Finanse

5/5 - (1 vote)

Poniżej przykładowa literatura do prac z finansów:

  1. Barrow C., Barrow P., Brown R., Biznesplan w małej firmie, Helion, Gliwice 2005.
  2. Bednarski L., Analiza finansowa w przedsiębiorstwie, PWE, Warszawa 2007.
  3. Bednarski L., Borowiecki R., Duraj J., Kurtys E., Wersty T., Analiza ekonomiczna, Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu, Wrocław 2002.
  4. Bławat F., Analiza ekonomiczna, Politechnika Gdańska, Gdańsk 2001.
  5. Brigham E.F., Gapenski L.C., Zarządzanie finansami, t. 2, PWE 2000.
  6. Brigham E.F., Podstawy zarządzania finansami. Część 1, PWE, Warszawa 1996.
  7. Brigham E.F., Podstawy zarządzania finansami. Część 2, PWE, Warszawa 1996.
  8. Brigham E.F., Podstawy zarządzania finansami, PWE, Warszawa 1996.
  9. Drucker P.F.,  Myśli przewodnie Druckera, MT Biznes, Warszawa 2002.
  10. Dudycz T., Analiza finansowa, AE, Wrocław 2000.
  11. Dynus M., Kołosowska B., Prewysz-Kwinto R., Analiza finansowa przedsiębiorstwa, TNOiK, Toruń 2005.
  12. Ellis J., Williams D., Strategia przedsiębiorstwa a analiza finansowa, pozycja na rynku kapitałowym, Fundacja Rozwoju Rachunkowości w Polsce, Warszawa 1997.
  13. Fedorowicz Z., Finanse przedsiębiorstwa, Poltext, Warszawa 2000.
  14. Gabrusewicz W., Podstawy analizy finansowej, PWE, Warszawa 2005.
  15. Grzenkowicz N., Kowalczyk J., Kusak A., Podgórski Z., Analiza ekonomiczna, WN Wydziału Zarządzania UW, Warszawa 2007.
  16. Ickiewicz J., (red.), Problemy finansów przedsiębiorstwa w teorii i praktyce, SGH, Warszawa 2004.
  17. Jerzemowska M., Analiza ekonomiczna w przedsiębiorstwie, PWE, Warszawa 2006.
  18. Kisiel K., Wsparcie dla małych i średnich przedsiębiorstw, Wydawnictwo Euro Info Centre PL-405, Warszawa 2002.
  19. Lichtarski J., (red.), Podstawy nauki o przedsiębiorstwie, Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej im. Oskara Langego we Wrocławiu, Wrocław 2001.
  20. Łuczka T., (red.), Małe i średnie przedsiębiorstwa – szkice o współczesnej przedsiębiorczości, Wydawnictwo Politechniki Poznańskiej, Poznań 2005.
  21. Łuczka T., Kapitał obcy w małym i średnim przedsiębiorstwie, PWN, Warszawa 2001.
  22. Micherda B. (red.), Współczesna analiza finansowa, Zakamycze, Kraków 2004.
  23. Nowak E., Analiza sprawozdań finansowych, PWE, Warszawa 2008.
  24. Patterson R., Kompendium terminów bankowych, Business Press, Warszawa 1999.
  25. Pawlak Z., Biznesplan – zastosowania i przykłady, Poltext, Warszawa 2005.
  26. Piasecki B., Rogut A., Stawasz E., Johnson S., Smallbone D., Warunki prowadzenia działalności gospodarczej przez MSP w Polsce i krajach Unii Europejskiej, Polska Fundacja Promocji i Rozwoju Małych i Średnich Przedsiębiorstw, Warszawa 1998.
  27. Pluta W., (red.), Finanse małych i średnich przedsiębiorstw, PWE, Warszawa 2004.
  28. Rogoda B., Polityka cenowa małych i średnich przedsiębiorstw, Oficyna Ekonomiczna, Kraków 2004.
  29. Siemińska E., Finansowa kondycja firmy – metody pomiaru i oceny, Poltext, Warszawa 2003.
  30. Sierpińska M., Jachna T., Ocena przedsiębiorstwa według standardów światowych, PWN Warszawa 1999.
  31. Sierpińska M., Wędzki D., Zarządzanie płynnością finansową w przedsiębiorstwie, PWN, Warszawa 2002.
  32. Skoczylas W. (red.), Analiza sprawozdawczości finansowej przedsiębiorstwa, Stowarzyszenie Księgowych w Polsce, Warszawa 2009.
  33. Stos D., Wpływ struktury kapitału obrotowego na ryzyko bankructwa przedsiębiorcy, Prace Naukowe AE we Wrocławiu nr 965, red. T. Jajuga, W. Pluta, Wrocław 2002.
  34. Strużycki M., (red.), Małe i średnie przedsiębiorstwa w gospodarce regionu, PWE, Warszawa 2004.
  35. Sudoł S., Przedsiębiorstwo. Podstawy nauki o przedsiębiorstwie. Zarządzanie przedsiębiorstwem, PWE, Warszawa 2006.
  36. Szczepańska E., (red.), Jak czytać sprawozdania finansowe, PWN, Warszawa 2000.
  37. Wędzki D., Strategie płynności finansowej przedsiębiorstwa, Oficyna Ekonomiczna, Kraków 2002.
  38. Wiśniewska E., Wiśniewski J.W., Ekonometryczne modelowanie płynności finansowej małego przedsiębiorstwa, w: Zarzecki, D. (red.), Zarządzanie finansami – Zarządzanie Ryzykiem i Kreowanie Wartości, Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego Nr 455, Prace Instytutu Ekonomiki i Organizacji Przedsiębiorstw Nr 50, t. II, Szczecin 2007.
  39. Wiśniewski J.W., Ekonometryczny model miesięcznej płynności finansowej małego przedsiębiorstwa, Dynamiczne modele ekonometryczne, X Ogólnopolskie Seminarium Naukowe, 4–6 września 2007 w Toruniu, Katedra Ekonometrii i Statystyki, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, Toruń 2007.
  40. Zienkowski L. (red.), Wkład małych i średnich przedsiębiorstw w rozwój gospodarki polskiej, Polska Fundacja Promocji i Rozwoju Małych i Średnich Przedsiębiorstw, Warszawa 1997.
image_pdf

