie. Poprzez tworzenie wizerunku wzorowego obywatela, wzmacnia ona ten wizerunek i stale buduje zaufanie. To jest podstawą The Coca-Cola Promise-dawać korzyść i orzeźwienie każdemu, kto ma jakikolwiek związek z firmą i jej produktami. Dlatego też Coca-Cola na całym świecie włącza się w różnego rodzaju inicjatywy, które pomagają ludziom cieszyć się każdą chwilą.

Firma Coca-Cola istnieje po to, aby przynosić korzyści i orzeźwienie wszystkim, którzy mają z nią coś wspólnego. Główne przesłanie firmy jest proste, jednomyślne i ponadczasowe. Brzmi ono tak: „Gdy dostarczamy orzeźwienia, wartości, radości i zabawy naszym udziałowcom, wtedy wiemy, że skutecznie dbamy i chronimy nasze marki, szczególnie Coca-Colę. Jest to droga do spełnienia naszego podstawowego obowiązku zapewnienia satysfakcjonujących zysków właścicielom naszej firmy”[1].

Od początku swojej działalności w Polsce, Coca-Cola aktywnie włącza się w różne akcje promocyjne jak również te o charakterze charytatywnym.

Oto niektóre z działań podjętych przez firmę Coca-Cola:

Przywróćmy radość

W 2001 roku Coca-Cola przyłączyła się do akcji pomocy powodzianom w Polsce południowej. We współpracy z tygodnikami „Naj” i „Gala” została partnerem Polskiej Akcji Humanitarnej. Program obejmował pomoc charytatywną dla kilku tysięcy dzieci z województw poszkodowanych w powodzi (małopolskiego i świętokrzyskiego). Działania obejmowały różne aktywności:

Dostarczanie przez semestr szkolny nektarów Cappy Ekstra wzbogaconych witaminami i wapniem. Szkoły objęte pomocą-SP w Podlipiu, SP w Bolesławiu, SP w Rzepienniku Strzyżewskim, SP w Białce, SP nr 3 w Ostrowcu Świętokrzyskim.Całkowity koszt to ok. 56.833 PLN.

Zakup dwóch gimbusów dowożących dzieci do szkół dla Gmin Gródek nad Dunajcem i Bodzechów.

Całkowity koszt to ok. 258.775 PLN.

Zakup wyprawek gimnastycznych. Dwie szkoły otrzymały wyprawki sportowe (dresy, koszulki, spodenki): SP im. M. Reja w Grzechyni oraz SP w Hucie Nowej. Koszt wyprawek to ok. 29.204 PLN.

Coca-Cola przekazała czek na 100.000 USD Polskiej Akcji Humanitarnej w ramach akcji „Przywróćmy radość”[2].

Nadzieja nie tonie

Aby pomóc dzieciom osób poszkodowanych w czasie powodzi w 2001 roku, Coca-Cola Polska wyprodukowała 200 puszek z limitowanej serii Nadzieja nie tonie. Spośród nich 20 zostało sprzedanych na internetowej aukcji. Ta niezwykła seria charakteryzowała się odmienną szatą graficzną – puszki Coca-Coli tym razem zdobiły dziecięce rysunki. Ponadto każda z 20 puszek, które były wystawione do licytacji, była podpisana własnoręcznie przez ówczesnego Dyrektora Generalnego Coca-Cola Polska, Thomasa Krennbauera. Była to pierwsza tego typu licytacja w Polsce, mająca jednocześnie zasięg ogólnoświatowy[3].

Wyczaruj dziecku książkę

Także w 2001 roku Coca-Cola realizowała program w ramach którego przekazała do 1650 najbardziej potrzebujących szkolnych bibliotek ponad 82 tysiące książek.

