Prace z bezpieczeństwa

Prace dyplomowe z bezpieczeństwa

Świadek koronny

5/5 - (1 vote)

kontynuujemy prezentowanie pracy magisterskiej, od której rozpoczynaliśmy pisanie naszego bloga

Pod pojęciem świadka koronnego rozumie się osobę, która będąc podejrzana o dokonanie przestępstwa godzi się na współpracę z prokuratorem i złożenie wyczerpujących zeznań obciążających innych podejrzanych, za co gwarantuje się jej znaczące koncesje ze strony oskarżenia, z odstąpieniem od ścigania karnego i uniknięcia odpowiedzialności karnej włącznie. W tym kontekście mówi się nawet o „handlu” przez taką osobę istotnymi dla skazania pozostałych sprawców informacjami i „nagrodzie”, na jaką takim działaniem zasługuje. Rozwój i swoista popularność tej instytucji związana jest z narastaniem zjawiska przestępczości w ogóle, a przestępczości zorganizowanej w szczególności.[10]

Instytucja świadka koronnego została wprowadzona w Polsce ustawą z 25 czerwca 1997 roku o świadku koronnym.[11] Jest to tzw. ustawa epizodyczna czyli czasowa, ma bowiem obowiązywać przez okres 3 lat, do 31 sierpnia 2001 r. (art. 27 ustawy), przy czym jej przepisy będą stosowane później do świadków koronnych ustanowionych przed utratą mocy prawnej przez tę ustawę (art. 26 ustawy).

Ustawa stanowi, że świadek koronny nie będzie podlegał karze za przestępstwo, w odniesieniu do którego instytucja ta może wchodzić w rachubę i w którym on sam uczestniczył, a które ujawnił w trybie ustalonym przez ustawę o świadku koronnym (art. 9 ust. 1):

  • o przestępstwa popełnione w zorganizowanej grupie przestępczej albo w związku mającym na celu popełnienie przestępstw:
  1. zamachu na życie Prezydenta RP (art. 134 k.k.)
  2. zabójstwa zwykłego i kwalifikowanego (art. 148 § 1-3 k.k.)
  3. sprowadzenia zdarzenia z zakresu niebezpieczeństwa powszechnego, o którym mowa w art. 163 § 1 i 3 k.k., lub umyślnie bezpośredniego niebezpieczeństwa takiego zdarzenia (art. 164 § 1 k.k.) albo sprowadzenie innego niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia (art. 165 § 1 i 3 k.k.),
  4. nielegalnego wyrobu, przetwarzania i handlu materiałami wybuchowymi, radioaktywnymi i jonizującymi (art. 171 § 1 k.k.),
  5. sprowadzenie katastrofy w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym (art. 173 § 1 i 3 k.k.),
  6. uprowadzenie osoby w celu uprawiania prostytucji za granicą (art. 204 § 4 k.k.),
  7. czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego z użyciem broni palnej, noża lub innego niebezpiecznego przedmiotu albo środka obezwładniającego (art. 223 k.k.)
  8. wzięcia zakładnika w celu zmuszenia do określonego zachowania (art. 253 k.k.), nielegalnego wyrabiania, posiadania i handlu bronią (art. 263 § 1 i 3 k.k.), kradzieży rozbójniczej, rozboju i szantażu (art. 280-282 k.k.),
  9. paserstwo pieniędzmi, papierami wartościowymi, wartościami dewizowymi i mieniem, które pochodzą z zorganizowanej przestępczości (art. 299 § 1-6 k.k.),
  10. podbierania i przerabiania pieniądza, puszczania go w obieg oraz przygotowanie do tych czynów (art. 310 § 1, 2 i 4 k.k.),
  • przeciwko mieniu, powodujących znaczną szkodę (art. 115 § 5 i 7 k.k.),
  • skarbowych, powodujących znaczne uszczuplenie należności Skarbu Państwa,
  • wytwarzania, przetwarzania i obrotu środkami odurzającymi lub substancjami psychotropowymi,
  • podrabianie, przerabianie znaków skarbowych akcyzy lub zbywanie ich bądź przekazywanie osobom nieuprawnionym oraz posiadanie tych znaków bez stosownego dokumentu (art. 21 i 23 ustawy z 2 grudnia 1993 r. o oznakowaniu wyrobów znakami skarbowymi akcyzy.[12]),
  • o przestępstwo samego udziału w zorganizowanej grupie albo w związku mającym na cele popełniania przestępstw, w tym o charakterze zbrojnym (art. 258 k.k.).

