Prace z informatyki

Prace dyplomowe z informatyki

Scope->Add Reservations

Oceń tę pracę

Ścieżka menu Scope->Add Reservations… definiuje nową rezerwację. Pole Unique Identifier zawiera adres MAC.

Rysunek 21
Źródło własne

Ustawiamy żądane opcje DHCP Opcje mogą być konfigurowane globalnie lub lokalnie dla puli przez menu DHCP Options programu DHCP Manager. Uzyskane okno dialogowe pokazano na rysunku poniżej. Wybieramy żądaną opcję z listy i naciskamy przycisk Value, by ustawić jej wartość.

Rysunek 22
Źródło własne

Rysunek poniżej pokazuje główne okno programu DHCP Manager po skonfigurowaniu serwera z pojedynczą pulą. Opcje DHCP pojawiają się w prawej połowie okna.

Rysunek 23
Źródło własne

Integracja WINS z DNS

Oceń tę pracę

Integracja WINS z DNS to proces, w którym dwie technologie, WINS (Windows Internet Name Service) oraz DNS (Domain Name System), współpracują ze sobą w celu zapewnienia skutecznego rozwiązywania nazw w sieci komputerowej. WINS jest technologią wykorzystywaną głównie w systemach Windows do rozwiązywania nazw NetBIOS na adresy IP, podczas gdy DNS jest bardziej zaawansowanym i powszechnie stosowanym systemem, który rozwiązuje nazwy domenowe na adresy IP w Internecie i w sieciach lokalnych. Integracja tych dwóch systemów pozwala na zachowanie kompatybilności między starszymi aplikacjami, które korzystają z WINS, a nowoczesnymi, które opierają się na DNS.

WINS jest protokołem używanym w starszych wersjach systemów operacyjnych Windows do mapowania nazw NetBIOS na adresy IP. NetBIOS (Network Basic Input/Output System) to interfejs, który umożliwia aplikacjom komunikowanie się w sieci. WINS działa jako serwer, który przechowuje informacje o mapowaniach nazw NetBIOS do adresów IP. W związku z tym urządzenia w sieci muszą korzystać z WINS, aby rozwiązywać nazwy komputerów lub innych zasobów, które są identyfikowane przez nazwy NetBIOS.

DNS, z kolei, jest globalnym systemem nazw, który rozwiązuje nazwy domenowe na adresy IP. DNS jest bardziej nowoczesnym rozwiązaniem, które obsługuje pełną hierarchię nazw w Internecie, a także umożliwia rozwiązywanie nazw w dużych sieciach lokalnych. Z kolei WINS obsługuje tylko płaską strukturę nazw NetBIOS, co sprawia, że jest mniej skalowalny i mniej elastyczny w porównaniu do DNS.

Integracja WINS z DNS jest szczególnie istotna w środowiskach, które posiadają zarówno starsze aplikacje wykorzystujące NetBIOS, jak i nowoczesne aplikacje oparte na DNS. Dzięki tej integracji możliwe jest rozwiązanie problemu z rozwiązywaniem nazw NetBIOS w sieci, jednocześnie umożliwiając stosowanie DNS do rozwiązywania nazw w bardziej rozbudowanej, hierarchicznej strukturze.

Sposób integracji polega na skonfigurowaniu systemów DNS i WINS w taki sposób, by współpracowały ze sobą. W tym celu, w ustawieniach DNS można wskazać serwery WINS, które będą używane do rozwiązywania nazw NetBIOS. Na przykład, jeśli DNS nie jest w stanie rozwiązać nazwy, może przekazać zapytanie do serwera WINS, który spróbuje rozwiązać nazwę NetBIOS na adres IP. Z kolei WINS może być skonfigurowany do przekazywania zapytań o nazwę domeny do systemu DNS.

W praktyce, gdy użytkownik próbuje uzyskać dostęp do zasobu w sieci, jego komputer najpierw sprawdza DNS, a jeśli nie znajdzie odpowiedzi, sprawdza serwer WINS. Dzięki temu procesowi, sieci działające w oparciu o różne technologie (NetBIOS i DNS) mogą współpracować ze sobą bez zakłóceń. Dodatkowo, w przypadku bardziej zaawansowanych konfiguracji, takich jak rozwiązywanie nazw w dużych sieciach korporacyjnych, WINS może być używany do synchronizacji nazw w różnych strefach DNS.