Akcja rekrutacja

Firma Coca-Cola organizuje rokrocznie konkurs pod nazwą „Akcja-Rekrutacja.” Akcja adresowana jest do studentów ostatnich lat kierunków ekonomicznych i marketingowych. Do udziału w konkursie mogą się zgłaszać trzyosobowe drużyny. Zadanie konkursowe polega na zbudowaniu strategii marketingowej (w języku angielskim, odnośnie wybranego produktu) dla firmy Coca-Cola Poland Services, działającej na terenie danego województwa. Nagrodami są kilkumiesięczne, płatne praktyki w wybranych europejskich oddziałach The Coca-Cola Company (staż w działach marketingu lub PR firmy Coca-Cola)[4].

Sportowe fascynacje

Coca-Cola od lat wspiera sport na całym świecie, na wszelkich poziomach, począwszy od Igrzysk Olimpijskich a kończąc na podwórkowych turniejach piłki nożnej dla dzieci i młodzieży. Partnerstwo z FIFA oznacza sponsorowanie mistrzostw świata w piłce nożnej, włączając także turnieje finałowe drużyn kobiecych i juniorów. Coca-Cola obecna jest na wszystkich Igrzyskach Olimpijskich (poczynając od 1928 roku i zawodów w Amsterdamie) jako strategiczny partner Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego.

Najważniejszym sportowym programem Coca-Coli w Polsce jest piłkarski turniej dla szkół podstawowych i gimnazjów. Rozgrywany od 1999 roku, przy współpracy z Polskim Związkiem Piłki Nożnej, jest stałym elementem młodzieżowych rozgrywek piłkarskich. Turniej Coca-Cola Cup, w którym bierze udział co rok kilkadziesiąt tysięcy młodych piłkarzy reprezentujących kilka tysięcy szkół z całej Polski, jest największą tego typu imprezą w naszym kraju.

Olimpiady specjalne

Od 1968 roku firma Coca-Cola jest globalnym sponsorem i jednym ze stałych partnerów Olimpiad Specjalnych. Thimothy P. Shriver, prezydent Special Olympics Inc. nazwał Coca-Colę jednym z najbardziej oddanych korporacyjnych partnerów Olimpiad Specjalnych.

Coca-Cola stworzyła również lokalne programy współpracy z Olimpiadami Specjalnymi w ponad 160 krajach. Firma, poza wsparciem finansowym imprez, przekazuje również napoje i prezenty dla uczestników zawodów.

W 2001 roku na stadionie Legii został rozegrany Europejski Turniej Piłki Nożnej Olimpiad Specjalnych. W zawodach wzięli udział upośledzeni umysłowo zawodnicy z wielu krajów Europy[5].

Srebrne Zauroczenie

Od początku stycznia do końca marca 2003 roku trwała promocja Coca-Coli light „Srebrne zauroczenie”.

O decyzji przygotowania promocji konsumenckiej zadecydował sukces rynkowy Coca-Coli light–udział w segmencie napojów gazowanych typu light wzrósł z 46% w 2001 do 65% w 2002 roku (źródło: Canadean). Promocja „Silver Temptation” po raz pierwszy została przeprowadzona w Irlandii w 2000 roku. Od tego czasu podobne akcje promocyjne przyczyniły się do sukcesu marki na wielu innych europejskich rynkach, między innymi w Wielkiej Brytanii, Rosji, Węgrzech, Czechach i Słowacji.

Polscy konsumenci mieli możliwość wygrania wiele atrakcyjnych nagród:
· 2 srebrnych samochodów Honda CR-V,
· 10 Kart Kredytowych Critibank Visa Silver z 20,000 zł na koncie,
· 10,000 srebrnych parasoli z logo Coca-Coli light[6].

Pierwszy konkurs fotograficzny

25 maj 2003 roku to dzień, w którym rozpoczął się Konkurs Fotograficzny dla licealistów pod hasłem: ”Chce się żyć!”. Zadaniem uczestników konkursu było zilustrowanie radosnych chwil w otaczającym świecie. Konkurs był skierowany do młodzieży licealnej w całej Polsce, która nie przekroczyła 20 roku życia. Konkurs fotograficzny firmy Coca-Cola to zachęta dla młodych ludzi, aby pokazali swój świat za pomocą zdjęć – radość, satysfakcję, uniesienie – wszystko to, co daje im chęć do życia[7].