Bezpieczeństwo

5/5 - (1 vote)
  1. „Detektyw kryminalny” nr 2, 2001r „ABC przestępczości zorganizowanej w Polsce”
  2. „Detektyw kryminalny” nr 51, 2000r „ABC przestępczości zorganizowanej w Polsce”
  3. „Prawo i Życie” nr 4, 1999r, A. Góral „Przestępczość zorganizowana”
  4. „Wojskowy Przegląd Prawniczy” nr 3, 1998r.
  5. „Wojskowy Przegląd Prawniczy” nr 3-4, 1994r.
  6. „Życie gospodarcze” nr 11, 1997r.
  7. „Życie gospodarcze” nr 11, 1997r. J.W. Wójcik „Źródła brudnych dochodów”
  8. Albiński P. – „Niemcy i Unia Europejska a członkostwo Polski, Polska w Europie”, 1999 rok.
  9. Baliński B. –„Społeczno – ekonomiczne aspekty dostosowania gospodarki Polski do standardów Unii Europejskiej”, UMCS, Lublin 1997 rok.
  10. Dokumentacja Akcesyjna: Przygotowania Polski do członkostwa w Unii Europejskiej, Warszawa 2000 rok.
  11. Galster J. – „Kompendium wiedzy o Unii Europejskiej”, Dom organizatora, Toruń 1996 rok.
  12. Górniok „Przestępczość gospodarcza i jej zwalczanie”, Warszawa 1994r.
  13. Hanausek „Kryminalistyka”, Kraków 1999r.
  14. Hofmański „Procesowe środki zwalczania przestępczości zorganizowanej”, „Przegląd prawniczy”, nr 2-3, 1994r.
  15. Hołyst „Kryminalistyka”, Warszawa 1996r.
  16. Hołyst „Postępy kryminalistyki”, Legionowo, 1996r.
  17. Hołyst „Przestępczość w Polsce”, Warszawa 1997r.
  18. Jasiński „Pranie brudnych pieniędzy”, Warszawa 1996r.
  19. Kodeks karny, Warszawa 1997r.
  20. Kodeks postępowania karnego, Warszawa 1997r.
  21. Luciński W.-„Wenture Capital. Nowy instrument finansowania przedsiębiorstw”, Warszawa 1997 rok.
  22. Lutkowski K. – „Od złotego do euro”, Magazyn Finansowy, 2000 rok.
  23. Łazowski A. – „Dostosowanie polskiego systemu prawnego do prawa Unii Europejskiej”, EIC Warszawa Gazeta Prawna – nr 43, 1999 rok.
  24. Michałowska – Gorywoda – „Europejska Wspólnota Gospodarcza”, PWE, Warszawa 1981rok.
  25. Michałowska – Gorywoda – „Unia Europejska”, PWN, Warszawa 1997 rok.
  26. Pikulski „Podstawowe zagadnienia z taktyki operacyjnej”, Białystok 1997r.
  27. Pływaczewski, J. Świerczewski „Policja polska wobec przestępczości zorganizowanej”, Szczytno 1996r.
  28. Pyzel R. – „ Obrót dewizowy w kraju i z zagranicą”, Warszawa 1994 rok.
  29. Toczyński T. red. nauk. – „Euroregiony w nowym podziale terytorialnym Polski”, US Wrocław 1999 rok.
  30. Tomaszewski „Proces amerykański – problematyka świadka”, Warszawa 1996r.
  31. W. Wójcik „Pranie pieniędzy”, Toruń 1997r.
  32. Wensierski P. – „Integracja europejska – ab regionis”, Bałtycka Wyższa Szkoła Humanistyczna, Koszalin 2000 rok.
  33. Wensierski P. – „Unia Europejska in statu nascendi”, Politechnika Koszalińska, Koszalin 1999 rok.
  34. Wolter „Nauka o przestępstwie”, Warszawa 1973r.
image_pdf

Kształtowanie struktury organizacji według Maxa Webera

5/5 - (1 vote)

Kształtowanie struktury organizacji według Maxa Webera opiera się na jego teorii biurokracji, która stanowi jeden z fundamentów współczesnej socjologii organizacji. Max Weber, niemiecki socjolog, opracował model idealnej organizacji biurokratycznej, który miał na celu maksymalizację efektywności i racjonalności w zarządzaniu. Jego podejście opierało się na jasno określonych zasadach, hierarchii, formalizacji procesów oraz neutralności w podejmowaniu decyzji.

Według Webera idealna biurokracja charakteryzuje się kilkoma podstawowymi cechami, które pozwalają na efektywne funkcjonowanie organizacji. Po pierwsze, wprowadza sztywną hierarchię władzy, w której każde stanowisko jest jasno zdefiniowane i posiada określony zakres odpowiedzialności. Dzięki temu każdy członek organizacji wie, jakie są jego obowiązki i do kogo może się zwrócić w przypadku potrzeby uzyskania decyzji. Taka struktura pozwala na eliminację niejasności i zapobiega konfliktom wynikającym z nieprecyzyjnych podziałów kompetencji.

