Odbiorniki ETHERNETU

Oceń tę pracę

Wymagania sprzętowe Ethernetu są minimalne. Okablowanie może być wykonane z nie ekranowanej skrętki telefonicznej UTP (Unshielded Twisted Pair). Kable te muszą być na końcach obciążane ich odpornościami charakterystycznymi, które wynoszą odpowiednio – 50 Ω dla kabla koncentrycznego i 100 Ω dla skrętki.

Każdy terminal ma wyposażenie sprzętowe do transmisji i odbioru, do kontroli dostępu do magistrali i monitorowania ruchu w sieci. Sprzęt do transmisji / odbioru nazywany jest transceiverem (skrót od trans mitter/re ceiver), a kontroler formuje i dekoduje ramki. Transceiver przygotowuje i transmituje bity z szybkością 10 Mbps – tak więc czas trwania jednego bitu wynosi 1/10 * 10 6 co jest równe 0,1 μs.

Transceiver Ethernetu transmituje do wspólnego medium, magistrali. Kiedy żaden z terminali nie nadaje, wtedy napięcie na linii wynosi +0,7 V. Ten poziom napięcia jest sprzętowym sygnałem dla wszystkich terminali i jest również nazywany sygnałem życia. Jest on sygnałem dla terminali, że sieć jest aktywna i aktualnie żaden z nich nie prowadzi transmisji.

Jeżeli terminal chce rozpocząć transmisję danych, to oczekuje na okres ciszy (+0,7 V na magistrali). Kiedy zostanie wykryty sygnał transmisji, wtedy każdy z terminali wysyła sygnał „zatoru”. Terminale biorące udział w kolizji odczekują losowo ustalony okres (z zakresu 10 do 90 ms) przed ponowieniem próby transmisji. Wszystkie terminale w sieci również odczekują pewien czas przed podjęciem transmisji. Te kolizje, przerywające transmisję terminali zmniejszają efektywność sieci. Transceivery zwykle wykrywają kolizje przez monitorowanie napięcia stałego (lub średniego) na linii.

Rozpoczynając transmisję, transceiver wysyła sygnał prekambuły. Stosowanym kodem jest kod Manchester, w którym 0 jest reprezentowane przejściem od wysokiego do niskiego poziomu, a 1 przejściem od poziomu niskiego do wysokiego. Wartość napięcia niskiego poziomu wynosi –0,7 V a wysokiego +0,7 V. Gdy jest transmitowany sygnał prekambuły, napięcie zmienia się między –0,7 a +0,7 V. Jeżeli po transmisji sygnału prekambuły nie zostanie wykryta kolizja, wówczas wysyłana jest pozostała część ramki.

image_pdf

Sieci lokalne (ETHERNET)

5/5 - (1 vote)

Większość komputerów w Internecie jest połączonych w sieciach lokalnych LAN, będących najczęściej sieciami typu Ethernet. DEC, Intel i Xerox Corporation początkowo rozwijały Ethernet a komitet 802 IEEE określił dla niego normy, z których najbardziej rozpowszechnionymi są Ethernet 2.0 i IEEE 802.3.

W istocie Ethernet  nie może tworzyć sieci bez oprogramowania w postaci protokołów takich, jak TCP/IP, które pozwalają terminalom na komunikację. Ethernet w swojej standardowej postaci jest mało wydajny w warunkach dużego natężenia ruchu, ma jednak wiele zalet:

  • Sieć Ethernetu jest łatwa w projektowaniu i tania w instalacji.
  • Sprzęt sieciowy, taki jak karty sieciowe i złącza, jest tani i łatwo dostępny.
  • Jest techniką dobrze sprawdzoną, dojrzałą i niezawodną.
  • Sieć jest łatwa w rozszerzaniu i zmniejszaniu rozmiarów.
  • Współpracuje z większością systemów sieciowych i programowych.