Instytucji tej nie stosuje się do sprawcy, który w związku z udziałem w przestępstwie, wymienianym w katalogu przedstawionym wyżej, usiłował popełnić lub popełnił zabójstwo lub w jego popełnieniu współuczestniczył, nakłaniał inną osobę do popełnienia czynu zabronionego w celu skierowania przeciwko niej postępowania karnego albo działalność przestępną organizował lub nią kierował (art. 4 ustawy).

W Polsce szczególnym problemem jest zapewnienie świadkowi i osobom mu najbliższym ochrony osobistej i pomocy prawnej w razie zagrożenia życia lub zdrowia tych osób, nie tylko dlatego, że jest to sprawa bardzo kosztowna, ale i trudna z punktu widzenia pełnej skuteczności ochrony.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 30 grudnia 1998 roku w sprawie szczególnych warunków, zakresu i sposobu udzielania oraz cofania ochrony i pomocy świadkom koronnym i innym osobom[13] ochrona osobista polega na:

  • stałej lub okresowej obecności policjanta lub policjantów w pobliżu osoby chronionej,
  • stałej lub okresowej obserwacji osoby chronionej i otoczenia, w którym przebywa,
  • wskazywania osobie chronionej miejsca pobytu oraz czasu i sposobu przemieszczania się,
  • określania zakresu, warunków i sposobu kontaktowania się osoby chronionej z innymi osobami (§ 4 pkt. 2).

Instytucja świadka koronnego budzi wiele kontrowersji co do strony ustrojowej i etyczno-prawnej tej instytucji. Ogólnie można powiedzieć, że wprowadza ona pewien konflikt między postulatem ochrony społeczeństwa zagrożonego działalnością różnego rodzaju mafii i innymi formami przestępczości zorganizowanej a obroną klasycznych wartości i zasad prawa oraz procesu karnego.

Jednym z poważniejszych zarzutów jest to, że zapewnienie sprawcy niekaralności lub nadzwyczajnego złagodzenia kary jest naruszeniem zasady równości wobec prawa, gdyż inni sprawcy z tego przywileju nie korzystają, mimo, że często waga wszystkich przestępstw jest prawie jednakowa.[14]

Ponadto uważa się, że wprowadzenie instytucji świadka koronnego narusza pewność obrotu prawnego, skoro nie jest oczywiste, czy sprawca, którego czyn dzięki przyznaniu się nie budzi wątpliwości, zostaje ukarany. Nie bierze się pod uwagę tego, że sprawca przyznaje się i ujawnia czyn innych osób tylko dlatego, że liczy na premię w postaci bezkarności.

Fundamentalnym problemem jest wartość dowodowa zeznań świadka koronnego. W rzeczywistości są one pomówieniem, które, zgodnie z polskim orzecznictwem, należy traktować z maksymalną ostrożnością. Zgodnie z zasadami procesu karnego, zeznania to należy oceniać w świetle całokształtu okoliczności. Problem pojawia się natomiast, gdy zeznania świadka koronnego okazują się jedynym dowodem w sprawie, a taka sytuacja najczęściej będzie miała miejsce. Dlatego tym bardziej takie zeznania wymagają wnikliwej analizy i oceny wiarygodności.[15]

Pomimo tych zarzutów instytucja świadka koronnego wciąż pozostaje argumentem w walce z przestępczością zorganizowaną. Niezastąpioną rolę może ona odegrać szczególnie w rozbijaniu solidarności porozumień przestępczych. Nowe groźne przestępstwa, takie jak produkcja i obrót narkotykami, terroryzm, oszustwa podatkowe i celne na wielką skalę, transnacjonalne kradzieże samochodów, międzynarodowy handel bronią, są z reguły przestępstwami popełnianymi przez organizacje przestępcze lub mniej formalnie inne porozumienia przestępcze, w których zmowa i milczenie są regułami postępowania, a strach przed zemstą najskuteczniejszym środkiem samoobrony. Zazwyczaj przypisane sprawcom przestępstwa są niewspółmierne do rzeczywiście popełnionych, kierujący zaś przestępstwem inni sprawcy są nadal nieuchwytni. W szczególności widzi się wysoką przydatność współpracujących podejrzanych w skomplikowanych sprawach dotyczących przestępstw gospodarczych, przestępczości zorganizowanej i mafijnej oraz związanej z przemytem i handlem narkotyków, a także w innych trudnych dowodowo sprawach o cięższe przestępstwa.[16]