Drugim kluczowym elementem biurokracji jest formalizacja reguł i procedur. Weber uważał, że organizacja powinna opierać się na jasno określonych zasadach, które są spisane i obowiązują wszystkich jej członków. Dzięki temu procesy w organizacji stają się przewidywalne, a decyzje mogą być podejmowane w sposób racjonalny, oparty na obiektywnych kryteriach. Formalizacja pozwala także na kontrolę i ocenę pracy każdego pracownika w sposób obiektywny i sprawiedliwy.

Kolejną cechą idealnej biurokracji jest bezosobowość w podejmowaniu decyzji. Weber podkreślał, że pracownicy organizacji powinni kierować się wyłącznie obowiązującymi regułami i interesem organizacji, a nie osobistymi relacjami czy emocjami. Dzięki temu organizacja może działać w sposób bardziej sprawiedliwy i efektywny, unikając faworyzowania czy dyskryminacji.

Ważnym elementem biurokratycznego modelu Webera jest także specjalizacja pracy. Każdy członek organizacji powinien być ekspertem w swojej dziedzinie i wykonywać określone zadania zgodnie ze swoimi kompetencjami. Taki podział pracy zwiększa efektywność, ponieważ pozwala na lepsze wykorzystanie wiedzy i umiejętności pracowników.

Max Weber zwracał również uwagę na system awansu oparty na zasługach. W jego modelu stanowiska w organizacji powinny być obsadzane na podstawie kompetencji i osiągnięć, a nie koneksji czy pozycji społecznej. Dzięki temu organizacja może przyciągać i zatrzymywać najbardziej kompetentnych pracowników, co przekłada się na jej skuteczność i rozwój.

Mimo że teoria biurokracji Webera była przełomowa i do dziś jest fundamentem wielu współczesnych organizacji, nie jest pozbawiona krytyki. Współcześnie uważa się, że nadmierna formalizacja i hierarchiczność mogą prowadzić do sztywności organizacji, utrudniając jej adaptację do zmieniającego się otoczenia. Biurokratyczny model jest również często krytykowany za brak elastyczności oraz nadmierne skupienie na procedurach, co może prowadzić do dehumanizacji pracy i obniżenia motywacji pracowników.

Model organizacji według Maxa Webera opiera się na zasadach racjonalności, hierarchii, formalizacji i specjalizacji, które miały zapewnić efektywność i sprawiedliwość w działaniu organizacji. Choć współczesne organizacje często modyfikują ten model, jego podstawowe założenia wciąż są obecne w wielu aspektach zarządzania i organizacji pracy.

Kształtowanie struktury organizacji według Maxa Webera to koncepcja, która miała na celu stworzenie uniwersalnego modelu zarządzania, zapewniającego efektywność i porządek. O ile wcześniej struktury organizacyjne opierały się na tradycji lub charyzmie liderów, Weber wprowadził ideę oparcia ich na racjonalnych zasadach, eliminując wpływ subiektywnych czynników na działanie instytucji. Dzięki temu jego teoria zyskała popularność jako fundament nowoczesnej administracji.

Jednym z centralnych elementów teorii Webera jest podział kompetencji i odpowiedzialności, który nie tylko wzmacnia efektywność, ale także ogranicza chaos organizacyjny. Każdy pracownik w organizacji ma przypisane określone zadania, które wykonuje w ramach swojej pozycji w hierarchii. Wyeliminowanie dublowania kompetencji oraz jasno określone zakresy obowiązków prowadzą do minimalizacji błędów i zwiększenia wydajności. Wprowadzenie takich zasad w praktyce umożliwia także łatwiejszą kontrolę nad poszczególnymi procesami.

Weber kładł również duży nacisk na system dokumentacji, który jest nieodłącznym elementem jego modelu biurokracji. Formalne zapisy, takie jak protokoły, raporty czy regulaminy, mają pełnić funkcję dowodową, ale także ułatwiać weryfikację procesów i decyzji. Dokumentacja jest podstawą trwałości i ciągłości organizacji, szczególnie w kontekście zmieniającego się personelu, ponieważ umożliwia zachowanie wiedzy i zasad postępowania, niezależnie od osób pełniących dane funkcje.

W biurokratycznym modelu Webera kluczowe jest także przestrzeganie zasad legalności i norm prawnych. Decyzje w organizacji powinny być podejmowane zgodnie z obowiązującym prawem oraz wewnętrznymi regulacjami, co ma gwarantować przejrzystość i sprawiedliwość. Weber zauważył, że przestrzeganie zasad prawnych przyczynia się do stabilności organizacji i zwiększa jej wiarygodność zarówno w oczach pracowników, jak i interesariuszy zewnętrznych.

Pomimo niewątpliwych zalet, jakie niesie ze sobą biurokracja, Weber dostrzegał również pewne ograniczenia swojego modelu. Jednym z głównych problemów jest tendencja do nadmiernej proceduralności, która może prowadzić do zbytniej sztywności i opóźnień w podejmowaniu decyzji. Zbyt duży nacisk na przestrzeganie procedur często powoduje, że organizacje tracą zdolność do szybkiej adaptacji w dynamicznie zmieniającym się środowisku. Inną słabością jest ryzyko alienacji pracowników, którzy, będąc trybikami w wielkiej maszynie biurokratycznej, mogą odczuwać brak wpływu na decyzje oraz niedocenienie ich kreatywności.