Głównym problemem Ethernetu jest rywalizacja komputerów o dostęp do sieci, gdyż nie ma mechanizmu zapewniającego, że taki dostęp w danym czasie uzyskają. Rywalizacja ta powoduje, że kiedy dwa komputery podejmują transmisję w tym samym czasie, wówczas oba muszą z niej zrezygnować i w rezultacie żadne dane nie zostają przesłane. Ethernet w swojej postaci standardowej pozwala na uzyskanie szybkości transmisji sięgającej 10 Mbps, lecz nowe normy dla szybkich systemów  Ethernetu minimalizują problemy dostępu do transmisji i zwiększają szybkość do 100 Mbps. W instalacji Ethernetu stosuje się kable koncentryczne lub skrętkę telefoniczną.

Ethernet używa wspólnych mediów, to znaczy, że w sieci o topologii magistralowej, wszystkie terminale są podłączone do wspólnego elektrycznego traktu. Komputery rywalizują o dostęp do sieci i tylko jeden terminal może realizować transmisję (nadawać) w danym czasie. Dane są transmitowane w porcjach, zwanych ramkami, które zawierają również adresy dostępu do mediów MAC (Media Access Control), czyli adresy terminala nadającego i odbierającego. Wspólne lokalne medium jest określone jako segment. Każdy terminal w sieci śledzi ruch w segmencie, przejmując wszystkie adresowane do niego ramki. W Ethernecie stosowany jest protokół zwielokrotnionego dostępu z detekcją kolizji (CSMA/CD).

W sieciach CSMA/CD, terminale monitorują magistralę (lub inne medium), aby ustalić czy jest zajęta. Terminal, zamierzający wysłać dane, czeka na sprzyjające transmisji warunki. Niestety, gdy dwa terminale podejmują transmisję w tym samym czasie mamy do czynienia z kolizją. Terminal nadający musi więc podczas transmisji nieprzerwanie monitorować magistralę. Gdy wystąpi kolizja oba terminale przerywają transmisję ramek i transmitują sygnał wskazujący zator. Sygnał ten informuje inne terminale o zaistniałej kolizji. Po sygnale kolizji każdy z terminali przed ponownym podjęciem transmisji odczekuje losowo ustalony okres.

To ustalone opóźnienie spełnia funkcję hierarchizacji terminali w sieci. Rywalizujące o dostęp do sieci terminale, nie mają gwarancji takiego dostępu w dowolnym czasie. Kolizje w oczywisty sposób zwalniają działanie sieci. Każdy terminal w sieci musi mieć możliwość wykrycia kolizji i być jednocześnie zdolny do nadawania i odbioru.

image_pdf

Rodzaje ETHERNETU

Oceń tę pracę

Ethernet to jedna z najpopularniejszych technologii sieciowych, używana do przesyłania danych w sieciach lokalnych (LAN). W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci Ethernet przeszedł wiele zmian, dostosowując się do rosnących potrzeb związanych z prędkością transmisji danych oraz innymi wymaganiami dotyczącymi jakości i niezawodności połączeń. Istnieje kilka rodzajów Ethernetu, które różnią się zarówno pod względem prędkości transmisji, jak i zastosowanego medium transmisyjnego.

Występuje pięć głównych typów sieci Ethernetu:

  • Podstawowy lub gruboprzewodowy (Thick Wire) Ethernet 10BASE5.
  • Zubożony lub cienkoprzewodowy (Thin Wire) Ethernet, lub tani 10BASE2.
  • Ethernet na skrętce telefonicznej, 10BASE-T.
  • Ethernet na światłowodzie, 10BASE-FL.
  • Szybki, (Fast Ethernet) 100BASE-TX lub 100VG-Any LAN.

Ethernet 10BASE-T to najstarsza wersja tej technologii, której prędkość wynosi 10 Mbps (megabitów na sekundę). Wykorzystuje ona przewody skrętki (twisted pair) w standardzie kat. 3, chociaż w późniejszych wersjach stosowano także wyższej jakości kable. Ethernet 10BASE-T był powszechnie używany w latach 90., ale dziś jest rzadko spotykany w nowych instalacjach. Jego główną zaletą była prostota w instalacji oraz niskie koszty, ale szybko stał się zbyt wolny w porównaniu z nowszymi standardami.