[10] B. Hołyst „Kryminalistyka”, Warszawa 1996 r., s. 1038-1039

[11] Dz.U. nr 114, poz. 738 i nr 160, poz. 1083

[12] Dz.U. nr 127, poz. 584 z późn. zmianami)

[13] Dz.U. nr 165, poz. 1193

[14] S. Waltoś: Świadek koronny – obrzeża odpowiedzialności karnej, „Państwo i Prawo” 1993 r., nr 2

[15] J. Grajewski: Instytucja świadka koronnego w procesie karnym, „Wojskowy Przegląd Prawniczy” 1994, nr 3-4

[16] T. Tomaszewski: Proces amerykański – problematyka świadka. Warszawa 1996 r., s. 99

Praca dyplomowa zawiera rozwiązanie konkretnego problemu praktycznego i może mieć charakter projektu, studium porównawczego lub opracowania analitycznego. Polecamy dobry poradnik prac dyplomowych – od A do Z jak pisać pracę dyplomową.

Handel żywym towarem

5/5 - (1 vote)
W ostatnich latach odbyło się kilka procesów związanych z handlem żywym towarem. Zorganizowane polsko-zagraniczne grupy przestępców przerzucał za granicę dziewczyny, które zmuszano do uprawiania prostytucji. W ostatnich latach odnaleziono także wiele polskich dzieci sprzedanych za granicę.

Interpol ocenia, że rocznie około 1,5 tys. Polek jest sprzedawanych za granicę. Jednakże trudno ocenić rzeczywistą liczbę kobiet godzących się na pracę w domach publicznych. Niektóre z nich, gdy przestaje im to odpowiadać, zgłaszają przestępstwo. Niełatwo jest też ustalić, ile z nich padło ofiarą chęci łatwego zarobku za granicą.

Na międzynarodowej konferencji zorganizowanej w Wiedniu przez Komisje Europejską i Międzynarodową Organizację do Spraw Migracji (IOM) stwierdzono, że kobiety sprowadzane są do państw Unii Europejskiej z całego świata. Większość pochodzi jednak z Czech, Węgier, Polski, Ukrainy, Rumunii, Rosji i wschodnich państw nadbałtyckich. Ocenia się, że liczba sprzedanych kobiet do krajów Unii Europejskiej wynosi przynajmniej 500 tysięcy.24

W dniach 18 i 19 grudnia 1998 roku w Międzynarodowym Centrum Szkoleń Specjalistycznych Policji w Legionowie przeprowadzono międzynarodowe seminarium na temat nielegalnego handlu i eksploatacji ludzi. Udział w tym spotkaniu wzięli między innymi: przedstawiciele Biura Międzynarodowej Współpracy Policji i Biura Koordynacji Służby Kryminalnej Komendy Głównej Policji oraz oficerowie policji/milicji z Rosji, USA, Ukrainy, Niemiec, Litywy, Francji, Belgii, Szwecji, Wielkiej Brytanii, Czech, Węgier, Interpolu, Europolu, Komitetu Integracji Europejskiej i organizacji pozarządowej „La Strada”.

Celem tego spotkania było między innymi:

  • międzynarodowa wymiana informacji o organizacjach handlu ludźmi, o ich sposobach działania i kanału przerzutu ofiar,
  • stworzenie kanału „szybkiego kontaktu i informacji” na temat handlu i seksualnego wykorzystywania ludzi na użytek policji/milicji z krajów Europy Zachodniej i Środkowo-Wschodniej,
  • współpraca z organizacjami pozarządowymi, w granicach wewnętrznych regulacji prawnych poszczególnych państw,
  • plany i propozycje działań prewencyjnych – szczególnie w krajach pochodzenia ofiar (np. akcje informacyjne w szkołach, w środkach masowego przekazu) na temat zagrożeń,
  • propozycje cyklicznych szkoleń w tej dziedzinie w Międzynarodowym Centrum Szkolenia Specjalistycznych Policji w Legionowie, przede wszystkim dla policjantów, którzy mają do czynienia bezpośrednio z poszkodowanymi osobami.25