Współczesne organizacje, choć w dużym stopniu korzystają z założeń Weberowskiej biurokracji, starają się łagodzić jej niedoskonałości. Modele hybrydowe, które łączą formalne struktury z większą elastycznością, są odpowiedzią na wyzwania współczesnego świata. Przykładem może być wprowadzanie zespołów projektowych czy struktur macierzowych, które pozwalają na większą współpracę między działami i szybsze reagowanie na potrzeby rynku. Niemniej jednak fundamenty, jakie stworzył Max Weber, wciąż pozostają podstawą wielu systemów zarządzania, szczególnie w administracji publicznej, instytucjach edukacyjnych czy służbie zdrowia.

Model biurokracji Maxa Webera to jeden z najbardziej wpływowych i uniwersalnych sposobów myślenia o organizacji. Jego kluczowe zasady, takie jak hierarchiczność, formalizacja, dokumentacja czy przestrzeganie legalności, przyczyniły się do rozwoju nowoczesnych instytucji. Choć model ten wymaga modyfikacji, aby sprostać wyzwaniom współczesności, jego podstawowe założenia nadal pozostają aktualne, świadcząc o ponadczasowej wartości koncepcji Webera.

image_pdf

Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego

5/5 - (1 vote)

Zintegrowany Program Rozwoju Regionalnego (ZPORR)

Celem strategicznym programu jest stworzenie warunków dla wzrostu konkurencyjności regionów oraz przeciwdziałanie marginalizacji niektórych obszarów w taki sposób, aby sprzyjać długofalowemu rozwojowi gospodarczemu kraju, jego spójności ekonomicznej, społecznej i terytorialnej oraz integracji z Unią Europejską. Cel ten został sformułowany w Narodowej Strategii Rozwoju Regionalnego 2001-2006 i stanowi podstawę do prowadzenia i koordynowania w tym okresie wszystkich działań podejmowanych w ramach polityki rozwoju regionalnego oraz Narodowego Planu Rozwoju 2004-2006.

Cel główny Priorytety Działania Podmiot przyjmujący wnioski
Stworzenie warunków do zwiększenia konkurencyjności regionów i przeciwdziałania marginalizacji niektórych obszarów w taki sposób, aby sprzyjać długofalowemu rozwojowi gospodarczemu kraju, jego spójności ekonomicznej, społecznej i terytorialnej oraz integracji z Unią Europejską. 1. rozbudowa i modernizacja infrastruktury w celu wzmocnienia konkurencyjności regionu 1.1 Modernizacja i rozbudowa regionalnego systemu transportowego Urząd Marszałkowski
1.3 Regionalna infrastruktura społeczna Urząd Marszałkowski
1.4 Rozwój kultury i turystyki Urząd Marszałkowski
1.5 Infrastruktura społeczeństwa informacyjnego Urząd Marszałkowski
1.6 Rozwój transportu publicznego w aglomeracjach Departament Wdrażania Programów Rozwoju Regionalnego w MoDu
3 Rozwój lokalny 3.1 Obszary wiejskie
3.2 Obszary podlegające restrukturyzacji
3.3 Rewitalizacja obszarów zdegradowanych (miejskich, poprzemysłowych, powojskowych)
3.4 Mikroprzedsiębiorstwa
3.5 Lokalna infrastruktura społeczna
4 Pomoc techniczna 4.1 Wsparcie dla wdrażania ZPORR – wydatki ograniczone Instytucja Zarządzająca ZPORR
4.2 Wsparcie dla wdrażania ZPORR – wydatki nieograniczone. Instytucja Zarządzająca ZPORR
4.3 Działania informacyjne i promocyjne Instytucja Zarządzająca ZPORR

Sektorowy Program Operacyjny – Wzrost Konkurencyjności Przedsiębiorstw

Głównym celem programu jest poprawa pozycji konkurencyjnej polskiej gospodarki działającej w warunkach otwartego rynku. Zostanie to osiągnięte poprzez skoncentrowanie środków finansowych skierowanych bezpośrednio do sektora przedsiębiorstw, sektora naukowo-badawczego oraz instytucji otoczenia biznesu, na najbardziej efektywne projekty i przedsięwzięcia, które gwarantują wzrost innowacyjności produktowej i technologicznej. Niski poziom konkurencyjności polskiej gospodarki wymusza konieczność podjęcia działań wspierających rozwój firm, które przede wszystkim są zdolne do tworzenia i absorbowania innowacji – o największym potencjale wzrostu i możliwościach eksportowych.

Cel główny Priorytety Działania Podmiot przyjmujący wnioski
Poprawa pozycji konkurencyjnej firm działających w Polsce w warunkach Jednolitego Rynku Europejskiego”. 1. rozwój przedsiębiorczości i wzrost innowacyjności z wykorzystaniem instytucji otoczenia biznesu,  

1.1 Wzmocnienie instytucji wspierających biznes

 

Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości (PARP)

