Prace dyplomowe – prace licencjackie i magisterskie – Strona 41 – Prezentacja prac magisterskich i licencjackich. Prace dyplomowe z najlepszych polskich uczelni.

Resource Records

Oceń tę pracę

Nazwy domen zawarte w przekazywanych informacjach mają postać ciągu etykiet, z których każda jest reprezentowana prze dwa oktety – jeden określający długość pola etykiety, drugi zawierający właściwą nazwę etykiety.

Nazwa domeny identyfikuje węzeł. Każdy węzeł może zawierać zbiór informacji, może też być pusty. Zbiór informacji związany z konkretną nazwą składa się z pojedynczych rekordów zasobów (resource records – RRs). Kolejność RR w zbiorze nie ma znaczenia i nie musi być zapamiętywany przez name server’y, resolver’y, lub inne części DNS’u.

Składnia Resource Records

Format RR pozostaje niezmienny dla wszystkich zasobów. Składają się na niego takie elementy jak:

NAME

nazwa właściciela, to znaczy nazwa węzła, do którego się odnosI

TYPE

2 oktety zawierające jeden z kodów RR TYPE

CLASS

2 oktety zawierające jeden z kodów RR CLASS

TTL

liczba całkowita 32-bitowa, określająca czas w którym dane są przechowywane w cache’u (nie muszą być odświeżane i sprawdzane z oryginalną zawartością)

RDLENGTH

naturalna liczba 16-bitowa określająca długość oktetów w polu RDATA

RDATA

Zmiennej długości ciąg oktetów, opisujący informację źródłową. Format zależy od rodzaju TYPE i CLASS w rekordzie.

Najczęściej spotykane typy pól dla pozycji TYPE:

adres host’a

autoryzowany name server

CNAME

nazwa kanoniczna dla aliasu

SOA

wskazuje początek strefy autoryzowanej

WKS

opis najbardziej znanych serwisów

PTR

wskaźnik nazwy domeny

HINFO

informacje o hoście

wymiana poczty

TXT

ciąg tekstowy

Wartości pozycji CLASS:

oznacza Internet

już nie używany, tylko dla przykładu

klasa systemu CHAOS

Hesiod

RRs są reprezentowane fizycznie w postaci binarnej jako pakiety protokołu DNS i są zwykle zakodowane podczas przechowywania w name server’ach i resolver’ach.

Pojedynczy RR mieści się w jednej linii (choć możliwe jest zapisanie go w kilku, z użyciem nawiasów). Początek wiersza określa zawsze właściciela rekordu, choć często spotykane są puste pola dla poprawienia przejrzystości zapisu (puste pole owner oznacza, iż właściciel jest taki sam, jak w przypadku poprzedniego rekordu). Następne pola wypełnia się zgodnie ze standardową składnią opisaną powyżej.

Domena Internetowa .in-adress.arpa

Oceń tę pracę

Programy komunikacyjne przesyłają dane w postaci pakietów TCP/IP (Transmission Control Protocol/Internet Protocol), które mogą zawierać jedynie adresy adres TCP/IP nadawcy. Jednak host – odbiorca chciałby znać także nazwę a nie tylko adres host’a – nadawcy. Potrzebny jest więc mechanizm ponownej translacji z adresu na pełną nazwę komputera (full domain name). Oczywiście można do tego użyć name server’a.

Do tego celu stworzono specjalną domenę w sieci Internet, nazwaną .in-adress.arpa, która spełnia wyżej wymienione założenie. Wszystkie sieci TCP/IP są ulokowane w tej domenie.

Przykład:

            Adres:                           149.156.96.9
            Reverse Name:             9.96.156.149.in-addr.arpa
            Nazwa komputera:         galaxy.uci.agh.edu.pl

Dzięki tej domenie możliwy jest mechanizm bezbłędnego mapowania (mapping) adresu Internetowego na nazwę host’a, jak również lokalizacji wszystkich gateways w danej sieci lokalnej podłączonej do Internetu.

Szyfrowane tunele

Oceń tę pracę

Szyfrowane tunele, nazywane także wirtualnymi sieciami prywatnymi pozwalają na bezpieczne połączenie za pomocą internetu dwóch fizycznie rozdzielonych sieci bez narażania danych na monitorowanie. Same szyfrowane tunele mogą być przedmiotem takich ataków, jak próby zmiany trasy, inicjacja fałszywego połączenia i inne nadużycia możliwe do popełnienia, gdy tunel jest już otwarty. Jednakże mechanizmy uwierzytelniania i usługi bezpieczeństwa, gdy są zaimplementowane jako nieodłączna część ściany ogniowej pozwalają zapobiec wykorzystaniu już otwartego kanału.