ciąg dalszy tej pracy dyplomowej nastąpi…

24 Życie gospodarcze 1997 nr 11 „Źródła brudnych dochodów” J.W. Wójcik

25 Materiały policyjne (internet)

Przemyt spirytusu

5/5 - (1 vote)

kolejny podrozdział pracy licencjackiej z zeszłego miesiąca

Przemyt spirytusu to nielegalna działalność polegająca na przemycaniu alkoholu wysokoprocentowego, najczęściej spirytusu, przez granice państwowe w celu uniknięcia opłat celnych, akcyzowych oraz innych regulacji prawnych. Przemyt ten może obejmować zarówno alkohol przeznaczony do konsumpcji, jak i alkohol wykorzystywany w przemyśle, w tym do produkcji napojów alkoholowych, leków czy kosmetyków. Celem tego procederu jest przede wszystkim osiągnięcie zysku poprzez obniżenie kosztów produkcji lub sprzedaży, dzięki unikaniu obowiązujących opłat i podatków.

Przemyt spirytusu stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego, ponieważ często produkty te nie są kontrolowane pod względem jakości. Alkohol przemycany na czarnym rynku może zawierać substancje chemiczne, które są niebezpieczne dla zdrowia. Ponadto, brak odpowiednich certyfikatów i kontroli może prowadzić do sprzedaży alkoholu niskiej jakości, który jest trujący i może wywołać zatrucia lub inne poważne skutki zdrowotne.

Przemyt spirytusu ma również poważne konsekwencje prawne. Osoby zaangażowane w nielegalny handel alkoholem mogą być pociągnięte do odpowiedzialności karnej, a kary za przemyt spirytusu obejmują zarówno grzywny, jak i kary pozbawienia wolności. Służby celne i organy ścigania prowadzą intensywne działania mające na celu zwalczanie przemytu, w tym kontrole na granicach, akcje przeciwko nielegalnym magazynom i sieciom dystrybucji spirytusu.

Z punktu widzenia gospodarki, przemyt spirytusu powoduje straty finansowe dla państwa, ponieważ państwowe dochody z podatków i akcyzy na alkohol są znacznie niższe. Dodatkowo, nielegalny obrót alkoholem destabilizuje rynek, szkodząc legalnym producentom i dystrybutorom, którzy muszą konkurować z tańszymi, nielegalnymi produktami.

W walce z przemytem spirytusu, oprócz działań służb ścigania, istotną rolę odgrywają również kampanie edukacyjne mające na celu uświadomienie społeczeństwu ryzyka związanego z konsumpcją nielegalnych alkoholi oraz promowanie odpowiedzialnego podejścia do spożywania alkoholu.

Wyroby spirytusowe są dominującym towarem w przemycie od roku 1990. W procederze przemytu wyrobów alkoholowych biorą udział bardzo dobrze zorganizowane grupy przestępcze, które bardzo często mają charakter międzynarodowy. Grupy te kształtują swoje struktury i kształt zazwyczaj przez kilka lat. W organizacji takiej może występować kilku liderów, spełniających określone zadania oraz posiadających podporządkowanych sobie współpracowników. Podział zadań obejmuje zagadnienia związane z wyszukiwaniem destylarni na terenie Europy czyli potencjalnych źródeł zaopatrzenia, organizacją zakupów i płatności, organizacją tras przemytniczych, organizacją firm przewozowych i kierowców gotowych dokonać przemytu, tzw. logistyką transportów, a w tym zdobyciem fałszywych dokumentów, organizacją fałszywych firm – a więc odbiorców towaru, organizacją nielegalnych przechowalni i zbieraniem zamówień na dostawy oraz dystrybucją alkoholu w Polsce. Metody tych działań przestępnych są nieustannie modyfikowane i udoskonalane. Przestępcy w tych grupach posługują się wysokiej jakości sprzętem łączności, transportu, korzystają z usług wykształconych doradców. Alkohol przemycany jest za pomocą taboru drogowego, jak i kolejowego. Natomiast główni odbiorcy tego towaru znajdują się na terytorium Polski, Czech, Danii, Niemiec i Szwecji.20