1.2 Poprawa dostępu do zewnętrznego finansowania inwestycji biznesowych; PARP
1.3 Tworzenie korzystnych warunków dla rozwoju firm Agencja Rozwoju Przemysłu S. A.
1.4 Wzmacnianie współpracy pomiędzy badaniami i rozwojem a gospodarką Wydział Funduszy Strukturalnych w Ministerstwie Nauki i Informatyzacji
1.5. Rozwój systemu dostępu on-line do informacji i usług publicznych dla przedsiębiorców Jw.
2. wzmocnienie pozycji konkurencyjnej przedsiębiorstw działających na jednolitym rynku europejskim 2.1 Zwiększanie konkurencyjności małych i średnich przedsiębiorstw poprzez doradztwo; PARP we współpracy z RIF
2.2 Wspieranie konkurencyjności produktowej i technologicznej przedsiębiorstw; – Departament Instrumentów Finansowych Ministerstwa Gospodarki i Pracy

– Departament Inwestycji Zagranicznych i Promocji Eksportu Ministerstwa Gospodarki i Pracy

2.3 Zwiększanie konkurencyjności małych i średnich przedsiębiorstw poprzez inwestycje; PARP działająca poprzez Regionalne Instytucje Finansujące
2.4 Wsparcie dla inwestycji w dostosowanie przedsiębiorstw do wymogów środowiskowych Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
3. pomoc techniczna 3.1 Wspieranie procesu zarządzania SPO-WKP Instytucja Zarządzająca SPO-WKP
3.2 Informatyzacja i zakup sprzętu biurowego dla instytucji zaangażowanych w zarządzanie i wdrażanie SPO-WKP Instytucja Zarządzająca SPO-WKP
3.3 Informacja i promocja działalności SPO-WKP Instytucja Zarządzająca SPO-WKP
3.4 Wsparcie Jednostki Oceny Instytucja Zarządzająca SPO-WKP

Sektorowy Program Operacyjny Transport

 Celem strategicznym programu jest zwiększenie spójności transportowej kraju oraz poprawa dostępności przestrzennej miast, obszarów i regionów Polski w układzie Unii Europejskiej. Osiągnięcie celu strategicznego programu będzie ułatwione przez realizację jego celów cząstkowych – przyspieszenie procesu modernizacji i rozwoju infrastruktury transportowej poprzez modernizację głównych linii kolejowych, rozwój sieci drogowej, poprawę dostępu do portów morskich ważnych dla gospodarki narodowej.

Cel główny Priorytety Działania Podmiot przyjmujący wnioski
Osiągnięcie spójnego przestrzennie systemu transportowego w hali kraju i spójnego z systemem unijnym oraz realizacja projektów, które nie tylko gwarantują pozytywne efekty ekonomiczne, społeczne (w tym środowiskowe), ale także wpisują się w paneuropejskie korytarze transportowe o fundamentalnym znaczeniu dla tworzenia spójności przestrzeni europejskiej (w skrócie „spójność przestrzenna”) w sposób maksymalnie skoncentrowany. 1. zrównoważony rozwój systemu transportowego przez gałęzie 1.1 Modernizacja linii kolejowych pomiędzy i wewnątrz aglomeracji miejskich Departament Programowania i Strategii Ministerstwa Infrastruktury
1.2 Poprawa infrastruktury dostępu do portów morskich Jw.
1.3 Rozwój systemów intermodalnych Jw.
2. bezpieczniejsza infrastruktura drogowa 2.1 Odbudowa i budowa dróg krajowych Departament Programowania i Strategii Ministerstwa Infrastruktury
2.2 Poprawa przejść przez drogi krajowe w miastach na prawach powiatu Jw.
2.3 Wdrażanie i monitorowanie środków poprawy bezpieczeństwa drogowego Jw.
3. pomoc techniczna 3.1 Wspieranie efektywnego zarządzania SPO-WY w zakresie transportu Yvonne lub Wydział Finansowania Infrastruktury i Funduszy Europejskich
3.2 Informacja i promocja o działaniach SPO-WKP Jw.

Program Operacyjny – Pomoc Techniczna

Program Pomocy Technicznej ma na celu zapewnienie skuteczności zarządzania funduszami strukturalnymi oraz poprawności interwencji i przejrzystości działań pomocowych, a także podniesienie poziomu wiedzy potencjalnych beneficjentów i społeczeństwa na temat pomocy strukturalnej. Obejmuje on działania przygotowawcze, monitoring, ewaluację i kontrolę oraz działania informacyjne i promocyjne niezbędne do wdrażania funduszy strukturalnych i realizowane na poziomie Podstaw Wsparcia Wspólnoty.

Cel główny Priorytety Działania
Stworzenie skutecznego i przejrzystego systemu wdrażania Podstaw Wsparcia Wspólnoty i Narodowego Planu Rozwoju Wzmocnienie zdolności do zarządzania, monitorowania, ewaluacji i kontroli Podstaw Wsparcia Wspólnoty (CSF) 1.1 Szkolenie osób odpowiedzialnych za zarządzanie, monitoring, ewaluację i kontrolę

1.2 Wsparcie dla działania Komitetów Pomocy Technicznej WRS i PO

1.3 Wsparcie procesu zarządzania, monitorowania i kontroli WRS i PO Pomoc techniczna

1.4 Wsparcie dla procesu ewaluacji (oceny) PW

1.5 Zakup sprzętu

– Wsparcie dla procesu oceny CSF

– Zakup sprzętu

2. wsparcie systemu informacyjnego SIMIK 2.1 Rozwój i utrzymanie systemu SIMIK oraz sieci rozległej SIMIK-NET

2.2 Szkolenie

2.3 Działania informacyjne

2.4 Wydatki na personel w systemie SIMIK

2.5 Sprzęt

3. rozpowszechnianie informacji i promocja funduszy strukturalnych 3.1 Upowszechnianie informacji i promocja CSF, PO Pomoc Techniczna i Funduszy Strukturalnych

3.2 Tworzenie i działanie portalu internetowego

3.3 Promocja i wymiana informacji pomiędzy uczestnikami wdrażania PW

uropejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRD) jest jednym z głównych instrumentów finansowych Unii Europejskiej, przeznaczonym na wspieranie rozwoju regionalnego poprzez inwestycje w różne projekty i inicjatywy na terenie państw członkowskich UE. Fundusz ten ma na celu redukcję różnic rozwojowych pomiędzy regionami, wspierając inwestycje w infrastrukturę, innowacje, przedsiębiorczość, edukację, ochronę środowiska oraz inne obszary mające na celu zwiększenie konkurencyjności i zrównoważonego rozwoju regionów.