Ethernet 100BASE-T jest kolejną wersją, która oferuje znacznie wyższą prędkość transmisji danych, wynoszącą 100 Mbps. Używa przewodów skrętki, ale w standardzie kat. 5. Ethernet 100BASE-T stał się bardzo popularny w latach 2000., ponieważ oferował wystarczającą przepustowość dla wielu aplikacji biurowych i internetowych. Dzięki łatwości instalacji oraz szerokiemu wsparciu, szybko zdominował rynek sieci lokalnych, choć z biegiem czasu zaczął być wypierany przez jeszcze szybsze standardy.

Ethernet 1000BASE-T, znany również jako Gigabit Ethernet, oferuje prędkość transmisji danych wynoszącą 1 Gbps (gigabit na sekundę). Jest to jeden z najczęściej używanych standardów w sieciach LAN, zapewniający znaczną poprawę wydajności w porównaniu do wcześniejszych wersji. Ethernet 1000BASE-T używa przewodów skrętki kat. 5e lub wyższej, co sprawia, że jest to bardziej wydajna i szybsza alternatywa. Zyskał popularność w środowiskach, gdzie wymagane były szybsze połączenia, na przykład w biurach, serwerowniach i w zastosowaniach związanych z dużymi transferami danych.

Ethernet 10GBASE-T, czyli 10-gigabitowy Ethernet, to kolejny krok w rozwoju tej technologii, oferujący prędkość transmisji danych wynoszącą 10 Gbps. Ethernet 10GBASE-T jest stosowany w środowiskach, gdzie wymagana jest bardzo wysoka wydajność, takich jak centra danych, serwery o dużych wymaganiach oraz w zastosowaniach związanych z dużymi bazami danych czy wideo w wysokiej rozdzielczości. Choć standard 10GBASE-T oferuje znaczne przyspieszenie, wymaga on wyższej jakości przewodów skrętki (kat. 6a lub 7), a także bardziej zaawansowanego sprzętu sieciowego.

Ethernet światłowodowy (takie jak 100BASE-FX, 1000BASE-SX, 10GBASE-SR) jest kolejnym rodzajem Ethernetu, który wykorzystuje światłowody do przesyłania danych. Ethernet oparty na światłowodach charakteryzuje się bardzo dużą odległością transmisji oraz wysoką odpornością na zakłócenia elektromagnetyczne. Jest szeroko stosowany w większych sieciach, zwłaszcza tam, gdzie odległość pomiędzy urządzeniami jest zbyt duża, by wykorzystać przewody miedziane. Ethernet światłowodowy jest stosowany w połączeniach między różnymi budynkami w firmach, kampusach uniwersyteckich, czy centrach danych, gdzie wymagane są zarówno duże prędkości transmisji, jak i długi zasięg.

Różne rodzaje Ethernetu są wykorzystywane w zależności od potrzeb i wymagań konkretnej sieci. Wspólną cechą wszystkich wersji Ethernetu jest ich łatwość w instalacji, szerokie wsparcie sprzętowe oraz elastyczność w dostosowywaniu do różnych potrzeb organizacji. Współczesne standardy, takie jak Gigabit Ethernet czy 10 Gigabit Ethernet, stanowią fundament nowoczesnych sieci komputerowych, które obsługują duże ilości danych i zapewniają szybkie połączenia w różnych środowiskach.

image_pdf

Protokół sterowania transmisją (TCP) i protokół międzysieciowy (IP)

Oceń tę pracę

Technologie sieciowe, takie jak Ethernet, Token Ring i FDDI spełniają funkcje warstwy łącza danych, co oznacza, że umożliwiają niezawodne połączenie pomiędzy dwoma komputerami w tej samej sieci. Nie dają możliwości połączeń międzysieciowych, w których dane są transferowane z jednej sieci do drugiej lub jednego do drugiego segmentu. Do transmisji danych przez sieć wymagane jest odpowiednie ich adresowanie, które jest odczytywane przez śluzy i bramki do kierowania strumieniami danych wzdłuż drogi połączenia. Połączenia wielu sieci zostały nazwane w skrócie Internetem, a poszczególne sieci nazwano podsieciami.