12 maja 1999 roku policjanci wrocławskiego Wydziału do walki z Przestępczością Zorganizowaną zatrzymali jedną z takich grup przemytników spirytusu. W trakcie prowadzonego rozpracowania tej grupy przemytniczej ustalono, że nielegalny spirytus przerzucano drogą kolejową z Hamburga. W wyniku podjętych działań zakwestionowano dwa kontenery. Jeden z nich policjanci zabezpieczyli w czasie przewożenia samochodem na terenie Polski. „Tira” zatrzymano na granicy województwa dolnośląskiego i opolskiego. Drugi kontener ujawniono na wrocławskim terminalu kontenerowym. Deklaracja celna opiewała na komplety garnków i maszyn do obróbki drewna, zaś rzekomym odbiorcą towaru miała być fikcyjna firma z Wrocławia.

Zabezpieczono ogółem 227 metalowych beczek zawierających łącznie 50 tysięcy litrów spirytusu w wartości 2,9 miliona złotych.

Wśród pięciu podejrzanych jest organizator przemytu, dwaj kontrolerzy celni i agent celny, którzy próbowali dokonać odprawy celnej na podstawie sfałszowanych dokumentów oraz mężczyzna wynajęty do odbioru przemyconego towaru.21

20 B. Hołyst „Kryminalistyka”, Warszawa 1996r., s.255

21 Dane Centralnego Biura Śledczego (Internet)

Publiczne propagowanie faszyzmu, nawoływanie do nienawiści

5/5 - (1 vote)

praca magisterska

Art. 256. Kto publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa lub nawołuje do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Przepis kryminalizuje publicznie propagowanie faszystowskich lub innego totalitarnego ustroju państwa bądź nawoływanie do nienawiści na tle różnic narodowościowych i innych wyszczególnionych w dyspozycji przepisu.

Propaguje – pochwala, przedstawia w pozytywnym świetle w sposób umożliwiający dotarcie do większego grona osób, w publikacjach, na wiecach, zgromadzeniach.

Faszystowski- oparty na doktrynie skrajnie szowinistycznych, nacjonalistycznych i rasistowskich postaciach totalitarnego systemu państwowego, likwidującego wolności i prawa obywatelskie.

Inny totalitarny ustrój państwa – zbliżony do faszystowskiego, stosujący terror policyjny wobec przeciwników politycznych, likwidujący swobody obywatelskie, zwykle monopartyjny.

Nie stanowi przestępstwa cytowanie i publikowanie poglądów faszystowskich nie zawierających pochwały, wykonanie w celach naukowych, a nawet propagowanie w ramach prywatnych spotkań, dyskusji rodzinnych, towarzyskich – niepublicznych.

Nawołuje do nienawiści – publicznie wzywa, zachęca słownie, drukiem lub w każdy inny sposób sieje nieprzyjazny, wrogi stosunek do określonej grupy ludności, różnej pod względem wymienionym w dyspozycji przepisu.

Publicznie – tzn. w sposób dostępny dla większej lub nie określonej bliżej liczby osób.

Przestępstwo ma charakter formalny – jest dokonane z chwilą nawoływania do nienawiści; skutek jest obojętny.

Nie stanowi nawoływania rozpowszechnianie poglądów o negatywnych cechach osób należących do grup narodowościowych, etnicznych itd., jeżeli nie wiąże się z tym nawoływanie do wytworzenia niepożądanych emocji.

Przestępstwo to ma charakter umyślny; może być popełnione wyłącznie z zamiarem bezpośrednim.

Przez faszyzm należy rozumieć doktrynę historycznie zrealizowaną w postaci faszyzmu włoskiego i hitleryzmu w Niemczech, która zawiera w sobie hasła i poglądy skrajnie szowinistyczne i rasistowskie, a w zakresie ustroju państwowego system totalitarny oparty o monopartyjny system polityczny, likwidujący wolności i prawa obywatelskie, stosujący policyjny terror wobec przeciwników politycznych. Przestępstwo to musi być popełnione ze szczególnie zabarwionym zamiarem wyrażania aprobaty dla faszyzmu. Nie jest więc propagowaniem faszyzmu cytowanie i publikowanie artykułów i książek autorów gloryfikujących lub propagujących faszyzm, jeżeli ich publikacja miała inne cele niż propagowanie faszyzmu (zwłaszcza poznawcze).

Nie jest też przestępstwem niepubliczne propagowanie faszyzmu, np. w gronie rodzinnym lub towarzyskim, na seminarium naukowym czy w prywatnej rozmowie.