Otwarte kanały są niedostępne do wykorzystania przez hakerów tak długo, jak długo szyfrowanie jest bezpieczne. Ponieważ ściany ogniowe umieszcza się na granicach Internetu są one doskonałymi punktami końcowymi tunelu. W ten sposób sieci prywatne użytkownika mogą przesyłać ruch tak, jakby były dwiema podsieciami w tej samej domenie. Szyfrowane tunele pozwalają również użytkownikom adresować zdalne wewnętrzne hosty bezpośrednio za pomocą ich ukrytych adresów IP. Maskowanie IP i filtry pakietów nie pozwalają na to jeżeli próba połączenia pochodzi bezpośrednio z Internetu.

Protokół PPTP (Point-to-Point-tunneling) w systemie Windows NT zapewnia szyfrowany tunel za pomocą usług bezpieczeństwa serwera zdalnego dostępu RAS (Remote Access Server). Także większość dystrybucji Linuxa pozwala korzystać z szyfrowanych tuneli. Generalnie wszędzie tam, gdzie jest to możliwe należy raczej korzystać z linii dzierżawionych niż z szyfrowanych tuneli. Nie powinno się komunikować między np. oddziałami firmy za pomocą Internetu bez użycia jakiejkolwiek metody szyfrowania. Niezaszyfrowane nagłówki pakietów zawierają cenne informacje o strukturach sieci wewnętrznej.

Szyfrowane tunele to technologia używana w sieciach komputerowych, która zapewnia bezpieczną transmisję danych pomiędzy dwoma punktami w sieci. Tunele szyfrowane pozwalają na tworzenie zaszyfrowanych połączeń, które chronią dane przed nieautoryzowanym dostępem, zapewniając prywatność i integralność przesyłanych informacji. Takie połączenia są szczególnie ważne w sytuacjach, gdzie dane muszą być przesyłane przez niezaufane lub publiczne sieci, jak Internet.

Technologia szyfrowanych tuneli jest szeroko wykorzystywana w wirtualnych sieciach prywatnych (VPN), które umożliwiają użytkownikom lub oddziałom firmowym bezpieczny dostęp do zasobów firmowych przez Internet. Kluczowym elementem szyfrowanych tuneli jest użycie protokółu tunelowania, który kapsułkuje dane w dodatkowej warstwie, aby zabezpieczyć je przed podglądem lub modyfikacją przez osoby trzecie. VPN jest jednym z najpopularniejszych zastosowań szyfrowanych tuneli, a w jego ramach stosuje się różne protokoły tunelowania, takie jak PPTP, L2TP, IPsec czy SSL/TLS.

Zasada działania szyfrowanych tuneli opiera się na utworzeniu zaszyfrowanego kanału pomiędzy dwoma urządzeniami (np. komputerem i serwerem). Wszystkie dane przesyłane przez ten kanał są szyfrowane przed wysłaniem i odszyfrowywane po dotarciu do celu. Szyfrowanie zapewnia ochronę danych przed podsłuchiwaniem przez nieautoryzowane osoby, nawet jeśli dane przesyłane są przez publiczną sieć. Dzięki temu użytkownicy mogą korzystać z zasobów sieciowych, takich jak pliki, aplikacje czy intranet, w sposób bezpieczny.

Zalety szyfrowanych tuneli obejmują nie tylko ochronę danych przed nieautoryzowanym dostępem, ale także poprawę integralności informacji. Dzięki szyfrowaniu, dane są zabezpieczone przed manipulacjami podczas transmisji. Szyfrowane tunele są szczególnie przydatne w przypadku pracy zdalnej, gdzie użytkownicy łączą się z firmową siecią z różnych lokalizacji i mogą korzystać z zasobów, takich jak wewnętrzne aplikacje czy bazy danych, bez obawy o ich bezpieczeństwo.

Wyzwania związane z szyfrowanymi tunelami obejmują zarządzanie kluczami szyfrującymi, co jest kluczowe dla utrzymania bezpieczeństwa. Ponadto, utworzenie szyfrowanego tunelu może wiązać się z dodatkowymi wymaganiami dotyczącymi wydajności, ponieważ proces szyfrowania i deszyfrowania danych może wprowadzać opóźnienia. Dodatkowo, wdrażanie szyfrowanych tuneli w większych sieciach może wymagać specjalistycznej konfiguracji, aby zapewnić odpowiednią skalowalność i bezpieczeństwo.

Szyfrowane tunele są niezwykle ważnym narzędziem w zapewnianiu bezpieczeństwa komunikacji w sieciach komputerowych. Dzięki nim użytkownicy mogą przesyłać dane w sposób bezpieczny, nawet jeśli korzystają z publicznych lub niezaufanych sieci.