Coca-Cola jako korporacja o wieloletniej tradycji, ugruntowanej pozycji i międzynarodowym zasięgu jest firmą, która w pełni realizuje wszelkie działania związane z promocją. Jest organizatorem i sponsorem wielu imprez oraz akcji, które umacniają zaufanie potencjalnych nabywców. Wspomagają one także kreowanie wizerunku firmy oraz pozwalają się jej utrzymać na najwyższym miejscu w rankingu firm o najkorzystniejszym image’u.

[1] http://www.cocacola.com.pl/u235/navi/28299

[2] http://www.cocacola.com.pl/u235/navi/28189

[3] http://www.cocacola.com.pl/u235/navi/28371

[4] http://www.cocacola.com.pl/u235/navi/28376

[5] http://www.cocacola.com.pl/u235/navi/28187

[6] http://www.cocacola.com.pl/u235/navi/28520/xnavi/27710

[7] http://www.cocacola.com.pl/u235/navi/28574

Mikrostruktury społeczne

5/5 - (1 vote)

Mikrostruktury społeczne to małe, lokalne jednostki i grupy społeczne, które odgrywają kluczową rolę w kształtowaniu interakcji międzyludzkich oraz struktur społecznych. Skupiają się na codziennych interakcjach, normach i rolach, które wpływają na życie jednostki w jej najbliższym otoczeniu. Mikrostruktury są podstawowymi elementami, z których składają się większe struktury społeczne.

Rodzina jest jedną z najważniejszych mikrostruktur, pełniąc rolę podstawowej jednostki społecznej. W rodzinie rozwijają się funkcje wychowawcze, emocjonalne oraz ekonomiczne, które mają wpływ na kształtowanie tożsamości jednostki i jej normy zachowań.

Grupy rówieśnicze to kolejne mikrostruktury, w których członkowie mają podobny wiek lub status społeczny. W ramach tych grup rozwijają się normy, wartości oraz wzorce zachowań, które często różnią się od tych obowiązujących w szerszym społeczeństwie.

Grupy zawodowe i interesów to kolejne przykłady mikrostruktur, w których członkowie dzielą wspólne cele zawodowe lub zainteresowania. W tych grupach dochodzi do wymiany wiedzy, doświadczeń oraz wzajemnej pomocy w osiąganiu określonych celów.

„W swojej najbardziej podstawowej formie grupę stanowią dwie osoby lub więcej osób przebywających w tym samym miejscu w tym samym czasie. Zgodnie z szeroką definicją nie muszą współdziałać ze sobą; muszą po prostu przebywać razem. Przykładowo można wymienić tu uczniów piszących sprawdzian, pasażerów samolotu, kibiców uczestniczących w meczu.”[1] W tym przypadku będziemy mówić o grupie niespołecznej. Poza istnieniem grup niespołecznych można wymienić drugą kategorię grup, którą będzie grupa społeczna. Dwie właściwości odróżniają taką zbiorowość od grup niespołecznych. Po pierwsze w grupie społecznej ludzie współdziałają ze sobą, po drugie „są wzajemnie od siebie uzależnieni w tym sensie, że zaspokojenie potrzeb i realizacja celów skłania do wzajemnego zaufania i wpływania na postępowanie wobec siebie. Kiedy dwie osoby lub więcej osób będą spełniały te warunki, wówczas powiemy, że są one grupą społeczną.”[2]