Propagowanie innego totalitarnego ustroju państwa dotyczy ustrojów porównywalnych z faszyzmem. Kontekst historyczny powstania tego fragmentu przepisu (jest on uregulowaniem nowym k.k., jako że k.k. z 1969 r. kryminalizował tylko publiczne pochwalanie faszyzmu) składania do poglądu, że chodzi tu o totalitaryzm komunistyczny w jego wydaniu stalinowskim lub wzorujący się na tej odmianie totalitaryzmu, a nie np. o historycznie znane utopijne doktryny totalitarne, takie jak np. propagowanie w „Państwie” Plutona. Czy też znane w innych regionach świata fundamentalizmy religijne.

Trzeba pamiętać, że art. 256 k.k. powinien być interpretowany z uwzględnieniem art. 13 Konstytucji RP.

Artykuł 256 k.k. zawiera też typ przestępstwa „nawoływanie do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość”. W porównaniu z art. 272 k.k. z 1969 r., który mówił nie o nawoływaniu do nienawiści, lecz do „waśni na tle różnic narodowościowych itp.” – przepis art. 256 k.k. jest ujęty bardziej enigmatycznie. Nawoływanie do nienawiści jest bowiem nawoływaniem nie do określonego zachowania się (np. do pogromu), lecz do określonej emocji. Przy takim ukierunkowaniu nawoływania jest też niezrozumiałe, dlaczego ustawodawca nie przewiduje kary po prostu za wywołanie nienawiści. W ten sposób przepis nie obejmuje rozpowszechniania poglądów o negatywnych cechach pewnych grup ludzi (np. rozpowszechniania poglądów antysemickich), jeśli nie polegało to na nawoływaniu do nienawiści, nawet jeżeli sprawca chciał taką nienawiść wywołać lub godził się na to.

Przemyt i handel narkotyków

5/5 - (1 vote)

podrozdział pracy licencjackiej

Przestępczość związana z narkotykami to już klasyczne pole działania zorganizowanej przestępczości. Handel narkotykami przynosi największe nielegalne dochody, które w skali rocznej wynoszą od 120 do 250 miliardów dolarów. Są to dochody jedynie z tzw. narkotyków twardych. Eksperci zachodni do spraw finansowych szacują, że narkodolary stanowią 80 procent brudnych pieniędzy na świecie. Przemawiają za tym nowe fakty dotyczące ujawnionych mafii narkotykowych i wytwarzanych wciąż nowych rodzajów narkotyków.[1]

Każda porcja narkotyku oferowana na rynku ma za sobą długą drogę. Zarabia na niej wiele osób, od producentów przez nabywców, przewoźników, przemytników, właścicieli składów, organizatorów sieci hurtowników aż po konsumenta–dealera. Stąd też wynika taka cecha przestępstw związanych z narkotykami jak ich międzynarodowość. Oznacza to, że grupy przestępcze dokonujące obrotu narkotykami składają się najczęściej z obywateli więcej niż jednego państwa. Stwarza to konkretne trudności organom ścigania i powoduje, iż rzadko się udaje zlikwidować całą siatkę przestępczą.

Największym problemem jest nielegalna produkcja amfetaminy w Polsce oraz jej przemyt do Niemiec i państw skandynawskich. Oficjalnie produkcja związków amfetaminy w Polsce została prawnie zakazana w 1976r. Z rozpoznania policyjnego oraz danych Interpolu wynika, iż w Polsce działają zorganizowane międzynarodowe grupy przestępcze zajmujące się produkcją i przemytem tego narkotyku. Dotychczasowe ustalenia wskazują, że organizatorzy przestępczej działalności, to ludzie spoza kręgu narkomanów i typowo kryminalnego elementu. Większość z nich dysponuje dużymi kwotami pieniędzy, luksusowymi samochodami i doskonale zorganizowanymi siatkami łączności. Działalność tych grup charakteryzuje się znaczną konspiracją i samokontrolą swoich poczynań. Miejsca produkcji narkotyków są również doskonale utajnione. Produkcja opiera się na zakamuflowanym imporcie odczynników chemicznych (ephedrin, phenylaceton) z Zachodu.