Program skanujący SATAN

Oceń tę pracę

SATAN (Security Administrator Tool for Analyzing Networks) był jednym z pierwszych narzędzi służących do analizy bezpieczeństwa w sieci komputerowej, stworzonym przez Michaela J. Salta w latach 90. Jego głównym celem było pomaganie administratorom sieci w wykrywaniu potencjalnych luk w zabezpieczeniach systemów komputerowych. SATAN umożliwiał przeprowadzanie testów na podatności systemów operacyjnych, aplikacji oraz usług działających w sieci.

Program oferował funkcję skanowania portów, dzięki której administratorzy mogli identyfikować otwarte porty w urządzeniach sieciowych. W ten sposób mogli określić, które usługi były dostępne i potencjalnie podatne na ataki. Kolejną funkcjonalnością było wykrywanie usług. SATAN analizował urządzenia w sieci, identyfikując uruchomione usługi i sprawdzając ich wersje, co umożliwiało wykrywanie znanych luk w oprogramowaniu, które mogły zostać wykorzystane przez atakujących.

Narzędzie oferowało również możliwość analizy konfiguracji systemów, szczególnie systemów operacyjnych UNIX. SATAN sprawdzał, czy w konfiguracji systemów nie występują błędy, takie jak niewłaściwe uprawnienia do plików czy nieaktualne wersje oprogramowania. Dzięki temu administratorzy mogli wykrywać potencjalne zagrożenia, zanim zostaną one wykorzystane przez osoby niepowołane. Program posiadał także funkcje testowania podatności, które pozwalały na przeprowadzanie symulacji ataków w celu zidentyfikowania słabych punktów w systemie.

SATAN miał jednak swoje wady. Narzędzie nie było zabezpieczone przed nieautoryzowanym dostępem, co oznaczało, że mogło zostać wykorzystane przez osoby niepowołane do przeprowadzania skanowań sieciowych bez zgody właścicieli systemów. Z tego powodu program stał się kontrowersyjny, gdyż osoby o złych intencjach mogły go używać do przeprowadzania ataków. Mimo tych zagrożeń SATAN był jednym z pierwszych narzędzi, które zrewolucjonizowały sposób analizy bezpieczeństwa sieci komputerowych.

Z biegiem czasu SATAN został zastąpiony przez bardziej zaawansowane i bezpieczne narzędzia, takie jak Nmap czy Nessus, które oferowały bardziej precyzyjne i kompleksowe rozwiązania w zakresie analizy bezpieczeństwa. Mimo zakończenia jego rozwoju, SATAN pozostaje ważnym kamieniem milowym w historii narzędzi zabezpieczeń sieciowych, stanowiąc punkt wyjścia dla wielu późniejszych technologii.

Tabela 9. Satan

Typ pogramy skanującego:	Skaner portów TCP/IP
Autor:	Dan Fermer i Weitse Venema
Język programowania:	C, Perl
Wyjściowy system operacyjny:	Unix (ogólnie)
Docelowy system operacyjny:	UNIX
Wymagania	Unix, Perl 5.001+, C, Pliki nagłówkowe IP, prawa administratora

Źródło własne

Program skanujący SATAN światło dzienne ujrzał w kwietniu 1995 roku i od razu spowodował duże zamieszanie w środowiskach ludzi zajmujących się bezpieczeństwem sieci.

Cieszył się on zainteresowaniem medialnym jak żaden inny program tego typu. SATAN był programem skanującym, który nie tylko sondował większość luk znanych już w systemach zabezpieczeń, ale także – jeśli odnalazł taką lukę – natychmiast przedstawiał szczegółowe wskazówki jak taką lukę wykorzystać i dla przeciwwagi jak ją wyeliminować. Ponadto, SATAN okazał się pierwszym programem skanującym, który zwracał efekty swej pracy w formacie przyjaznym dla użytkownika.

Program ten do interakcji z użytkownikiem wykorzystuje interfejs HTML z formularzami, w których wpisuje się serwery do skanowania, tabelami, w których zwraca wyniki oraz kontekstowymi opisami pojawiającymi się w momencie znalezienia luki. Jest to świetne narzędzie z dobrze napisanym kodem i dużymi możliwościami rozszerzania.

Autorzy programu SATAN są uznanymi ekspertami od bezpieczeństwa systemów. Program ten jest uznanym standardem na platformie UNIX-a, do sprawdzania serwerów lokalnych pod kątem luk w systemie zabezpieczeń. SATAN został zaprojektowany dla platformy UNIX, napisany w językach C i Perl, a zatem można go uruchomić pod kontrolą różnych odmian tego systemu operacyjnego. Specyficzny problem pojawia się w pracy SATAN-a pod Linux-em. W oryginalnej dystrybucji tego systemu występują pewne pliki, które zakłócają działanie SATAN-a.