Oprócz podziału na grupy społeczne i niespołeczne współcześni socjologowie, za Charlsem Hortonem Cooleyem, dokonują podziału grup na pierwotne i wtórne. „Grupy pierwotne są małymi grupami, których członkowie mają bliskie osobiste i trwałe związki. Z powodu bliskości i trwałości związków grupy te maja duże znaczenie dla jednostki. W istocie Cooley nazwał je „pierwotnymi” dlatego, że stanowią podstawę rozwoju społecznego jednostki. Najlepszym przykładem grupy pierwotnej jest rodzina. Członkowie takiej grupy spędzają razem dużo czasu, podejmują wspólne działania i dzielą się doświadczeniami. Związki między nimi są głębokie ze względu na ładunek emocjonalny. Członkowie grup pierwotnych najczęściej dużo o sobie wiedzą i dbają o wzajemne dobro. Grupy wtórne są zazwyczaj większe, a ich trwałość ma charakter okresowy. Powstają w określonym celu, związki między członkami nie są osobiste. Owe „wtórne związki” nie zespalają członków grupy tak silnie jak „związki pierwotne”. Grupy wtórne to zbiorowości dążące do wykonania specyficznego zadania i nie wywierające typowego wpływu na tworzące je jednostki. Ładunek emocjonalny członków grupy wtórnej jest ogólnie bardzo nikły; interakcje między nimi dotyczą w głównej mierze działań grupowych, a nie potrzeb, pragnień czy problemów poszczególnych członków. Członkowie grupy wtórnej nie przejawiają chęci pogłębienia wiedzy na swój temat.”[3]

Poza wyżej wymienionymi podziałami, Norman Goodman dokonuje jeszcze jednego podziału, na grupy swoje i obce. „Grupę swoją stanowi zbiorowość, do której jednostka należy i z którą dzieli poczucie tożsamości i lojalności. Przeciwieństwem grupy swojej jest grupa obca, do której jednostka nie należy, i wobec której nie jest lojalna. Ludzie zazwyczaj są nastawieni negatywnie, a nawet wrogo, w stosunku do grup obcych. „ My” to członkowie grupy swojej; „oni” są członkami grupy obcej.”[4]

Gracze komputerowi jako mikrostruktura społeczna stanowią specyficzną grupę, która rozwija swoje unikalne interakcje i normy w ramach wspólnego zainteresowania grami komputerowymi. Ta społeczność obejmuje osoby, które łączy pasja do gier wideo, niezależnie od tego, czy grają indywidualnie, czy w zespołach online. W ramach tej mikrostruktury rozwijają się zarówno więzi społeczne, jak i mechanizmy rywalizacji oraz współpracy.

Interakcje społeczne w tej grupie odbywają się głównie za pośrednictwem platform do gier online, forów internetowych, streamów czy mediów społecznościowych, które stają się miejscem wymiany doświadczeń, strategii i emocji. Gracze tworzą wspólnoty, które mają swoje unikalne normy, które regulują zachowanie graczy w różnych kontekstach, takich jak fair play, przestrzeganie zasad gry, czy odpowiedzialność wobec innych uczestników rozgrywki.

Grupy e-sportowe stanowią bardziej zorganizowaną formę tej mikrostruktury, w której gracze współpracują w zespołach, trenują razem, rywalizują na turniejach, a ich interakcje mają wymiar profesjonalny. W takich grupach występują podobne mechanizmy jak w innych środowiskach zawodowych, takie jak podział ról, organizacja pracy, komunikacja zespołowa oraz wspólne dążenie do sukcesu.

Wartości i normy tej mikrostruktury mogą różnić się w zależności od gatunku gry czy platformy, jednak wspólnym elementem jest szacunek dla innych graczy, chęć doskonalenia umiejętności i przestrzegania zasad gry. Często gracze tworzą własne kodeksy postępowania, które regulują zachowania w danej społeczności, np. unikanie oszustw (cheating), czy dbałość o atmosferę współpracy i wsparcia.

W ramach tej mikrostruktury, podobnie jak w innych grupach społecznych, gracze tworzą silne więzi, zarówno na poziomie emocjonalnym, jak i społecznym, co może prowadzić do długotrwałych relacji, a także wpływać na postrzeganą tożsamość jednostki w kontekście szerszego społeczeństwa.