Główne cele Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego to:

  1. Konwergencja: Fundusz wspiera kraje i regiony o niższym poziomie rozwoju gospodarczego, aby zmniejszyć różnice w poziomie życia i zapewnić lepsze warunki życia mieszkańcom.
  2. Konkurencyjność i zatrudnienie: EFRD inwestuje w innowacje, rozwój technologiczny, przedsiębiorczość oraz szkolenia zawodowe, co przyczynia się do zwiększenia konkurencyjności regionów i tworzenia nowych miejsc pracy.
  3. Zrównoważony rozwój: Fundusz wspiera projekty mające na celu ochronę środowiska naturalnego, poprawę efektywności energetycznej oraz rozwój transportu publicznego, przyczyniając się do zrównoważonego rozwoju regionalnego.
  4. Współpraca transgraniczna: EFRD promuje współpracę międzyregionową i transgraniczną, wspierając projekty, które przekraczają granice państwowe i promują integrację europejską.

Finansowanie udzielane przez EFRD jest przyznawane na podstawie programów operacyjnych, które są przygotowywane przez państwa członkowskie i regiony we współpracy z Komisją Europejską. Programy te określają priorytety inwestycyjne, cele oraz mechanizmy zarządzania środkami z EFRD.

Dzięki Europejskiemu Funduszowi Rozwoju Regionalnego, Unia Europejska wspiera wspólny cel zrównoważonego i harmonijnego rozwoju wszystkich regionów, przyczyniając się do budowy silniejszej i bardziej jednolitej gospodarki europejskiej.

image_pdf

Życiorys i list motywacyjny czy referencje?

5/5 - (1 vote)

Istnieje kilka rodzajów technik rekrutacji, opartych na analizie informacji biograficznych kandydata:

  • życiorys (curriculum vitae – CV, resume),
  • List motywacyjny,
  • Ankieta personalna,
  • Świadectwa i dyplomy,
  • Wyniki w nauce,
  • Lista osiągnięć,
  • Formularz szkoleń i doświadczenia zawodowego.

Życiorys jest zazwyczaj pierwszym, a często jedynym spojrzeniem praco­dawcy na kandydata do pracy. Dlatego dobre CV powinno stworzyć obraz osoby kompetentnej i zorganizowanej – profesjonalisty: jego forma powin­na być uporządkowana, wyważona, poprawna stylistycznie i gramatycznie oraz nadająca się do czytania (tzn. akapity, odstępy, punkty, a nie „zakalcowate ciasto”). W zasadzie życiorys powinien się mieścić na jednej stronie, a w żadnym wypadku nie przekraczać dwóch. Większość życiorysów zawiera następujące informacje:

Identyfikację kandydata: imię i nazwisko, adres, numer telefonu, adres e-mailowy;

  • Uzyskane wykształcenie (z podkreśleniem specjalizacji i kierunku, ade­kwatnych przedmiotów, kursów dodatkowych itp.);
  • Posiadane doświadczenie zawodowe (wymienione w odwrotnym porząd­ku chronologicznym poprzednie miejsca pracy, wraz z nazwą zajmowa­nego stanowiska i hasłowo ujętym zakresem zadań);
  • Pełnione funkcje społeczne, przynależność organizacyjną;
  • Zainteresowania, hobby, specjalne umiejętności związane z pracą (znajo­mość dodatkowych programów komputerowych, prawo jazdy itp.);
  • Referencje (tzn. wskazanie osób, które w razie potrzeby mogą ich udzielić).

Podstawowym pytaniem, na które odpowiedzieć ma analiza życiorysu jest, czy kandydat spełnia formalne wymagania stanowiska. W niektórych przypadkach prawo wymaga, aby osoba podejmująca pracę na danym stanowisku legitymowała się odpowiednimi dyplomami lub kwalifikacjami. Zazwyczaj jednak to pracodawca lub selekcjoner ustalają, jakie wykształcenie i/lub doświadczenie powinien posiadać kandydat. Weryfikacja zgodności z wymaganiami formalnymi nie jest jednak specjalną sztuką. Dla pewności można zażądać odpisów odpowiednich dokumentów, aby zabezpieczyć się przed możliwością oszustwa.

Bardziej skomplikowane jest wyciągnięcie poprawnych wniosków z analizy całości przebiegu kariery zawodowej kandydata. Tutaj pomocne może być skonstruowanie formularza, za pomocą, którego kandydaci przedstawiać będą swój życiorys. Informacje zebrane w ten sposób są dużo łatwiejsze do analizy, gdyż sama jego forma powinna być dobrana odpowiednio do tego, czego chcemy się dowiedzieć. W dużej części zabezpiecza on też przed wpływem na decyzję różnych pozamerytorycznych aspektów dokumentów (rodzaj papieru, krój czcionek).