TCP/IP stanowi parę protokołów, które pozwalają na komunikowanie się podsieciom. Protokół jest zdefiniowany jako zbiór prawideł, umożliwiających zorganizowaną wymianę informacji. Protokół IP odpowiada warstwie sieciowej modelu OSI, a protokół TCP – warstwie transportowej. Ich działanie jest przeźroczyste dla warstw fizycznej oraz łącza danych i dlatego mogą być stosowane w sieciach Ethernet, FDDI i Token Ring. Adres warstwy łącza danych odpowiada adresowi sprzętowemu terminala, takiemu jak adres MAC (dla Ethernetu lub Token Ring) lub numer telefoniczny (dla połączenia modemowego), a adres IP jest przypisany każdemu terminalowi w Internecie. Jest on używany do identyfikacji (lokalizacji) położenia sieci i dowolnej podsieci.

Protokół TCP/IP został opracowany przez Agencję… Zaawansowanych Projektów Badawczych Ministerstwa Obrony Stanów Zjednoczonych – DARPA (US Defence Advanced Research Projects Agency), a jego celem było połączenie uniwersytetów i instytutów badawczych z Agencją. Powstała sieć jest obecnie znana jako Internet, a od tamtych czasów przerosła pierwotne przeznaczenie, dzięki przyłączeniu wielu komercyjnych organizacji. Internet do przesyłania danych używa protokołu TCP/IP, a każdy terminal jest oznaczony jednoznacznym adresem, zwanym adresem IP.

ISO zaadaptowała protokół TCP/IP jako bazę dla standardów związanych z sieciami i warstwami transportowymi modelu OSI. Standard ten jest znany jako ISO-IP i jak większość obecnie stosowanych systemów jest zgodny ze standardem adresowania IP.

Powszechnymi czynnościami wykonywanymi w komunikacji TCP/IP jest zdalne logowanie i transfer plików. Typowymi programami używanymi do transferu plików i logowania za pomocą TCP jest program ftp dal transferu plików i telnet, który określa czy terminal odpowiada komunikacji zgodnej z protokołem TCP/IP.

Śluzy i węzły TCP/IP

Węzły TCP/IP są terminalami, które komunikują się poprzez połączone sieci używając komunikacji TCP/IP. Śluzy TCP/IP łączą różne typy sieci. Zawierają więc wymagany sprzęt do fizycznego połączenia między różnymi sieciami, a także układy i oprogramowanie do konwersji ramek z jednej sieci do drugiej. Zwykle konwertują one warstwę MAC sieci Token Ring do równoważnej warstwy MAC sieci Ethernet i vicewersa.

Bramka łączy natomiast sieci podobnych typów poprzez łącze punkt-punkt. Główną różnicą w działaniu pomiędzy śluzą, bramką a mostkiem w sieciach Token Ring i Ethernet, jest stosowanie przez mostek 48-bitowego adresu MAC dla kierowania trasą przesyłania ramki, podczas gdy śluzy i bramki używają sieciowego adresu IP. W analogii do systemu telefonii publicznej, adres MAC odpowiadałby losowo rozłożonym numerom telefonicznym, podczas gdy adres IP zawierałby informację logiczną o położeniu numeru, taką jak: kraj, kod obszaru i tak dalej.