[1] E. Aronson , T.D. Wilson, R.M. Akert, Psychologia Społeczna, serce i umysł, Zysk i S-ka Wydawnictwo, Poznań 1997, s. 356 – 357

[2] Tamże, s. 357

[3] Norman Goodman, Wstęp do socjologii, Zysk i S-ka Wydawnictwo, Poznań 2001, s. 67 – 68

[4] Tamże, s. 68

Marketing

5/5 - (1 vote)

Poniżej przydatna literatura w pisaniu prac z marketingu:

Alessandro D. F., Kreowanie marki: jak wypracować perfekcyjny wizerunek firmy i produktu, RM, Warszawa 2001.
Altkorn J. „Podstawy marketingu”, Instytut Marketingu, Kraków 1999
Black S., Public relations, Mack Print, Kraków 2001.
Bleis R., Alfabet Biznesu, European Consulting Group Bydgoszcz, Bydgoszcz 1992.
Budzyński W., Public Relations-zarządzanie reputacją firmy, POLTEXT, Warszawa 1998.
Budzyński W., Zarządzanie wizerunkiem firmy, SGH, Warszawa 2002.
Cutlip S, Center A., Effective Public Relations, Englewood Cliffs 1978.
Doktór K. „Sport i jego struktury w świetle socjologicznej teorii organizacji. Wybrane problemy kultury fizycznej w Polsce”, Warszawa 1987
Domański T., Kowalski P., Marketing dla menedżerów, PWN, Warszawa-Łódź 1998.
Drozdowska M., Lewandowski M., Rynek dóbr przemysłowych, „Marketing w praktyce ” (1996, Nr 7-8).
Drzazga M. „Systemy promocji przedsiębiorstw”, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2006
Filipek J., Tożsamość wizualna firm, „Marketing i Rynek” (1995, Nr 3).
Garbarski L., Rutkowski I., Wrzosek W., Marketing punkt zwrotny nowoczesnej firmy, PWE, Warszawa 1996.
Garbarski L., Rutkowski I., Wrzosem W. „Marketing”, PWE 2000
Gluza R., Media w Polsce w XX w., Press, Poznań 1999.
Goban-Klas T., Public Relations czyli promocja reputacji, Business Press, Warszawa 1996.
Goldman M., Hooffacker G. „Współpraca z prasą i public relations”, Wydawnictwo „Sic!”, Warszawa 1997
Gowarzewski A., Waloszek J. Encyklopedia piłkarska Fuji – Kolekcja klubów – Ruch Chorzów 75 Lat „Niebieskich”- Księga Jubileuszowa, Wydawnictwo GiA Katowice 1995
Gregory A., Public Relations w praktyce, PSB, Kraków 1997.
Griffin R.W. „Podstawy zarządzania”, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004
Huber K., Image czyli jak być gwiazdą na rynku, Business Press Ltd., Warszawa 1994.
Ilczuk D. „Polityka kulturalna w społeczeństwie obywatelskim” UJ 2002
Jarczyk T. „Metody i środki promocji jednostek samorządowych” Informator RIO 6/2001
Junghardt R. „ABC promocji gmin, miast i regionów” Fundacja im. Friedricha Berta – Biuro na Śląsku
Kadragic A., Czarnowski P., Public Relations, czyli promocja reputacji, Businessman Book, Warszawa 1997.
Klisiński J. „Marketing w sporcie”, Warszawa 1994
Klisiński J. „Profesjonalizacja i profesjonaliści w zarządzaniu sportem”, Wydawnictwo Politechniki Częstochowskiej 2000
Klisiński J. „Sport dla wszystkich, rekreacja dla każdego”, TKKF Warszawa 1996
Knecht Z. „Marketing w zarządzaniu instytucją kultury”, Wiedza Powszechna Warszawa 1992
Knecht Z. „Public relations na tle problemów zarządzania”, WSZ, Wrocław 2001
Kotler P. „Marketing”, Warszawa 1994
Kotler P., Armstrong G., Saunders J., Wong V. ”Marketing. Podręcznik europejski.”, PWE Warszawa 2002
Kotler Ph., Marketing- analiza, planowanie, wdrażanie i kontrola, Gobether & Ska, Warszawa 1994.
Kouzes J., Posner B., Wiarygodność, CKL, Skierniewice 1997.