Porównanie danych poszczególnych kandydatów jest o wiele łatwiejsze, gdy posługujemy się formularzem. Analizując dokumenty, które kandydaci dostarczyli sami, często możemy się, bowiem natknąć na problem niepełnych danych, co utrudnia porównanie.

Analiza życiorysu to nie tylko wnioskowanie o potencjalnych kwalifikacjach i możliwościach kandydatów. Drugim jej ważnym aspektem jest oszacowanie ogólnego zaangażowania w życie zawodowe, ambicji, konsekwencji w pokonywaniu kolejnych szczebli. Dokonuje się tego analizując przebieg kariery kandydata, porównując kolejne zajmowane przez niego stanowiska i miejsca zatrudnienia oraz towarzyszące im szkolenia, kursy podnoszące kwalifikacje.

Z konsekwentnym rozwojem kariery zawodowej mamy do czynienia wtedy, gdy kandydat, pracując w tej samej firmie, przechodził od stanowisk niższych do wyższych (np. specjalista – kierownik zespołu – kierownik działu – dyrektor departamentu) lub obejmował kolejno podobne lub trochę tylko wyższe stanowiska, ale w firmach coraz to większych, co wiązało się w obu przypadkach ze zwiększeniem zakresu odpowiedzialności. Oceniając kolejne stanowiska kandydatów należy brać pod uwagę oczywiście nie tylko ich nazwy, ale także opisane zakresy obowiązków. Zdarza się, bowiem nierzadko, że w jednej organizacji kierownik działu będzie miał większą odpowiedzialność, niż w drugiej dyrektor departamentu. Kierownik niewielkiego zespołu do spraw szkoleń w dużej firmie może mieć więcej zróżnicowanych obowiązków niż dyrektor personalny w małej.Dodatkowe kształcenie towarzyszące kolejnym szczeblom w karierze także może być pomocne w ocenie możliwości kandydata. Niewątpliwie o większym zaangażowaniu w rozwój zawodowy świadczyć może podejmowanie przez kandydata kształcenia o dłuższym czasie trwania, organizowanego przez znane i renomowane instytucje (np. zaoczne studia magisterskie lub podyplomowe) niż nawet duża ilość krótkich kursów, zwłaszcza, jeżeli są to wewnętrzne szkolenia organizowane przez pracodawcę. Nie oznacza to, że te ostatnie są nieistotne dla podnoszenia kwalifikacji lub bezwartościowe merytorycznie. Zazwyczaj jednak przekazywana tam wiedza dotyczy specyficznych obszarów działalności firmy i jej procedur, a uczestnictwo w nich jest obowiązkowe dla pracowników. Transfer z jednej organizacji do innej nabytych na tego typu szkoleniach umiejętności może być trudniejszy, niż zastosowanie wiedzy o bardziej podstawowym, uniwersalnym charakterze, wykładanej w np. szkołach wyższych.

Analizując przebieg kariery kandydata należy zwracać także uwagę, czy nie pojawiają się w jej trakcie zdarzenia, mogące świadczyć o potencjalnych problemach, jakich może on przysporzyć przyszłemu pracodawcy.

Jednym z takich problemów mogą być trudności z adaptacją. Jeżeli życiorys zawodowy kandydata pokazuje, że wielokrotnie zmieniał on pracę po dość krótkim okresie zatrudnienia (np. 4 razy w ciągu 3 lat), można mieć obawy, iż jest on osobą, która trudno się dostosowuje i rozwiązanie problemów z adaptacją w nowym miejscu pracy widzi w zmianie. Badania pokazują, że jednym z predyktorów odejścia z pracy jest to, ile razy wcześniej jednostka zmieniała już pracodawcę.

Analiza dotychczasowych osiągnięć kandydata może też dać nam podstawy do przewidywania jego możliwości w przyszłości. Zdarza się jednak, że bardzo szybko, nawet już na pierwszym stanowisku pracy, objął on bardzo odpowiedzialne funkcje. W takim przypadku trudno jest określić, jakim potencjałem rozwojowym może się charakteryzować taki kandydat.

Wyniki badań pokazują, że jeżeli kandydat rozpoczął pracę na wysokim stanowisku i długo nie awansował, nie można jednoznacznie stwierdzić, że przyczyną takiej stagnacji jest brak możliwości intelektualnych. Niezależnie od nich, ci, którzy rozpoczynają pracę od wysokich stanowisk, niewiele awansują. Tylko w przypadku, gdy ktoś nie awansuje z niższych stanowisk, możemy przewidywać, że charakteryzuje go stosunkowo niski potencjał intelektualny.

Analiza przebiegu kariery zawodowej to zaledwie wstęp procedury selekcyjnej. Większość wniosków, które na jej podstawie zostaną wysnute, należy sprawdzić w dalszym postępowaniu. Służy ona przede wszystkim do wstępnej selekcji kandydatów, zwłaszcza jeżeli zgłoszeń jest bardzo dużo i pomaga odrzucić osoby nie spełniające najważniejszych wymagań. Życiorys daje możliwość ogólnych przewidywań o funkcjonowaniu kandydata.

Badania pokazują na przykład, że lepszym predyktorem ocen z matematyki, uzyskiwanych przez studentów jest ich własne przekonanie o posiadaniu zdolności matematycznych, niż liczba lat, przez które uczyli się oni matematyki w szkole średniej. Tak więc oczekując wysokich wyników w nauce matematyki od tych, którzy już wcześniej długo uczyli się tego przedmiotu, narażamy się na większe ryzyko błędu, niż wtedy, gdy oczekujemy wysokich wyników od osób, które wierzą, że ich uzdolnienia matematyczne są powyżej przeciętnej. Inaczej mówiąc, na podstawie analizy życiorysów kandydatów możemy podjąć decyzję obarczone większym błędem, niż na podstawie analizy ich przekonań na temat siebie samych.