Funkcje protokołu IP

Głównymi zadaniami protokołu IP są:

v Wyznaczenie drogi przez sieć dla ramek danych IP, które dalej są zwane datagramami międzysieciowymi. Działający program protokołu IP w każdym terminalu zna położenie śluzy w sieci. Śluza musi być zdolna do lokalizacji łączonych sieci. Jeżeli sytuacja taka ma miejsce, to wówczas dane przechodzą przez sieć od terminala do śluzy.

v Wykonanie podziału (fragmentację) danych na mniejsze porcje, jeżeli ich objętość jest większa od określonej wartości (64 kB).

v Wykonanie raportu błędów. Błędy mogą się pojawić podczas transmisji datagramu lub podczas scalania po fragmentacji. Jeżeli taka sytuacja ma miejsce, to wówczas terminal, który wykrył błąd wysyła raport o błędach skierowany do terminala źródłowego. Datagramy są kasowane w sieci, jeżeli czas ich przechodzenia przez sieć jest dłuższy od ustalonego. Wiadomość o błędzie jest przesyłana do terminala nadającego, jeżeli nie można znaleźć dla datagramów drogi do odbiorcy lub nie istnieje sieć, ewentualnie terminal adresata.

Datagramy Internetu

Protokół IP jest implementacją warstwy sieciowej modelu OSI. Dodaje nagłówek do informacji przychodzących z warstwy transportowej i w rezultacie powstaje pakiet danych nazywanych datagramem Internetu. Nagłówek zawiera takie informacje, jak: adresy IP przeznaczenia i źródła informacji, numer wersji protokołu IP i tak dalej.

Datagram może zawierać do 65536 bitów (64 kB) danych. Jeżeli objętość danych, które mają być przesłane jest mniejsza lub równa 64 kB, wtedy są wysyłane jako jeden datagram. Jeżeli natomiast jest większa, to wówczas urządzenie wysyłające dzieli dane na części i wysyła je jako kilka datagramów. Wszystkie wysłane datagramy mają oddzielnie wyznaczoną trasę poprzez sieć Internetu, a dopiero po ich odebraniu są ponownie scalane w miejscu przeznaczenia.

Datagram IP zawiera następujące pola:

¨ Numer wersji. Numer wersji protokołu, version number, umożliwia śluzom i węzłom prawidłową interpretację danych. Różne wersje mogą mieć inne formaty lub protokół IP może różnie interpretować nagłówek.

¨ Typ usługi. Typ usługi, type of service, jest 8-mio bitowym polem o postaci PPPDTRXX, gdzie PPP określa priorytet datagramu (od 0 do 7), D oznacza usługę o małym opóźnieniu, T wskazuje wysoką przepustowość, R wskazuje dużą niezawodność, a pozostałe XX nie są obecnie używane.

¨ Długość nagłówka. Długość nagłówka, header lenght, definiuje rozmiar jednostki danych w krotnościach 4 bajtów (32 bity). Minimalna długość wynosi 5, a maksymalna 65536 bajtów. Pozostałe puste miejsca są uzupełniane bitami wypełniającymi.

¨ Bity D i M. Śluza wyznacza drogę datagramu i dzieli przekaz na mniejsze porcje. Bit D informuje śluzę, że nie powinna dzielić danych i wskazuje odbierającemu terminalowi, że powinien odebrać dane jako całość albo je odrzucić. Bit M. jest bitem wskazującym fragmentację i jest używany, gdy dane są dzielone na części. Przesunięcie (fragment offset) zawiera numer porcji.

¨ Czas życia. Datagram mógłby podróżować poprzez sieć Internetu w nieskończoność. Aby temu zapobiec, w 8-bitowym polu, time-yo-live, wskazany jest ustalony przez źródło IP maksymalny odcinek podróży określony w sekundach. Każda śluza zmniejsza go o określoną wartość. Kiedy wartość w tym polu osiągnie zero, datagram jest kasowany. Czas życia określa również czas, przed który terminal odbierający powinien oczekiwać na następną część datagramu.

¨ Protokół. Mogą być używane również protokoły IP. 8-biotowe pole protocol, określa użyty rodzaj protokołu.

¨ Suma kontrolna nagłówka. To pole, header checksum, zawiera 16-bitowy wzór do detekcji błędu.