Korzyści z integracji WINS z DNS to przede wszystkim zapewnienie zgodności w mieszanych środowiskach, które muszą obsługiwać zarówno starsze aplikacje, jak i nowoczesne technologie sieciowe. Umożliwia to płynne przejście z technologii NetBIOS na DNS bez konieczności pełnej migracji z dnia na dzień. Taka integracja pozwala również na centralne zarządzanie nazwami w sieci, co upraszcza administrację i zmniejsza ryzyko błędów konfiguracyjnych.

Integracja WINS z DNS jest kluczowym rozwiązaniem w sieciach, które korzystają zarówno z tradycyjnych metod rozwiązywania nazw NetBIOS, jak i nowoczesnych systemów DNS. Dzięki tej integracji, możliwe jest płynne i efektywne zarządzanie nazwami w sieci, co zwiększa kompatybilność między starszymi i nowoczesnymi aplikacjami oraz zapewnia bezproblemową współpracę urządzeń w sieci.

Integracja serwera WINS z DNS jest włączana za pomocą DNS Managera w oknie dialogowym Zone Properties przez zakładkę WINS Lookup. Kiedy zostanie wybrane pole Use WINS Resolution, serwer Microsoft DNS przekazuje nazwy hostów do zadanych serwerów WINS, gdy sam ich nie może rozwiązać.

Rysunek 19

Źródło własne

Jak widać, współpraca w drugą stronę – użycie usług DNS do rozwiązywania nazw hostów dla operacji WINS -jest włączana na poziomie klienta WINS.

Konfigurowanie serwera WINS

5/5 - (1 vote)

Poniższa procedura pozwala przygotować system do działania jako serwer WINS:

  • Dodajemy do systemu usługę sieciową WINS, jeżeli potrzeba (używając przycisku Add w zakładce Services apletu Network panelu sterowania).
  • Uruchamiamy narzędzie administracyjne WINS Manager (dostępne również przez polecenie winsadmn). Wybieramy odpowiedni serwer WINS z listy, dodając go, jeżeli zajdzie potrzeba.
  • Za pomocą ścieżki menu Mappings->Static Mappings… definiujemy statyczne mapowania nazw używanych w sieci. Są to pary nazwa hosta – adres IP”, które są przypisywane systemom na stałe.
  • Używamy ścieżki menu Server-> Configuration… do określenia parametrów działania dla serwera WINS.

Rysunek 16
Źródło własne

Najważniejsze pola okna dialogowego konfiguracji serwera WINS to:

  • Pole Renewal Interval określa okres dzierżawy dla klienta WINS.
  • Pole Extinction Interval określa, jak długo zwolnione pole bazy danych jest nieużywane, zanim zostanie zaznaczone jako wygasłe (przy założeniu, że żaden inny system nie prosi o tę nazwę).
  • Pole Extinction Timeout określa, jak szybko wygasłe wpisy są usuwane z bazy danych WINS w czasie operacji odśmiecania (ang. scavenging), która jest wymuszana z programu WINS Manager za pomocą opcji menu Mappings->Inititate Scavenging.
  • Pola Initial Replication w obszarach Pull Parameters i Push Parameters wskazują, czy serwer zawsze przy uruchamianiu wysyła informacje do lub żąda informacji od swojego replikatora w parze
  • Pole Replicate on Address Change w obszarze Push Parameters określa, czy serwer zawsze informuje swojego replikatora w parze, gdy wpis w bazie danych się zmieni (włącznie z tworzeniem nowego wpisu).
  • Używamy ścieżki menu Server-> Replication Partners… do określenia innych systemów, z którymi ten serwer będzie okresowo wymieniał dane o rozwiązywaniu nazw. System, do którego serwer wysyła dane, jest nazywany partnerem push, a system, z którego serwer odbiera dane, nazywamy partnerem pull. Zdalny system może pracować w jednym lub obu tych trybach.

Pliki Hosts i LMHosts

5/5 - (1 vote)

W sieciach TCP/IP plik Hosts tradycyjnie zawiera listę hostów w sieci lokalnej (włącznie z samym hostem lokalnym). Jeżeli używamy tego pliku jako zbioru nazw hostów, musimy edytować go, gdy dodajemy nowy system do sieci. Kiedy dodajemy system do istniejącej sieci, należy edytować plik Hosts w każdym systemie sieci lokalnej.