Kramer T. „Podstawy marketingu”, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne 1996
Kramer T., Podstawy marketingu, PWE, Warszawa 1998.
Kreikebaum H. „Strategiczne planowanie w przedsiębiorstwie”, Wydawnictwo Naukowe Warszawa 1996
Kuźnik F. „Planowanie operatywne systemu miejskiego”, AE, Katowice 1988
Mały słownik języka polskiego, PWN, Warszawa 1974, s. 936.
Mazurek-Łopacińska K., Usługi prokonsumenckie w przedsiębiorstwie, „Handel Wewnętrzny” (1996, Nr 3).
Misiołowski R. „Marketing w sporcie”, Promotor, Warszawa 2005
Mruk H. „Marketing sportowy – szanse, możliwości, zagrożenia, korzyści”, AE, Poznań 2003
Mruk H. „Marketing Sportowy”, Impact Consulting, Poznań 2004
Mruk H., Jardanowski P., Matecki P., Kropielnicki K. „Marketingowo o sporcie”, Sport & Business Foundation, Poznań 2005
Mruk H., Jardanowski P., Matecki P., Kropielnicki K. „Sport & business”, Sport & Business Foundation, Poznań 2004
Mruk H., Matecki P., Kropielnicki K. „Marketing dla sportu”, Sport & Business Foundation, Poznań 2006
Mruk H., Pilarczyk B., Sojkin B., Szulce H., Podstawy marketingu, WAE, Poznań 1999.
Murdoch A. „Komunikowanie w kryzysie”, Poltext, Warszawa 2003
Niezgoda A. „Marketing terytorialny w regionie turystycznym”, Akademia Ekonomiczna w Poznaniu 1996
Obłój K., Strategia sukcesu firmy, PWE, Warszawa 1995.
Penc-Pietrzak I., Strategie biznesu i marketingu, PSB, Kraków 2000.
Perechuda K. „Zarządzanie firmą sportową – praca zbiorowa” Wydawnictwo „Leopoldium”, Wrocław 1999
Perechuda K. „Zarządzanie marketingiem w organizacji sportowej”, AWF Wrocław 2003
Przybyłowski K., Hartley S.W., Kerin R.A., RudeliusW. „Marketing” ABC 1998
Rozwadowska R., Public Relations, Studio EMKA, Warszawa 2002.
Ryba B. „Kluby sportowe w systemie organizacji kultury fizycznej”, AWF Warszawa 1991
Ryba B. „Podstawy organizacji i zarządzania instytucjami sportowymi”, Polska Korporacja Menedżerów Sportu, Warszawa 2000
Ryba B. „Zarządzanie instytucjami sportowymi”, Polska Korporacja Menedżerów Sportu, Warszawa 1997
Smektała T. „PR w sytuacjach kryzysowych przedsiębiorstw”, Wydawnictwo „Astrum”, Wrocław 2001
Sobczak-Matysiak J., Psychologia kontaktu z klientem, WSB, Poznań 1998.
Sosgórnik A. „Zarządzanie – podręcznik uniwersalny”, Katowice 1999
Statut Klubu Sportowego „Ruch” Chorzów S.S.A. z dn.27.01.2005
Sznajder A., Promocja i jej formy jako element marketingu, MSM, Warszawa 1995.
Sznajder A., Sztuka promocji czyli jak najlepiej zaprezentować siebie i swoją firmę, Business Press Ltd, Warszawa 1993.
Sztucki T. „Encyklopedia Marketingu”, Agencja Wydawnicza Placet, Warszawa 1998
Sztucki T., Marketing-sposób myślenia system działania, Placet, Warszawa 1994.
Świda J., Tworzydło D., Public Relations, WSIiZ, Rzeszów 2003.
Tworzydło D., Public Relations teoria i studia przypadków, WSIiZ, Rzeszów 2003.
Tworzydło D., Wróbel G., Promocja sztuka komunikacji, Grupa Inwestor sp. z o.o, Rzeszów 1999.
Tworzyło D. „Public relations”, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania, Rzeszów 2001
Werner U., Marketing droga do sukcesu, THAURUS Sp. z o.o, Warszawa 1995.
Zajączkowski A., „Analiza zastosowania elementów marketingu mix przez przedsiębiorstwo sportowe na przykładzie Ruchu Chorzów SSA.”, Szkoła Zarządzania UŚ 2007
Zemler Z., Public Relations. Kreowanie reputacji firmy, POLTEXT, Warszawa 1992.