¨ Adresy IP nadawcy i przeznaczenia. Adresy nadawcy, source, i przeznaczenia, destination, są umieszczane w 32-bitowym polu adresowym.

¨ Opcje. Pole opcji, options, zawiera informacje tekstowe (debugging), kontrolę błędu i informacje o wytyczeniu trasy przekazu.

Międzysieciowy protokół komunikatów ICMP

Komunikaty takie, jak: dane kontrolne, właściwe dane przekazywanej informacji i dane do poprawiania błędów, są przemieszczane pomiędzy węzłami sieci dzięki zastosowaniu międzysieciowego protokołu sterowania i przekazywania komunikatów o błędach ICMP (Internet Control Message Protocol). Komunikaty te są przesyłane ze standardowym nagłówkiem protokołu IP. Typowymi przesyłanymi informacjami są:

  • Cel nieosiągalny (komunikat 3) – komunikat jest wysyłany przez węzeł do sieci, informując, że węzeł docelowy jest nieosiągalny. Komunikat ten zawiera również powód, dla którego węzeł nie jest osiągalny.
  • Komunikat: żądanie echa/odpowiedź echa (komunikat 0 lub 8) – jest używany w celu sprawdzenia połączenia między dwoma węzłami. Polecenie ping używa tego komunikatu, kiedy wysyła komunikat ICMP „żądanie echa” do węzła adresata i czeka aż otrzyma odpowiedź z komunikatem „odpowiedź echa”.
  • Konieczna zmiana marszruty (komunikat 5) – jest wysyłany mostek do węzła z informacją, że wymagana jest zmiana usługi trasowania. Pomaga to znaleźć odbiorcy najkrótszą drogę do węzła.

Wybór adresów internetowych

Każdy węzeł komunikujący się za pomocą protokołu TCP/IP musi posiadać adres IP, który w sieci Token Ring lub Ethernet jest dopasowany do jego adresu MAC. Adres MAC pozwala węzłom na komunikowanie się między sobą w tym samym segmencie. Aby węzły z różnych sieci mogły komunikować się między sobą, muszą być skonfigurowane z adresami IP.

Węzłami w sieci TCP/IP są terminale (komputery) albo śluzy. Każdy węzeł, w którym są uruchamiane programy użytkowe (aplikacje) jest terminalem lub stacją roboczą. Węzły, które wyznaczają drogę pakietów TCP/IP między sieciami nazywano śluzami TCP/IP. Węzły te muszą być wyposażone  w karty sieciowe niezbędne do fizycznego łączenia danej sieci z innymi.

image_pdf

Światowa sieć informacyjna WWW

Oceń tę pracę
Światowa sieć informacyjna – WWW (World Wide Web) jest zbiorem źródeł informacji, dostępnych w Internecie. Początkowo, w 1989 roku, sieć ta była stosowana przez CERN czyli Europejskie Laboratorium Badawcze Fizyki Cząstek Elementarnych w Genewie, a jej głównym zadaniem było połączenie wielu różnych systemów, w celu wymiany różnego rodzaju informacji, mających postać tekstów, obrazów, dźwięku lub filmów.

Jedną z cech charakterystycznych tej sieci jest to, że magazynowane informacje mogą być rozprzestrzenione na geograficznie wielkim obszarze. W rezultacie projekt ten uzyskał światową akceptację protokołów i parametrów. Stało się to możliwe dzięki pełnemu wsparciu przedsięwzięcia przez Narodowe Centrum Zastosowań Komputerów – NCSA (National Center for Super computing Applications), które opracowało dla systemu rodzinę interfejsów użytkownika, znanych pod wspólną nazwą Mosaic.

WWW lub krócej tylko Web (pajęczyna), jest zasadniczo pewną infastrukturą informacji. Informacje te są zmagazynowane na serwerach WWW (lub Web), a Internet jest używany tylko do transmisji danych na całym świecie. Specjalne oprogramowanie tych serwerów umożliwia transmisję informacji do odległych komputerów, stanowiących przeglądarki WWW.