Dokładnych ilościowych rozmiarów produkcji amfetaminy nie można określić. Domniemywać należy jednakże, że produkcja ta nieustannie wzrasta. Świadczy o tym pośrednio znaczny wzrost liczby zatrzymań przemytników i konfiskaty amfetaminy, zarówno w Niemczech, Szwecji i Danii, jak i na naszych północno-zachodnich przejściach granicznych do tych państw.

W 1991 roku skonfiskowanych w Polsce 5 kg amfetaminy w 2 przypadkach przemytu, a w innych państwach ujawniono 9 przypadków przemytu z Polski i skonfiskowano 35 kg amfetaminy.

W 1992 roku w Polsce w 4 przypadkach stwierdzonych zatrzymano 10 kg amfetaminy, a w innych państwach w 13 przypadkach skonfiskowano 37 kg amfetaminy.

Natomiast w 1993 roku ujawniono na polskich przejściach granicznych 11 przypadków przemytu amfetaminy i skonfiskowano 25 kg tego narkotyku.

Innym bardzo popularnym, produkowanym w Polsce narkotykiem jest tzw. polski kompot. Charakteryzuje się on działaniem bardzo zbliżonym do klasycznej heroiny, jednakże zawiera wiele różnych trujących alkaloidów i chemicznych zanieczyszczeń.

Liczba stwierdzonych przez policję faktów produkcji „polskiego kompotu” waha się rocznie od 500 do 600 przypadków i w większości dotyczyła narkomanów produkujących na potrzeby własne i dla najbliższego otoczenia.

W ostatnich latach tj. 1991-93 stwierdzono zmiany w rozwoju nielegalnej produkcji narkotyku w ilościach rynkowych, ukierunkowanych na osiągniecie zysków. Świadczy o tym kilka przypadków ujawnienia masowej produkcji „polskiego kompotu” w Bydgoszczy, Częstochowie, i Krakowie; zatrzymano wówczas grupy producentów i zabezpieczono gotowe narkotyki w ilościach około 20 litrów oraz surowce do produkcji.

Ponadto policja niemiecka stwierdziła, że „polski kompot” pojawił się na rynku narkotykowym w Berlinie i innych miastach niemieckich, gdzie zaczął skutecznie konkurować – pod względem ceny z klasyczną heroiną. „Polski kompot” był skutecznie przemycany do Niemiec w sposób zorganizowany, w butelkach coca-coli, z racji swego również ciemnobrązowego koloru. Zwalczanie tego przemytu bez informacji operacyjnych jest niezwykle trudne.

W 1995 roku polska policja zanotowała istotne sukcesy w walce z nielegalną produkcją amfetaminy. W czerwcu 1995 roku w jednej z wsi województwa bydgoskiego policja i UOP zlikwidowały wytwórnię amfetaminy. Narkotyk był produkowany według nowej bardzo wydajnej technologii, z wykorzystaniem urządzeń wykonanych na specjalne zamówienie. Wytwórnia mogła produkować do 15 kg narkotyku na dobę, wartości od 2,5 tys. USD za kilogram. Zabezpieczono 5 kg rozcieńczonej amfetaminy i zatrzymano 3 osoby podczas jej produkcji. Śledztwo wykazało, że wytwórnia działała na zlecenie gangów z Gdańska i Gdyni.

Natomiast we wrześniu 1995 roku w Warszawie wykryto wytwórnię amfetaminy ocenioną jako jedną z największych w Europie. Zorganizowały ją gangi podwarszawskie. Zabezpieczono gotowy narkotyk, wielkie ilości chemikaliów i półfabrykatów oraz profesjonalny sprzęt laboratoryjny. Zatrzymano chemika – absolwentkę Uniwersytetu Warszawskiego, jej pomocnika oraz jednego z szefów gangu. Na żonę zatrzymanego szefa zarejestrowana była ciężarówka, na której odkryto przewoźne laboratorium. Wytwórnia ta mogła wyprodukować kilka kilogramów narkotyku na dobę, przy czy, każdy proces technologiczny odbywał się w innym miejscu postoju ciężarówki.

[1] Życie gospodarcze, 14.03.1997, nr 11, J.W. Wójcik „Źródła brudnych dochodów”

Praca dyplomowa zawiera rozwiązanie konkretnego problemu praktycznego i może mieć charakter projektu, studium porównawczego lub opracowania analitycznego. Polecamy poradnik prac dyplomowych – od A do Z jak pisać pracę dyplomową.