Właściwości Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

5/5 - (1 vote)

Europejski Trybunał Praw Człowieka (ETPC) posiada kilka kluczowych właściwości, które pozwalają mu na skuteczne pełnienie roli w ochronie praw człowieka w Europie. Przede wszystkim, ETPC jest instytucją międzynarodową, działającą na mocy Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, która została uchwalona przez Radę Europy. Jego głównym zadaniem jest rozpatrywanie skarg indywidualnych dotyczących naruszeń praw człowieka, jakie miały miejsce w krajach członkowskich Rady Europy.

ETPC działa na podstawie systemu, który pozwala na składanie skarg przez osoby fizyczne, organizacje lub inne podmioty, które twierdzą, że ich prawa zostały naruszone przez państwa członkowskie. Trybunał ma zdolność wydawania wyroków, które mogą nakładać na państwa obowiązek naprawienia wyrządzonych szkód, na przykład przez wypłatę odszkodowania. Decyzje ETPC mają charakter wiążący, co oznacza, że państwa, które są skazane przez Trybunał, muszą podjąć odpowiednie kroki w celu wdrożenia zaleceń.

ETPC jest niezależnym organem, który działa poza strukturami Unii Europejskiej i jest częścią systemu Rady Europy. Jego jurysdykcja obejmuje wszystkie państwa członkowskie Rady Europy, co daje mu szeroki zakres wpływu na przestrzeganie praw człowieka w tych krajach. Trybunał ma swoją siedzibę w Strasburgu, a jego orzecznictwo wpływa na interpretację praw człowieka oraz standardy ochrony tych praw w Europie.

Jedną z istotnych właściwości ETPC jest także fakt, że jego wyroki stanowią istotny element rozwoju prawa międzynarodowego w zakresie ochrony praw człowieka, a także wpływają na legislację krajową i praktyki sądowe w państwach członkowskich.

ETPC posiada również mechanizm, który umożliwia składanie skarg przez osoby fizyczne, a także przez grupy osób, które czują się pokrzywdzone przez naruszenia praw człowieka w ich kraju. Skargi mogą dotyczyć szerokiego zakresu praw, takich jak prawo do życia, prawo do sprawiedliwego procesu, wolność słowa, czy zakaz tortur i nieludzkiego traktowania. Istotnym aspektem jest to, że przed wniesieniem sprawy do Trybunału, skarżący musi wyczerpać wszystkie dostępne środki prawne w kraju, w którym doszło do naruszenia.

Jako instytucja międzynarodowa, ETPC pełni funkcję nadzorczą nad przestrzeganiem Konwencji o Ochronie Praw Człowieka. W przypadku stwierdzenia naruszenia, Trybunał wydaje wyrok, który nie tylko wpływa na indywidualny przypadek, ale także na praktyki prawne w danym państwie. Wyrok może także nakładać obowiązek zmian legislacyjnych lub innych działań naprawczych w państwach, które zostały skazane. Państwa muszą dostosować swoje przepisy krajowe do wymogów orzecznictwa ETPC, co sprzyja jednolitym standardom ochrony praw człowieka w Europie.

Właściwością ETPC jest także jego zdolność do rozpatrywania spraw, które mają szerszy wymiar, nie tylko indywidualny. Zdarza się, że Trybunał zajmuje się sprawami, które dotyczą kwestii systemowych naruszeń praw człowieka w danym państwie, takich jak niewłaściwe traktowanie mniejszości narodowych czy trwałe problemy z wolnością mediów. W takich przypadkach orzecznictwo Trybunału może stanowić istotny punkt odniesienia dla reform w danym kraju.