Ogólnie można powiedzieć, że informacje są rozsiane po całym świecie i magazynowane w serwerach Web. Dostęp do tych informacji można uzyskać za pomocą stron, które mogą zawierać tekst i multimedialne aplikacje, takie jak: grafika, cyfrowe pliki dźwiękowe oraz wszelkiego rodzaju animacje video. Web zachęca do stosowania standaryzowanych formatów stosujących kompresję plików. Web używa następujących typów plików (z charakterystycznymi dla nich rozszerzeniami nazw):

  • Ø Obrazy: skompresowane pliki obrazowe, GIF (GIF) lub JPEG (JPG).
  • Ø Video: skompresowane pliki video takie , jak QuikTime dla przekazów video (QT lub MOV), MS video (AVI) lub pliki MPEG (MPG).
  • Ø Pliki drukowalne: postskryptowe (PS lub EPS).
  • Ø Audio: skompresowane pliki audio (AU, SND lub WAV).
  • Ø Skompresowane pliki: (ZIP, Z lub GZ).
  • Ø Skrypty Javy: skrypty w języku Java (JAV, JS lub MOCHA).
  • Ø Pliki tekstowe: pliki tekstowe (TEX lub TXT).

Topologia WWW

Topologia Web pozwala na rozłożenie informacji w sieci i dlatego nie musi być składowana lokalnie.

Użytkownik szuka informacji śledząc połączenia, które prowadzą do kolejnych źródeł poszukiwanej informacji lub stosuje program poszukujący. Do wyboru ma dwie metody poszukiwania informacji:

  • Poszukiwanie. Web posiada wiele programów poszukujących (maszyn). Użytkownik  może wprowadzić jedno lub więcej słów kluczowych, a program generuje listę odpowiednich stron WWW. Jest to równoważne postępowaniu czytelnika poszukującego informacji w książce, gdy czytelnik korzysta z indeksu, w którym znajduje numer(y) poszukiwanych stron.
  • Śledzenie kolejnych połączeń. Metoda przeszukiwania jest świetna, jeżeli użytkownik zna dokładnie słowo kluczowe poszukiwanego tematu lecz nie jest dobra, gdy takie słowo nie jest znane lub gdy poszukiwane słowo nie jest słowem kluczowym programu poszukującego. W takiej sytuacji użytkownik zwykle poszukuje tematu śledząc kolejno związane z nim połączenia, aż poszukiwana informacja nie zostanie znaleziona. Poszukiwanie indywidualnej strony głównej jest typowym przykładem stosowania tej metody.

Każda strona Web zawiera tekst nazywany hipertekstem, który ma specjalnie zarezerwowane słowa kluczowe do jego formatowania i wyświetlania. W tym celu opracowano odpowiedni język znany jako język HTML (ang. Hypertext Mark-up Language).

Zalety i wady WWW

  Zalety Wady
Światowy przepływ informacji Brak kontroli   przekazywanej informacji przez media, rządy i duże organizacje. Brak kontroli materiałów   kryminalnych takich, jak pewne typy pornografii, działalności terrorystycznej   itd.
Światowa łączność Komunikacja pomiędzy   ludźmi i organizacjami prowadzi do utworzenia Globalnej Wioski. Dane mogą być łatwo utracone   lub tajemnice państwowe mogą być łatwo rozpowszechniane po całym świecie.
Łączność internetowa Dużo różnych możliwości   połączeń, udogodnienia w wybieraniu i transmisji (przez modem lub sieć ISDN).   Użytkownik płaci tylko za usługę i połączenie lokalne. Łatwe jest przeglądanie i   dokonywanie zmian w danych wprowadzonych do Internetu.
Globalna informacja Tworzenie ciągle rosnącej   globalnej bazy informacyjnej. Łatwe jest podglądanie   danych i możliwe jest wprowadzenie w nich zmian.
Integracja multimedialna Wykonywane na zamówienie   aplikacje z odpowiednio zaprojektowanymi narzędziami prezentacji. Brak kontroli edycyjnej,   co prowadzi do niskiej jakości prezentowanego materiału.
Wzrastające zastosowanie WWW Pomaga zwiększyć zakres   powszechnych zastosowań. Wzrastający ruch w   globalnej sieci spowalnia przekaz.
Połączenia WWW Łatwe w realizacji   przenoszą użytkownika w logiczny sposób z jednego miejsca do drugiego. Połączenia WWW są czasem   przestarzałe i dostarczają nieaktualnych informacji.
Edukacja Wzrastające   zainteresowanie zdalnym zastosowaniem środkiem multimedialnym. Rozszerzenie się płytkiego   nauczania przy braku dogłębnych badań. Może prowadzić do straty czasu   przeznaczonego na edukacje.