Program SATAN skanuje odległe serwery w poszukiwaniu znanych luk w systemie zabezpieczeń – tj.:

Luk w serwerze FTPD oraz występowanie katalogów FTP zapisywalnych przez „wszystkich”
Lukw sieciowym systemie plików – NFS
Wad NIS
Luk RSH
Wad pakietu Sendmail Luk serwerem X Windows

Programy skanujące

Oceń tę pracę

Programy skanujące (skanery portów) służą do automatycznego wykrywania słabych stron zabezpieczeń systemów – zarówno na serwerach lokalnych jak i zdalnych. Dzięki ich zastosowaniu użytkownik w Los Angeles może wykryć słabości w systemie ochrony na serwerze w Japonii.

Skanery działają wysyłają zapytania do portów TCP/IP i zapisują odpowiedź otrzymaną z serwera. Gromadzą one cenne informacje na temat wybranego serwera poprzez ustalanie:

Usług udostępnianych przez serwer
Właścicieli procesów serwerów tych usług
Czy serwer zezwala na anonimowe logowanie
Czy dla wybranych usług stosowane są procedury autoryzacji użytkownika

Pierwsze programy skanujące pisane były wyłącznie dla platformy UNIX. Obecnie wiele systemów operacyjnych korzysta z protokołów TCP/IP, toteż pojawiły się liczne programy skanujące przeznaczone na inne platformy, w szczególności pod Windows NT – w związku ze wzrostem znaczenia tego systemu.
Wymagania systemowe zależą od programu skanującego. Przeważająca większość, tych przeznaczonych dla UNIX-a, jest bezpłatna (freeware). Zazwyczaj są one rozprowadzane w formie kodu źródłowego, nie zaś w postaci binarnej – stąd wymagania systemowe są bardzo rygorystyczne.

Trzeba więc korzystać z:

Systemu operacyjnego UNIX
Kompilatora C
Plików typu include protokołu IP.

Narzędzia tego typu nie są dostępne powszechnie. Poza tym, niektóre programy skanujące nakładają na użytkowników dodatkowe, specyficzne ograniczenia – takim właśnie programem jest SATAN, który wymaga do pracy uprawnień administratora. Zatem rozsądnym wyjściem jest testowanie programów tego rodzaju na serwerze wyposażonym w pełną instalację Linux-a.

Inne wymagania skanerów portów to:

Pamięć operacyjna RAM. Wiele programów skanujących ma w tym względzie znaczne potrzeby. Dotyczy to zwłaszcza skanerów pracujących w środowiskach graficznych lub generujących złożone raporty wyjściowe.
Nie wszystkie programy skanujące działają identycznie na różnych platformach. Na jednych brakować może pewnych opcji, na innych niedostępne okazać się mogą niektóre z funkcji podstawowych.
Podstawowym wymogiem jest – co oczywiste – połączenie z siecią.

Legalność programów skanujących podlega nieustannej dyskusji. Niektórzy porównują ich działanie do używania łomu w celu sprawdzenia wytrzymałości cudzych okien i drzwi, i uważają to za niedozwolone wtargnięcie na teren prywatny. Inni utrzymują, iż posiadanie serwera z połączeniem do Internetu wiąże się z przyzwoleniem na poddanie się skanowaniu. (adres internetowy można porównać do numeru telefonu – każdy ma prawo na dany numer zadzwonić.)

Prawo nie uwzględnia żadnego z tych poglądów, ponieważ, jak dotąd programy skapujące znajdują się poza obszarem jego zainteresowania. Należy zatem przyjąć, że programy skanujące są legalne.

Programy skanujące uczyniły bardzo wiele dla poprawienia bezpieczeństwa Internetu. Aby zrozumieć ten mechanizm należy wziąć pod uwagę, że dla każdej platformy znanych jest co najmniej kilkaset słabych punktów. Zwykle dotyczą one konkretnej usługi sieciowej – ręczne sprawdzenie serwera pod kątem jego słabych punktów zajęłoby kilka dni. należałoby pobrać, skompilować i uruchomić setki programów wykorzystujących pojedyncze luki systemowe. Byłby to proces powolny, żmudny i podatny na błędy, a i tak w rezultacie ograniczony do jednego serwera. Co gorsza, po „ręcznej” weryfikacji serwera pozostałaby ogromna ilość niejednolitych danych, znacznie różniących się strukturalnie. Każdy haker pisze swoje kody indywidualnie i niestandardowo, zatem raporty działania poszczególnych programów są zróżnicowane. Dlatego uporządkowanie danych po testach manualnych zajęłoby wiele dni. Programy skanujące definitywnie eliminują te problemy. Dane przez nie wygenerowane sformatowane są jednolicie – co ułatwia zarówno dostęp do nich jak również analizę. Większość z nich pozwala na skanowanie nieograniczonej liczby domen. Programy skanujące są doskonałymi narzędziami testowania wstępnego, zapewniają szybką i „bezbolesną” metodę odkrywania słabych punktów w zabezpieczeniach sieci.