ETPC działa na zasadzie kolegialności, co oznacza, że w skład Trybunału wchodzą sędziowie wybrani przez państwa członkowskie. Każde państwo członkowskie ma swojego sędziego, jednak orzeczenia wydawane są przez składy sędziowskie, które są losowo tworzone na potrzeby konkretnej sprawy. Sędziowie Trybunału muszą być niezależni, a ich kadencje są długoletnie, co zapewnia stabilność i obiektywizm w orzecznictwie.

Warto również zaznaczyć, że ETPC, mimo swego dużego wpływu, ma swoje ograniczenia. Na przykład nie ma uprawnień do zmiany wewnętrznych przepisów krajowych, co oznacza, że jego rola jest głównie kontrolna. Chociaż wyrok Trybunału jest wiążący, to państwa członkowskie mają swobodę w wyborze metod wdrażania orzeczenia. W wielu przypadkach wdrożenie zaleceń Trybunału wymaga długotrwałych procesów legislacyjnych, co może skutkować opóźnieniami w realizacji pełnej ochrony praw człowieka w danym kraju.

Artykuł 32 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności stanowi, że Trybunał jest właściwy do rozstrzygania wszystkich kwestii dotyczących wykładni i stosowania Konwencji i jej Protokołów, które zostaną mu przedłożone do rozpoznania na podstawie artykułów 33, 34 i 47 (czyli skargi międzynarodowe, indywidualne i opinie doradcze).

Kompetencje Trybunału można podzielić na: ratione temporis, ratione materiae i ratione personae.

Ratione temporis. Zdarzenia (czyny, decyzje i fakty), mogą być podstawą wniesienia skargi, jedynie gdy zaistniały po wejściu w życie Konwencji w danym państwie(w sprawach polskich odnosi się to do zdarzeń po 1 maja 1993 roku), a w odniesieniu do Protokołów Dodatkowych ( Polska ratyfikowała Protokoły nr: 1,2,4,9,10 w dn. 10 października 1994 roku), po dacie ratyfikacji określonego Protokołu. „Wyjątkiem od powyższej reguły jest sytuacja trwała, w której stan faktyczny powodujący naruszenie Konwencji powstał przed jej ratyfikacją i nadal występuje. Przykładowo sytuacja trwała (continuing situation) wystąpiła w sprawie, w której naruszenie Konwencji miało początek w 1967 roku, potem nastąpiło wypowiedzenie Konwencji przez państwo, później ponownie ratyfikowano Konwencję, a kompetencję Komisji uznano dopiero od listop[ada 1985 roku jednak stan naruszenia istnieje do dnia rozpatrywania sprawy (Papamichapoulos i inni v. Grecja, 1993)”[1].

Ratione matariae. Trybunał jest kompetentny rozstrzygać tylko i wyłącznie naruszenia praw człowieka zawartych w Konwencji i Protokołach Dodatkowych. Naruszenie to musi wynikać z ustanowionego przez państwo aktu prawnego, aktu organów wykonawczych, decyzji administracyjnych i prokuratorskich, wyroków sądowych itd. Oprócz tego skarżący musi być bezpośrednią lub pośrednią ofiarą naruszenia prawa. Podmiot może być poszkodowany pośrednio w dwóch przypadkach. Po pierwsze może być tzw. ofiarą potencjalną (potential victim), czyli osobą, która ma istotne powody do obawy, że w każdej chwili stanie się ofiarą naruszenia Konwencji. Po drugie, jako skarżący może wystąpić osoba, która jest poszkodowana na skutek działań wymierzonych przeciwko innej osobie (indirect victim) np.: skarga matki na nieludzkie traktowanie jej syna przebywającego w więzieniu (Y. V. Austria, 1962)

Ratione personae. Trybunał może przyjmować skargi od osób fizycznych, prawnych, organizacji pozarządowych, grupy jednostek lub państw (kompetencje te zostaną szerzej opisane przy omawianiu kryteriów dopuszczalności skargi).

[1] A. Redelbach, Prawa naturalne-prawa człowieka-wymiar sprawiedliwości. Polacy wobec Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, Toruń 2000, s. 394