Sieci oparte o technologie ATM są konfigurowane jako gwiazda lub hierarchiczna gwiazda (w przypadku połączeń miedzy przełącznikami) z przełącznikiem ATM w centrum. Wyróżnia się dwa typy interfejsów:
- UNI(User Network Interface), który łączy sprzęt użytkownika (Customer Premises Equipment) z siecią ATM, czyli odpowiada za styk użytkownik-sieć publiczna. Interfejs UNI powinien zapewnić użytkownikowi podłączenie do publicznej sieci urzadzenia typu: terminal, urządzenie sieci LAN/MAN, przełącznik.
- NNI (Network Node Interface), styk sieciowy umieszczony pomiędzy węzłami ATM. Interfejs łączący tylko porty przełączników ATM – tzn. za ich pośrednictwem łączone są sieci i podsieci ATM. (styk sieć publiczna-sieć publiczna).
Topologie i interfejsy sieci ATM (Asynchronous Transfer Mode) to kluczowe elementy, które decydują o wydajności, niezawodności oraz możliwościach rozbudowy sieci ATM. ATM to protokół sieciowy, który umożliwia szybki transfer danych w formie komórek o stałej długości, wykorzystywany głównie w sieciach telekomunikacyjnych, takich jak sieci szerokopasmowe i sieci komputerowe. System ten charakteryzuje się dużą elastycznością i efektywnością, oferując różne topologie oraz interfejsy do łączenia urządzeń w sieci.
Topologie sieci ATM obejmują kilka różnych struktur, które można dopasować do potrzeb konkretnej organizacji lub środowiska. W najbardziej popularnej topologii gwiazdy, wszystkie urządzenia są połączone z centralnym węzłem, który pełni rolę routera lub przełącznika. Ta topologia zapewnia prostą konfigurację i łatwość zarządzania siecią, ponieważ węzeł centralny koordynuje całą komunikację. Jednakże może to prowadzić do punktu awarii, jeśli główny przełącznik sieciowy ulegnie awarii. Inna popularna topologia to pierścień, w której urządzenia są połączone w zamknięty krąg. Komunikacja w tej topologii odbywa się poprzez przekazywanie danych w jednym kierunku wokół pierścienia, co eliminuje punkt centralny, ale wprowadza pewne opóźnienia związane z trasowaniem sygnału.
W przypadku topologii magistrali, wszystkie urządzenia są połączone z jednym przewodem, który pełni rolę nośnika sygnału. Chociaż ta topologia jest łatwa do zrealizowania, jej główną wadą jest zależność wszystkich urządzeń od jednej linii transmisyjnej – uszkodzenie magistrali może prowadzić do awarii całej sieci. Topologia drzewiasta to bardziej złożona wersja topologii gwiazdy, gdzie urządzenia są rozmieszczone w hierarchiczną strukturę, umożliwiając łatwiejsze skalowanie sieci w większe obszary. Tego typu rozwiązania stosuje się głównie w dużych organizacjach i przedsiębiorstwach.
Interfejsy w sieci ATM są zaprojektowane w taki sposób, aby umożliwić łączenie różnych urządzeń sieciowych, takich jak routery, przełączniki, komputery czy urządzenia końcowe. Najczęściej wykorzystywane interfejsy to UNI (User-Network Interface) i NNI (Network-Network Interface). Interfejs UNI jest używany do połączeń między urządzeniami końcowymi (np. komputerami) a siecią ATM. Jest to interfejs, który umożliwia przesyłanie danych do i z urządzeń w sieci, zapewniając odpowiednią jakość usług (QoS) oraz kontrolę nad pasmem. NNI, z kolei, jest interfejsem wykorzystywanym do połączeń między przełącznikami w samej sieci ATM. Pozwala na komunikację między różnymi sieciami ATM, umożliwiając skalowanie oraz integrację różnych segmentów sieciowych.
Dla zapewnienia elastyczności w konfiguracji sieci, interfejsy ATM wspierają różne technologie transmisji, w tym łącza dedykowane oraz wirtualne kanały, które pozwalają na tworzenie różnych ścieżek komunikacyjnych o różnej przepustowości i jakości. Interfejsy te są wykorzystywane w szerokim zakresie zastosowań, od tradycyjnych połączeń telefonicznych po sieci wideo, a także w przesyłaniu danych w czasie rzeczywistym, np. w systemach VoIP.
Jednym z głównych atutów interfejsów ATM jest ich zdolność do obsługi różnorodnych usług i aplikacji, takich jak przesyłanie głosu, obrazu i danych, przy jednoczesnym zachowaniu wysokiej jakości usług. Dzięki obsłudze różnych klas usług, sieci ATM mogą dostarczać różne poziomy QoS, od niskiej latencji w transmisji głosu, po wysoką przepustowość w transmisji danych.
Skalowalność i rozbudowa sieci ATM są kolejnymi istotnymi cechami związanymi z interfejsami i topologiami. Dzięki elastyczności w doborze topologii oraz możliwościach rozbudowy w zakresie liczby urządzeń i połączeń, sieci ATM mogą być dostosowywane do różnych warunków i wymagań organizacji. W miarę rozwoju infrastruktury sieciowej, możliwe jest łatwe dodawanie nowych węzłów i połączeń, co sprawia, że sieci ATM są stosunkowo łatwe do rozbudowy, zachowując wysoką efektywność i niezawodność.
Topologie i interfejsy sieci ATM są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania tej zaawansowanej technologii. Oferując różne opcje konfiguracji, zarówno w zakresie topologii, jak i interfejsów, ATM zapewnia elastyczność, wysoką jakość usług oraz możliwość skalowania w odpowiedzi na rosnące potrzeby organizacji.
Krzysztof Wajda, „Sieci szerokopasmowe”