Po analizie dokumentów aplikacyjnych (życiorysu i listu motywacyjnego) kolejnym etapem procesu zatrudniania nowego pracownika jest zazwyczaj wypełnienie przezeń ankiety personalnej. W formie pisemnej, na specjal­nym formularzu kandydat odpowiada na pytania dotyczące głównie historii jego zatrudnienia i edukacji, ale obejmujących także jego życie rodzinne, status społeczny i finansowy oraz zainteresowania. Ponieważ te formularze te przygotowywane są najczęściej w formie pytań z podanymi wariantami od­powiedzi (ewentualnie z miejscem na krótką wypowiedź), narzuca to w pewnym sensie idee punktowania odpowiedzi i wykorzystania ich do porównywania i oceny kandydatów.

Referencje

Jako narzędzie selekcji, referencje mogą być wykorzystane w dwojaki sposób:

  • Do pozyskania nowych informacji o kandydacie lub
  • Do potwierdzenia informacji już posiadanych.

Niestety, wiarygodność referencji jest niska, co wypływa w dużej mierze z faktu, iż kandydat sam dokonuje wyboru referencji, wskazując – jako ich źródło – jedynie osoby mu przychylne. Poza tym, informacje zawarte w re­ferencjach poszczególnych kandydatów zazwyczaj nie dają się ze sobą po­równać, nie obowiązuje tutaj żaden schemat. Ponieważ jednak są stosunko­wo łatwe i tanie w użyciu, techniki tej się nie odrzuca, lecz się ją doskonali. Dąży się m.in. do usystematyzowania informacji zawieranych w opiniach o kandydatach – poprzez rozpowszechnianie wzorów referencji, przykłado­wych pytań itp. Dla ilustracji, zamiast pytać: „Czy kandydat zna języki obce?”, lepiej poprosić o zwięzły opis załatwianej przez kandydata sprawy, w której niezbędne było użycie języka obcego (w mowie, na piśmie).

Referencje mogą przyjmować formę pisemną i jako takie zostać wysłane do poprzedniego miejsca pracy. Jednakże wiele osób obawia się podpisania pod opinią nietuzinkową, w szczególności niezbyt pochlebną; w efekcie referen­cję „wygładza” się lub nie wysyła wcale. Dlatego preferowane są raczej re­ferencje telefoniczne:

  •       Są szybsze do uzyskania;
  • Dostarczają bardziej kompletnej informacji, dzięki możliwości zadania do­datkowych pytań, wyjaśnienia nieścisłości itp.;
  • Osoby udzielające referencji w rozmowie telefonicznej są bardziej otwarte i szczere;
  • Sam sposób wypowiedzi (wahanie, zawieszenie głosu, intonacja) może dodatkowo potwierdzić uzyskaną informację bądź wzbudzić czujność”.

Wybór między życiorysem i listem motywacyjnym a referencjami zależy od kontekstu i celu, jaki chcemy osiągnąć.

Życiorys (CV): Życiorys jest dokumentem, który zawiera przebieg kariery zawodowej kandydata, jego wykształcenie, doświadczenie zawodowe, umiejętności i osiągnięcia. Jest bardziej faktograficznym przedstawieniem informacji o kandydacie. CV jest zazwyczaj używane na początku procesu rekrutacyjnego do szybkiego przeglądu kwalifikacji kandydata. Idealnie powinien być dostosowany do wymagań stanowiska, aby wyróżniał najważniejsze doświadczenia i umiejętności kandydata, które są istotne dla danej roli.

List motywacyjny: List motywacyjny jest bardziej osobistym dokumentem, w którym kandydat przedstawia swoje motywacje, cele zawodowe, pasje oraz dlaczego chciałby pracować w danej firmie lub na określonym stanowisku. List motywacyjny pozwala kandydatowi na wyrażenie swojej osobowości, pokazanie, jakie wartości i cele łączą go z potencjalnym pracodawcą oraz jakie unikalne umiejętności może wnosić do zespołu. Jest to miejsce na opisanie, dlaczego kandydat uważa, że jest odpowiednią osobą do danej roli i jak jego doświadczenie pasuje do wymagań stanowiska.

Referencje: Referencje to opinie lub rekomendacje od osób, które znają kandydata zawodowo lub akademicko i mogą potwierdzić jego umiejętności, charakter, oraz sposób pracy. Referencje mogą być używane w późniejszym etapie procesu rekrutacyjnego, aby dostarczyć potencjalnemu pracodawcy dodatkowych informacji na temat kandydata oraz potwierdzić jego zdolności i kompetencje. Często wymagają one wcześniejszej zgody kandydata na ich udostępnienie.

Podsumowując, CV jest niezbędnym dokumentem podczas procesu rekrutacyjnego, list motywacyjny jest opcjonalnym, ale bardzo wartościowym dodatkiem, który pozwala kandydatowi na wyrażenie swoich motywacji i pasji, natomiast referencje są przydatne w późniejszych etapach, aby potwierdzić informacje zawarte w CV i listach motywacyjnych. Ostateczny wybór zależy od specyfiki stanowiska i preferencji pracodawcy, dlatego warto dostosować swoje dokumenty aplikacyjne do konkretnej sytuacji rekrutacyjnej.

image_pdf