Oto przykładowy plik Hosts dla małej sieci LAN:

# Loopback address for localhost
127.1 localhost
# Our hostname and address
10.1.1.2 spain spain.auroral.com
# Others hosts in the local network
10.1.1.1 brazil
10.1.1.3 usa
10.1.1.4 canada
10.1.1.5 england uk
10.1.1.6 greece olympus achaia
10.0.13.4 vala
192.168.34.77 dalton

Wiersze rozpoczynające się od znaku # to komentarze, a więc są ignorowane. Poza komentarzami każdy wiersz ma trzy pola: adres sieciowy hosta w sieci, nazwę hosta i aliasy (lub synonimy) dla tego hosta. Każdy plik Hosts musi zawierać co najmniej dwa wpisy: adres pętli zwrotnej dla celów debugowania (zgodnie z konwencją 127.1) i adres, przez który system lokalny jest znany w pozostałej części sieci. Inne wiersze opisują inne hosty w sieci lokalnej. Po wierszach dla adresu pętli zwrotnej i systemu lokalnego przykładowy plik Hosts zawiera listę adresów sieciowych dla wszystkich innych systemów w sieci lokalnej. Plik może również zawierać wpisy dla hostów, które nie są bezpośrednio w twojej sieci lokalnej (jak to pokazuje ostatni wiersz). Trzem hostom przypisano aliasy (lub synonimy): localhost jest znany jako spain i może być również wywoływany przez jego pełną nazwę spain. auroral.com. Podobnie uk jest synonimem dla england, a olyrnpus i achaia są synonimami dla hosta greece. Nazwa hosta może mieć tyle aliasów, ile chcemy, każdy alias jest oddzielony od poprzedniej nazwy jedną lub kilkoma spacjami. Plik LMHosts ma to samo zadanie mapowania nazw hostów NetBIOS na adresy IP. Ma podobny format jak plik Hosts i jest zapisany w tym samym katalogu. Oto przykład:

10.1.13.1 godot
10.1.13.2 leda
10.1.13.3 demeter
10.1.13.4 vala #PRE #DOM:BOREALIS
10.1.13.5 jama #PRE 192.168.34.77 dalton #PRE
#INCLUDE \\vala\config\lmhosts
#BEGIN_ALTERNATE
#INCLUDE \\dalton\adminbin\lmhosts
#INCLUDE \\priestley\adminbin\lmhosts
#END_ALTERNATE

Pierwsza część pliku pokazuje adresy IP i nazwy hostów dla kilku hostów. Komentarz #PRE, występujący za niektórymi wpisami, to w rzeczywistości dyrektywy wskazujące, że odpowiedni wpis powinien był ładowany wcześniej do pamięci podręcznej WINS i trzymany tam na stałe. Dyrektywa #DOM identyfikuje vala jako kontroler domeny dla domeny borealis. Druga część pliku wstawia zawartość innego pliku do aktualnego pliku LMHosts.

Trzecia część pliku pozwala na redundantne źródła dla dodatkowego pliku zewnętrznego, który jest wstawiany do pliku LMHosts. Dyrektywy #INCLUDE, zawarte wewnątrz dyrektyw #BEGIN_ALTERNATE i #END_ALTERNATE, pokazują inne możliwe źródła dla włączanego pliku (które są, jak zwykle, kolejno sprawdzane).

Obu plików Hosts i LMHosts można używać łącznie z odpowiadającą im usługą rozwiązywania nazw (odpowiednio DNS i WINS).

Podstawowa konfiguracja TCP/IP

Oceń tę pracę

Parametr TCP/IP, jaki tutaj trzeba podać podać, to adres IP systemu, który jest wprowadzany przez zakładkę IP Address (Adres IP) w Properties okna dialogowego TCP/IP.

Dwa przyciski umieszczone w oknie dialogowym służą do wskazania, czy system ma stały (statyczny) adres IP czy wykorzystuje DHCP do uzyskania adresu w razie potrzeby.

Po wybraniu karty sieciowej z menu Adapter (jeżeli jest zainstalowanych więcej niż jedna w komputerze), określamy adres IP systemu i maskę podsieci, jaka będzie używana w odpowiednich polach. Wielokrotne adresy IP dla karty można określić za pomocą przycisku Advanced… (Zaawansowane…).

Rysunek 12
Źródło własne

Ostatnie pole okna dialogowego Default Gateway (Brama domyślna) jest używane do określenia gatewaya dla połączeń poza siecią lokalną.

Inne zakładki w oknie dialogowym Microsoft TCP/IP Properties są używane jako opcje dla usługi rozwiązywania nazw i routingu.