Typowe przeglądarki sieciowe

Przeglądarki WEB interpretują strony hipertekstu przygotowane w specjalnych językach hipertekstowych takich jak HTML i Jawa. Po interpretacji wyświetlają je w odpowiednim formacie. Obecnie istnieją cztery główne przeglądarki WEB:

¨     Netscape Navigator – najbardziej rozpowszechniona przeglądarka WWW dostępna w wielu różnych wersjach, dla wielu platform. Może być uruchamiana na PC-ach (Windows 3.1, Windows NT, Windows  95), UNIX-owych stacjach roboczych. Navigator stał się standardową przeglądarką wyposażoną w wiele dodatkowych funkcji i udoskonaleń wprowadzonych przez firmę Netscape.

¨     NSCA Mosaic – w początkowej fazie Internetu była to najpopularniejsza przeglądarka WEB.

¨     Lynx – przeglądarka używana w sieciach komputerowych bazujących na systemach UNIX-owych łączonych za pomocą modemów. Umożliwia szybkie ładowanie stron, lecz nie pozwala  na wykorzystanie wszystkich możliwości dostarczonych przez Netscape Navigator lub Mosaic.

¨     Microsoft Internet Explorer – dostarczany obecnie jako standardowa część Windows 95/NT i tak samo, jak system jest bardzo popularna.

Architektura klient/serwer

Sieć WWW jest złożona z klientów i serwerów. W tej sieci serwery świadczą usługi klientom. Serwery mogą być lokalne lub dostępne przez światową sieć połączeń. Połączenie lokalne wymaga zwykle połączenia w sieci lokalnej, podczas gdy połączenie globalne wymaga zwykle połączenia z dostawcą  Internetu. Dostawcy ci są często znani jako dostawcy dostępu do Internetu – IAP (Internet Access Provider) lub dostawcy usług Internetowych – ISP (Internet Service Provider). Zasadniczo dostarczają oni mechanizmy dostępu do Internetu, ponieważ posiadają wymagany sprzęt i oprogramowanie umożliwiające przyłączenie użytkownika do Internetu. Dostęp ten jest realizowany jednym z podanych sposobów:

v Połączenie komputera klienta z siecią komutowaną przez modem, pracujący z typową szybkością transmisji 14,4 do 28,8 kbps.

v Połączenie komputera klienta połączonego z siecią komutowaną za pomocą złącza ISDN (typowa szybkość transmisji 64 lub 256 kbps).

v Połączenie komputera klienta z serwerem sztywnym łączem z bramką (typowa szybkość transmisji 56 lub 128 kbps).

v Połączenie komputera klienta do sieci LAN, która jest połączona z siecią Internetu za pomocą bramki T-1 o szybkości transmisji 1,544 Mbps.

Zasoby Internetu

Internet rozszerza się z każdym dniem, gdyż liczba serwerów i klientów dołączonych do globalnej sieci ciągle rośnie, wzrasta również ilość informacji zawartej w sieci. Trzema głównymi usługami świadczonymi przez Internet są:

  • Światowa Sieć Informacyjna (WWW).
  • Światowa poczta elektroniczna.
  • Źródła informacji.
image_pdf